basmann
San shou – swobodne ręce, to w najbardziej pierwotnym znaczeniu walka wręcz pozbawiona ograniczeń. Tym samym terminem określa się też formuły sportowe, w różnych stylach i organizacjach chińskich sztuk walki, opierające się na różnych zasadach szczegółowych, ale niemal zawsze jest to walka w stójce z użyciem uderzeń i kopnięć oraz podcięć, rzutów, obaleń oraz wypchnięć przeciwnika z pola walki.
W sportach walki wykształcił się wyraźny podział na formuły nazywane uderzanymi oraz chwytanymi. Dopiero niedawna popularyzacja MMA sprawiła, że na ten stereotypowy podział zaczęto patrzeć inaczej. Coraz więcej osób zaczyna dostrzegać, że to co oferują na przykład tradycyjne chińskie sztuki walki, to właśnie wszechstronność repertuaru technicznego, bez sztucznego podziału na uderzanie i chwytanie.
Takie podejście w formule sportowej otwiera obszary techniczne i taktyczne, które nieobecne są w przypadku formuł czysto uderzanych lub czysto chwytanych. Równocześnie jest to zakres, który nie jest doceniany także we współczesnym MMA. Poza łączeniem uderzania z chwytaniem i rzucaniem, czynnikiem, który znacznie zmienia charakter walki jest bowiem nacisk na pozostanie w stójce po wykonaniu punktowanego obalenia lub rzutu, a także punktowanie wypchnięć przeciwnika z pola walki lub platformy. Są to istotne elementy zbliżające pojedynki sportowe do niektórych sytuacji walk realnych.
Także w Yiquan założenia zasad sportowych san shou są podobne. Odbicie w nich znalazła pamięć realnych pojedynków, w tym walk z gangami ulicznymi, które odbywały się w Pekinie w latach 40. XX wieku. Walki te często miały miejsce na ulicy, na targu, w oberży. Liczyć się trzeba było z wpadnięciem na przeszkody lub wykorzystaniem przez przeciwnika różnych przedmiotów jako improwizowanych broni. W każdej chwili ktoś mógł się wmieszać i pomóc przeciwnikowi. Dochodziło też do walki kilku na kilku. Wymuszało to bardzo zróżnicowane poruszanie się, z uwzględnieniem przeszkód i większej liczby potencjalnych napastników. Każdy upadek znacznie zmniejszał szanse wyjścia cało z opresji, więc i próby przeniesienia walki do parteru, gdy wokół było więcej potencjalnych napastników byłyby skrajnie ryzykowne. Typowe dla współczesnych dyscyplin uderzanych chowanie się za gardą nie mogło mieć uzasadnienia, zarówno ze względu na konieczność nieustannego przemieszczania się w różnych kierunkach i możliwość ataku ze strony więcej niż jednego napastnika, a także z braku ograniczenia walki do samego uderzania. Chwytanie, szarpanie, popychanie – w tym wpychanie i wrzucanie przeciwnika na zewnętrzne obiekty, tworzy zupełnie inny obraz walki niż stereotyp, który wdrukował się w wyobraźnię wielu ludzi, w rezultacie popularności współczesnych formuł ringowych.
Na potrzeby YIQUAN.COmpetitions powstały dwa regulaminy wolnej walki san shou. Pierwszy z nich określany jako easy san shou umożliwia starty mniej zaawansowanym zawodnikom. Stosuje się ochraniacze na tułów oraz kaski z ochroną twarzy. Dozwolone są uderzenia pięścią, przedramieniem, łokciem, głową, barkiem, kolanem, kopnięcia skierowane na tułów i głowę. Ataki skierowane na głowę mogą być wykonywane tylko z lekkim kontaktem. Dozwolone jest szarpanie i popychanie, ale chwytanie i obejmowanie może być tylko sporadyczne i krótkotrwałe. Punktowane są uderzenia, kopnięcia, obalenia oraz wyrzucenia przeciwnika z pola walki, które symbolicznie reprezentują wrzucenie przeciwnika na zewnętrzny obiekt.
Dla bardziej zaawansowanych, wyczynowych zawodników, przeznaczony jest regulamin pełnokontaktowego san shou. Stosuje się tu kaski z ochroną twarzy, ale nie stosuje się ochraniaczy na tułów. Tutaj także dozwolone są uderzenia pięścią, przedramieniem, łokciem, głową, barkiem, kolanem, kopnięcia na wszystkie strefy, podcięcia. Nie ma ograniczenia siły uderzeń. Dozwolone jest szarpanie i popychanie, nie ma ograniczenia czasu chwytania, obejmowania, klinczowania. Oczywiście poza uderzeniami punktowane są też obalenia i wyrzucenia przeciwnika z pola walki. Czas walk jest bardziej ograniczony niż w innych sportach walki, by stymulować szybkie tempo pojedynków.
W sportach walki wykształcił się wyraźny podział na formuły nazywane uderzanymi oraz chwytanymi. Dopiero niedawna popularyzacja MMA sprawiła, że na ten stereotypowy podział zaczęto patrzeć inaczej. Coraz więcej osób zaczyna dostrzegać, że to co oferują na przykład tradycyjne chińskie sztuki walki, to właśnie wszechstronność repertuaru technicznego, bez sztucznego podziału na uderzanie i chwytanie.
Takie podejście w formule sportowej otwiera obszary techniczne i taktyczne, które nieobecne są w przypadku formuł czysto uderzanych lub czysto chwytanych. Równocześnie jest to zakres, który nie jest doceniany także we współczesnym MMA. Poza łączeniem uderzania z chwytaniem i rzucaniem, czynnikiem, który znacznie zmienia charakter walki jest bowiem nacisk na pozostanie w stójce po wykonaniu punktowanego obalenia lub rzutu, a także punktowanie wypchnięć przeciwnika z pola walki lub platformy. Są to istotne elementy zbliżające pojedynki sportowe do niektórych sytuacji walk realnych.
Także w Yiquan założenia zasad sportowych san shou są podobne. Odbicie w nich znalazła pamięć realnych pojedynków, w tym walk z gangami ulicznymi, które odbywały się w Pekinie w latach 40. XX wieku. Walki te często miały miejsce na ulicy, na targu, w oberży. Liczyć się trzeba było z wpadnięciem na przeszkody lub wykorzystaniem przez przeciwnika różnych przedmiotów jako improwizowanych broni. W każdej chwili ktoś mógł się wmieszać i pomóc przeciwnikowi. Dochodziło też do walki kilku na kilku. Wymuszało to bardzo zróżnicowane poruszanie się, z uwzględnieniem przeszkód i większej liczby potencjalnych napastników. Każdy upadek znacznie zmniejszał szanse wyjścia cało z opresji, więc i próby przeniesienia walki do parteru, gdy wokół było więcej potencjalnych napastników byłyby skrajnie ryzykowne. Typowe dla współczesnych dyscyplin uderzanych chowanie się za gardą nie mogło mieć uzasadnienia, zarówno ze względu na konieczność nieustannego przemieszczania się w różnych kierunkach i możliwość ataku ze strony więcej niż jednego napastnika, a także z braku ograniczenia walki do samego uderzania. Chwytanie, szarpanie, popychanie – w tym wpychanie i wrzucanie przeciwnika na zewnętrzne obiekty, tworzy zupełnie inny obraz walki niż stereotyp, który wdrukował się w wyobraźnię wielu ludzi, w rezultacie popularności współczesnych formuł ringowych.
Na potrzeby YIQUAN.COmpetitions powstały dwa regulaminy wolnej walki san shou. Pierwszy z nich określany jako easy san shou umożliwia starty mniej zaawansowanym zawodnikom. Stosuje się ochraniacze na tułów oraz kaski z ochroną twarzy. Dozwolone są uderzenia pięścią, przedramieniem, łokciem, głową, barkiem, kolanem, kopnięcia skierowane na tułów i głowę. Ataki skierowane na głowę mogą być wykonywane tylko z lekkim kontaktem. Dozwolone jest szarpanie i popychanie, ale chwytanie i obejmowanie może być tylko sporadyczne i krótkotrwałe. Punktowane są uderzenia, kopnięcia, obalenia oraz wyrzucenia przeciwnika z pola walki, które symbolicznie reprezentują wrzucenie przeciwnika na zewnętrzny obiekt.
Dla bardziej zaawansowanych, wyczynowych zawodników, przeznaczony jest regulamin pełnokontaktowego san shou. Stosuje się tu kaski z ochroną twarzy, ale nie stosuje się ochraniaczy na tułów. Tutaj także dozwolone są uderzenia pięścią, przedramieniem, łokciem, głową, barkiem, kolanem, kopnięcia na wszystkie strefy, podcięcia. Nie ma ograniczenia siły uderzeń. Dozwolone jest szarpanie i popychanie, nie ma ograniczenia czasu chwytania, obejmowania, klinczowania. Oczywiście poza uderzeniami punktowane są też obalenia i wyrzucenia przeciwnika z pola walki. Czas walk jest bardziej ograniczony niż w innych sportach walki, by stymulować szybkie tempo pojedynków.
Krzysztof Piekarz
