kuba_zgora
Zasady gry
W skład drużyny hokejowej wchodzą zawodnicy, trenerzy, kierownicy, masażyści. Drużyna składa się z 22 zawodników. 20 zawodników grających w polu oraz dwóch bramkarzy. Każdy z zawodników wyposażony jest w kij, łyżwy oraz odpowiednie ochraniacze. Do gry służy krążek,wykonany z twardego kauczuku, który zawodnicy trącając kijami starają się wbić do bramki przeciwnika. Na lodzie może przebywać do 6 zawodników jednej drużyny. Mecz hokeja na lodzie składa się z 3 części zwanych tercjami, z których każda trwa 20 minut czystej gry, czyli zatrzymywany jest czas, gdy wystąpi przerwa w grze.
Plac gry stanowi lodowisko otoczone bandami i podzielone na 3 części, zwane Tercjami, oddzielone od siebie liniami niebieskimi. Dodatkowo, do boiska włącza się także ławkę rezerwowych oraz ławkę kar.
Hokej jest grą, w której wiele zagrań jest dozwolonych. Zawodnik nie ma obowiązku zagrywać krążka kijem, może zagrać łyżwą, ręką itd. Krążka nie można zagrać ręką do zawodnika z tej samej drużyny. Bramkę można zdobyć tylko kijem. Zmiany w grze dokonywane są w jej trakcie, nie ma potrzeby czekać na przerwę w grze, istotne jest, aby na lodowisku cały czas znajdowało się nie więcej niż sześciu graczy jednej drużyny. Niedozwolony udział zawodnika przekraczającego w danej chwili dozwoloną ilość uprawnionych do gry jest karany karą techniczną dwuminutową drużyny, która dokonała przekroczenia.
W przypadku, gdy krążek zniknie z pola widzenia sędziego (np. wypadnie w trybuny, jeden z zawodników zasłoni go na dłużej niż trzy sekundy, bramkarz przykryje ciałem itp.) gra jest przerywana i następuje wznowienie. Dwóch graczy z przeciwnych drużyn staje naprzeciw siebie (ang. face-off) i próbują wywalczyć krążek, gdy sędzia rzuci go między nich. Gdy drużyna straci bramkę, również następuje wznowienie (w centrum pola gry), a więc poszkodowana drużyna nie zyskuje automatycznie przywileju posiadania krążka po utracie gola.
Kary
Gdy jeden z zawodników popełni wykroczenie, sędzia podnosi rękę nie przerywając gry, dając przywilej korzyści poszkodowanym. Oznacza to, że w chwili, gdy drużyna faulująca dotknie krążka, gra zostanie przerwana. Do tego momentu poszkodowani mogą atakować bez obawy utraty bramki (z tego powodu w takiej sytuacji bramkarz poszkodowanych może zjechać do swojego boksu, a w jego miejsce może wejść na lodowisko inny zawodnik z drużyny, zwiększając tym samym szanse faulowanych na strzelenie bramki).
Gdy wreszcie drużyna faulująca dotknie krążka, sędzia przerywa grę, a zawodnik faulujący otrzymuje karę. Kara oznacza, że na pewien czas zawodnik ten znajdzie się na ławce kar, a jego drużyna będzie grała w osłabieniu, z jednym graczem mniej. Kary mogą być: mniejsze (2 minuty), większe (5 minut), kara meczu (oprócz wcześniejszych dwóch, czyli np. kara 2 minuty + kara meczu).
Drużyna nie może grać w mniejszym składzie, niż 4 zawodników, czyli jeśli trzech zawodników dostało kary 2-minutowe, to drużyna gra w składzie 4 zawodników, po czym po upływie kary pierwszego z nich dodaje się dalsze 2 minuty kolejnego zawodnika.
Jeżeli drużyna grająca w osłabieniu straci bramkę, anulowana jest kara jednego z zawodników (może on wrócić na lód). Zawodnik nie może po stracie bramki przez jego drużynę wyjść z boksu kar gdy został ukarany karą większą - 5 minut. W takiej sytuacji musi odsiedzieć całą karę.
Kary wymienione w regulamine gry IIHF:
* zahaczanie (hooking)
* spowodowanie upadku przeciwnika (tripping)
* atak kijem trzymanym oburącz (cross-checking)
* niedozwolony udział w grze (interference)
* trzymanie przeciwnika (holding)
* trzymanie kija przeciwnika (holding the stick)
* niebezpieczna gra wysoko uniesionym kijem (high-sticking)
* nadmierna ostrość w grze (roughing)
* udział w grze większej liczby zawodników niż dozwolona w danym momencie (too many players on the ice)
* niesportowe zachowanie (unsportsmanlike conduct)
* uderzanie kijem (slashing)
* kłucie kijem (spearing)
* atak łokciem (elbowing)
* atak kolanem (kneeing)
* atak z tyłu (checking from behind)
* podcinanie (clipping)
* wrzucenie na bandę (boarding)
* opóźnianie gry (delaying the game)
* celowe poruszenie bramki (displacing the goal)
* celowe wybicie krążka za bandę (delaying the game)
* celowe rzucenie kija w stronę krążka
* gra złamanym kijem
* używanie nieprzepisowego sprzętu i wyposażenia.
Inne zasady
Spalony (ang. offside) występuje, gdy zawodnik znajdzie się w tercji przeciwnika przed krążkiem wbitym tam przez jego partnera z drużyny. Wówczas gra wraca do tercji środkowej. W niektórych rozgrywkach (np. w NHL) występuje tzw. "tag-up offside" czyli odłożony spalony. Oznacza to, że gracz znajdujący się na pozycji spalonej może z niej uciec, czyli wycofać się do strefy neutralnej, a następnie ponownie wjechać do strefy obronnej rywala.
Podanie przez dwie linie (ang. two-line offside pass) w niektórych turniejach oznacza, że krążek przeszedł przez obie linie niebieskie (gdzieniegdzie przez niebieską i środkową) bez dotknięcia przez gracza sąsiedniej drużyny. Gra wraca do tercji własnej drużyny. Zasada ta została zniesiona w NHL w 2005 roku.
Uwolnienie (ang. icing) występuje, gdy gracz wybije krążek z własnej połowy (własnej tercji i połowy tercji środkowej) na połowę przeciwnika tak, że krążek minie linię bramkową, ale drużyna przeciwna nie będzie miała możliwości go dotknąć. Gra wraca do tercji obronnej drużyny popełniającej faul. Uwolnienia nie przyznaje się gdy zawodnik wybije krążek z własnej połowy a krążek mijając linię bramkową przejdzie wcześniej przez pole bramkowe. Uwolnienia nie będzie też gdy krążek z własnej połowy wybije zespół grający w osłabieniu.
Rzut karny wykonuje się, gdy zawodnik zostanie faulowany, gdy przed nim znajduje się już tylko bramkarz przeciwnika. Pozostali gracze zjeżdżają z lodowiska, pozostaje tylko bramkarz strony faulującej, zawodnik poszkodowany i krążek, umieszczony na środku lodowiska. Zawodnik może w dowolny sposób przejąć krążek, podjechać pod bramkarza i oddać strzał.
Zabroniona strefa gry bramkarza (ang. "restricted goalie area") to kolejny nowoczesny i zarazem kontrowersyjny przepis wprowadzony w 2005 roku do NHL. Zabrania on bramkarzom grania krążkiem za linią bramkową z wyjątkiem pola w kształcie trapezu, znajdującego się za bramkami. Bramkarz, który złamie ten przepis, zostaje ukarany karą mniejszą 2 minut ("delay of game").
Troszkę historii
Holendrzy uchodzili w XV w. w Europie za mistrzów łyżwiarstwa. Nic więc dziwnego, że organizowali różnego rodzaju rozgrywki na lodzie. Należał do nich "kolv". Do gry tej używano ciężkiego zagiętego na końcu kija oraz drewnianej kuli.
Podobne były założenia gry, którą uprawiali Indianie w Ameryce Północnej i Południowej.
Wszystko, co związane jest z dzisiejszym hokejem wynaleziono w Kanadzie. Sam hokej wywodzi się w najprostszej linii z indiańskiego skinny, irlandzkiego hurley oraz brytyjskiego bandy. W 1890 roku powstał w Ontario Związek Hokeja na Lodzie, a w 1934 roku rozegrano po raz pierwszy zawody o Puchar Stanley`a.
Hokej na lodzie, zwany kanadyjskim, pojawił się w tym kraju w 2. poł. XIX w. Pierwszy mecz odbył się 1874 roku w Kingston (Ontario); u schyłku XIX w. hokej na lodzie został przeniesiony do Europy. W 1908 roku powstała Międzynarodowa Federacja Hokeja na Lodzie (IIHF); w 1910 roku odbyły się pierwsze mistrzostwa Europy, a 1930 - mistrzostwa świata (od 1933 rozgrywane wspólnie).
Od 1920 hokej znajduje się w programie igrzysk olimpijskich (w 1920 roku był w programie letnich igrzysk); od 1998 roku w programie olimpijskim jest też hokej na lodzie kobiet.
Pierwsze drużyny zawodowe powstały w Kanadzie na przeł. XIX i XX w.; od 1907 gra Narodowa Liga Hokejowa (NHL) o przechodni puchar byłego gubernatora Kanady lorda Stanleya (Stanley Cup). W rozgrywkach tej najsilniejszej na świecie ligi hokejowej występują także polscy zawodnicy, m.in. Mariusz Czerkawski i Krzysztof Oliwa.
Od 1976 roku, co cztery lata, odbywają się turnieje Canada Cup z udziałem najlepszych sześciu drużyn świata. Od 1977 roku zawodowcy mogą uczestniczyć w mistrzostwach świata i Europy. Najwięcej tytułów olimpijskich i mistrzostw świata wywalczyły reprezentacje ZSRR, Kanady, Czechosłowacji, Szwecji, USA i Finlandii.
W Polsce pierwsze wzmianki o hokeju (w formie bandy) pochodzą ze Lwowa, z XIX w. Kanadyjski hokej na lodzie został wprowadzony w początkach lat 20-tych. W 1925 roku powołano do życia Polski Związek Hokeja na Lodzie (PZHL); pierwsze mistrzostwa Polski odbyły się 1927 w Zakopanem, a od 1926 roku Polska uczestniczy w mistrzostwach Europy, świata i igrzyskach olimpijskich, zdobywając 2-krotnie wicemistrzostwo Europy (1929 i 1931).
PZHL zorganizował dwa razy mistrzostwa świata - w 1931 w Krynicy i w 1976 w Katowicach.
Najbardziej utytułowaną drużyną w historii polskiego hokeja jest Podhale Nowy Targ. Inni wielokrotni mistrzowie Polski to AZS Warszawa, Legia Warszawa, GKS Katowice, Zagłębie Sosnowiec i Unia Oświęcim.
Ciekawe strony
http://www.iihf.com/
http://www.nhl.com/
http://www.nhl.com.pl/
Źródło
http://www.wikipedia.pl/
http://hockey.pl/
http://www.hokej24.pl/
http://www.pzhl.org.pl/
Jeśli ktos ma rysunek lodowiska to prosze o wyslanie na priv!
Zmieniony przez - kuba_zgora w dniu 2006-11-08 21:32:50
W skład drużyny hokejowej wchodzą zawodnicy, trenerzy, kierownicy, masażyści. Drużyna składa się z 22 zawodników. 20 zawodników grających w polu oraz dwóch bramkarzy. Każdy z zawodników wyposażony jest w kij, łyżwy oraz odpowiednie ochraniacze. Do gry służy krążek,wykonany z twardego kauczuku, który zawodnicy trącając kijami starają się wbić do bramki przeciwnika. Na lodzie może przebywać do 6 zawodników jednej drużyny. Mecz hokeja na lodzie składa się z 3 części zwanych tercjami, z których każda trwa 20 minut czystej gry, czyli zatrzymywany jest czas, gdy wystąpi przerwa w grze.
Plac gry stanowi lodowisko otoczone bandami i podzielone na 3 części, zwane Tercjami, oddzielone od siebie liniami niebieskimi. Dodatkowo, do boiska włącza się także ławkę rezerwowych oraz ławkę kar.
Hokej jest grą, w której wiele zagrań jest dozwolonych. Zawodnik nie ma obowiązku zagrywać krążka kijem, może zagrać łyżwą, ręką itd. Krążka nie można zagrać ręką do zawodnika z tej samej drużyny. Bramkę można zdobyć tylko kijem. Zmiany w grze dokonywane są w jej trakcie, nie ma potrzeby czekać na przerwę w grze, istotne jest, aby na lodowisku cały czas znajdowało się nie więcej niż sześciu graczy jednej drużyny. Niedozwolony udział zawodnika przekraczającego w danej chwili dozwoloną ilość uprawnionych do gry jest karany karą techniczną dwuminutową drużyny, która dokonała przekroczenia.
W przypadku, gdy krążek zniknie z pola widzenia sędziego (np. wypadnie w trybuny, jeden z zawodników zasłoni go na dłużej niż trzy sekundy, bramkarz przykryje ciałem itp.) gra jest przerywana i następuje wznowienie. Dwóch graczy z przeciwnych drużyn staje naprzeciw siebie (ang. face-off) i próbują wywalczyć krążek, gdy sędzia rzuci go między nich. Gdy drużyna straci bramkę, również następuje wznowienie (w centrum pola gry), a więc poszkodowana drużyna nie zyskuje automatycznie przywileju posiadania krążka po utracie gola.
Kary
Gdy jeden z zawodników popełni wykroczenie, sędzia podnosi rękę nie przerywając gry, dając przywilej korzyści poszkodowanym. Oznacza to, że w chwili, gdy drużyna faulująca dotknie krążka, gra zostanie przerwana. Do tego momentu poszkodowani mogą atakować bez obawy utraty bramki (z tego powodu w takiej sytuacji bramkarz poszkodowanych może zjechać do swojego boksu, a w jego miejsce może wejść na lodowisko inny zawodnik z drużyny, zwiększając tym samym szanse faulowanych na strzelenie bramki).
Gdy wreszcie drużyna faulująca dotknie krążka, sędzia przerywa grę, a zawodnik faulujący otrzymuje karę. Kara oznacza, że na pewien czas zawodnik ten znajdzie się na ławce kar, a jego drużyna będzie grała w osłabieniu, z jednym graczem mniej. Kary mogą być: mniejsze (2 minuty), większe (5 minut), kara meczu (oprócz wcześniejszych dwóch, czyli np. kara 2 minuty + kara meczu).
Drużyna nie może grać w mniejszym składzie, niż 4 zawodników, czyli jeśli trzech zawodników dostało kary 2-minutowe, to drużyna gra w składzie 4 zawodników, po czym po upływie kary pierwszego z nich dodaje się dalsze 2 minuty kolejnego zawodnika.
Jeżeli drużyna grająca w osłabieniu straci bramkę, anulowana jest kara jednego z zawodników (może on wrócić na lód). Zawodnik nie może po stracie bramki przez jego drużynę wyjść z boksu kar gdy został ukarany karą większą - 5 minut. W takiej sytuacji musi odsiedzieć całą karę.
Kary wymienione w regulamine gry IIHF:
* zahaczanie (hooking)
* spowodowanie upadku przeciwnika (tripping)
* atak kijem trzymanym oburącz (cross-checking)
* niedozwolony udział w grze (interference)
* trzymanie przeciwnika (holding)
* trzymanie kija przeciwnika (holding the stick)
* niebezpieczna gra wysoko uniesionym kijem (high-sticking)
* nadmierna ostrość w grze (roughing)
* udział w grze większej liczby zawodników niż dozwolona w danym momencie (too many players on the ice)
* niesportowe zachowanie (unsportsmanlike conduct)
* uderzanie kijem (slashing)
* kłucie kijem (spearing)
* atak łokciem (elbowing)
* atak kolanem (kneeing)
* atak z tyłu (checking from behind)
* podcinanie (clipping)
* wrzucenie na bandę (boarding)
* opóźnianie gry (delaying the game)
* celowe poruszenie bramki (displacing the goal)
* celowe wybicie krążka za bandę (delaying the game)
* celowe rzucenie kija w stronę krążka
* gra złamanym kijem
* używanie nieprzepisowego sprzętu i wyposażenia.
Inne zasady
Spalony (ang. offside) występuje, gdy zawodnik znajdzie się w tercji przeciwnika przed krążkiem wbitym tam przez jego partnera z drużyny. Wówczas gra wraca do tercji środkowej. W niektórych rozgrywkach (np. w NHL) występuje tzw. "tag-up offside" czyli odłożony spalony. Oznacza to, że gracz znajdujący się na pozycji spalonej może z niej uciec, czyli wycofać się do strefy neutralnej, a następnie ponownie wjechać do strefy obronnej rywala.
Podanie przez dwie linie (ang. two-line offside pass) w niektórych turniejach oznacza, że krążek przeszedł przez obie linie niebieskie (gdzieniegdzie przez niebieską i środkową) bez dotknięcia przez gracza sąsiedniej drużyny. Gra wraca do tercji własnej drużyny. Zasada ta została zniesiona w NHL w 2005 roku.
Uwolnienie (ang. icing) występuje, gdy gracz wybije krążek z własnej połowy (własnej tercji i połowy tercji środkowej) na połowę przeciwnika tak, że krążek minie linię bramkową, ale drużyna przeciwna nie będzie miała możliwości go dotknąć. Gra wraca do tercji obronnej drużyny popełniającej faul. Uwolnienia nie przyznaje się gdy zawodnik wybije krążek z własnej połowy a krążek mijając linię bramkową przejdzie wcześniej przez pole bramkowe. Uwolnienia nie będzie też gdy krążek z własnej połowy wybije zespół grający w osłabieniu.
Rzut karny wykonuje się, gdy zawodnik zostanie faulowany, gdy przed nim znajduje się już tylko bramkarz przeciwnika. Pozostali gracze zjeżdżają z lodowiska, pozostaje tylko bramkarz strony faulującej, zawodnik poszkodowany i krążek, umieszczony na środku lodowiska. Zawodnik może w dowolny sposób przejąć krążek, podjechać pod bramkarza i oddać strzał.
Zabroniona strefa gry bramkarza (ang. "restricted goalie area") to kolejny nowoczesny i zarazem kontrowersyjny przepis wprowadzony w 2005 roku do NHL. Zabrania on bramkarzom grania krążkiem za linią bramkową z wyjątkiem pola w kształcie trapezu, znajdującego się za bramkami. Bramkarz, który złamie ten przepis, zostaje ukarany karą mniejszą 2 minut ("delay of game").
Troszkę historii
Holendrzy uchodzili w XV w. w Europie za mistrzów łyżwiarstwa. Nic więc dziwnego, że organizowali różnego rodzaju rozgrywki na lodzie. Należał do nich "kolv". Do gry tej używano ciężkiego zagiętego na końcu kija oraz drewnianej kuli.
Podobne były założenia gry, którą uprawiali Indianie w Ameryce Północnej i Południowej.
Wszystko, co związane jest z dzisiejszym hokejem wynaleziono w Kanadzie. Sam hokej wywodzi się w najprostszej linii z indiańskiego skinny, irlandzkiego hurley oraz brytyjskiego bandy. W 1890 roku powstał w Ontario Związek Hokeja na Lodzie, a w 1934 roku rozegrano po raz pierwszy zawody o Puchar Stanley`a.
Hokej na lodzie, zwany kanadyjskim, pojawił się w tym kraju w 2. poł. XIX w. Pierwszy mecz odbył się 1874 roku w Kingston (Ontario); u schyłku XIX w. hokej na lodzie został przeniesiony do Europy. W 1908 roku powstała Międzynarodowa Federacja Hokeja na Lodzie (IIHF); w 1910 roku odbyły się pierwsze mistrzostwa Europy, a 1930 - mistrzostwa świata (od 1933 rozgrywane wspólnie).
Od 1920 hokej znajduje się w programie igrzysk olimpijskich (w 1920 roku był w programie letnich igrzysk); od 1998 roku w programie olimpijskim jest też hokej na lodzie kobiet.
Pierwsze drużyny zawodowe powstały w Kanadzie na przeł. XIX i XX w.; od 1907 gra Narodowa Liga Hokejowa (NHL) o przechodni puchar byłego gubernatora Kanady lorda Stanleya (Stanley Cup). W rozgrywkach tej najsilniejszej na świecie ligi hokejowej występują także polscy zawodnicy, m.in. Mariusz Czerkawski i Krzysztof Oliwa.
Od 1976 roku, co cztery lata, odbywają się turnieje Canada Cup z udziałem najlepszych sześciu drużyn świata. Od 1977 roku zawodowcy mogą uczestniczyć w mistrzostwach świata i Europy. Najwięcej tytułów olimpijskich i mistrzostw świata wywalczyły reprezentacje ZSRR, Kanady, Czechosłowacji, Szwecji, USA i Finlandii.
W Polsce pierwsze wzmianki o hokeju (w formie bandy) pochodzą ze Lwowa, z XIX w. Kanadyjski hokej na lodzie został wprowadzony w początkach lat 20-tych. W 1925 roku powołano do życia Polski Związek Hokeja na Lodzie (PZHL); pierwsze mistrzostwa Polski odbyły się 1927 w Zakopanem, a od 1926 roku Polska uczestniczy w mistrzostwach Europy, świata i igrzyskach olimpijskich, zdobywając 2-krotnie wicemistrzostwo Europy (1929 i 1931).
PZHL zorganizował dwa razy mistrzostwa świata - w 1931 w Krynicy i w 1976 w Katowicach.
Najbardziej utytułowaną drużyną w historii polskiego hokeja jest Podhale Nowy Targ. Inni wielokrotni mistrzowie Polski to AZS Warszawa, Legia Warszawa, GKS Katowice, Zagłębie Sosnowiec i Unia Oświęcim.
Ciekawe strony
http://www.iihf.com/
http://www.nhl.com/
http://www.nhl.com.pl/
Źródło
http://www.wikipedia.pl/
http://hockey.pl/
http://www.hokej24.pl/
http://www.pzhl.org.pl/
Jeśli ktos ma rysunek lodowiska to prosze o wyslanie na priv!
Zmieniony przez - kuba_zgora w dniu 2006-11-08 21:32:50
Odi profanum vulgus et arceo
Krzysztof Piekarz
Mr.Zulus
