---
Prześledzenie zjawiska przewlekłej pourazowej encefalopatii
Przewlekły uraz mózgu lub inaczej przewlekła pourazowa encefalopatia (ang. CTE) jest traktowana przez liczne środowiska jako najbardziej poważny problem zdrowotny istniejący aktualnie w świecie boksu [1]. Schorzenie znajduje często różnorodne określenia w wielu medycznych i niemedycznych doniesieniach, wliczając między innymi tzw. obłęd bokserski (dementia pugilistica) lub zespół upojenia od uderzenia pięścią („punch drunk" syndrome).
W czasie, gdy istnieją liczne kontrowersje dotyczące etyki pięściarstwa, jedną z zasadniczych jest ryzyko wystąpienia u bokserów CTE albo podczas, albo po zakończeniu kariery sportowej. Ostatnie przesłanki sugerują, że uprawianie boksu jako takie nie wystarcza do ujawnienia się tego schorzenia.
Przyjmuje się, że na zespół CTE składają się złożone, przewlekłe neurologiczne objawy wywołane długotrwałymi, powtarzalnymi uderzeniami w głowę wywołującymi stan wstrząśnienia mózgu lub ryzyko jego wystąpienia [1-4]. CTE zdarza się częściej u zawodowych bokserów niż amatorów, niemniej było udokumentowane także w innych dyscyplinach sportu jak futbol amerykański, hokej na lodzie, rugby, jeździectwo oraz piłka nożna [5-7].
CTE klinicznie charakteryzuje się zespołem zaburzeń mowy oraz poruszania się, zaburzeniem funkcji dróg piramidowych, zaburzeniami pamięci, zaburzeniami spoza układu piramidowego, zmianami zachowania i osobowości oraz chorobami natury psychicznej [1-3,8]. We wstępnej fazie tego zespołu objawy są przejściowe i odwracalne, natomiast w fazie zaawansowanej ulegają nasileniu. Zaburzenia neurologiczne występujące przy CTE zawierają charakterystyczne neuropatologiczne cechy zaniku tkanki mózgowej, fenestracji przegrodowej, bliznowacenia móżdżkowego, jamistości przegrody przezroczystej, utraty komórek barwnikowych oraz zaawansowanego splątania neurowłóknikowego [7].
Wskazane byłoby przygotowanie oryginalnej pracy naukowej podejmującej problematykę neuropatologii CTE. Pomimo, iż indywidualne doniesienia o poszczególnych przypadkach były publikowane i dotyczyły pięściarzy z przewlekłą chorobą dementywną, zbiorowa praca omawiająca zjawisko występowania neuropatologicznych objawów u bokserów była opublikowana przez angielskiego patologa, Johna Corsellisa [7]. Badał on tkankę mózgową 15 emerytowanych bokserów i retrospektywnie analizował przebieg kariery sportowej. Podczas gdy liczne, charakterystyczne zmiany w mózgu zostały przez niego zauważone, jednak to kariera sportowa zasługuje na szczególne zainteresowanie. Po jej przestudiowaniu wykazał, że narażenie bokserów na urazy miało miejsce w trakcie 300 do 700 rund bokserskich podczas całej kariery zawodniczej. Nie zostały wliczone w to walki sparingowe ani treningowe.
Wnioskiem, który należy wziąć pod uwagę jest fakt, że w dzisiejszych czasach rzadko spotkalibyśmy pięściarza z tak rekordową liczbą odbytych walk. Nawet najlepsi bokserzy odnotowują bowiem w swej karierze zawodowej liczbę walk ringowych rzędu 30-50 przed okresem wycofania się z boksu, czyli zdecydowanie mniejszą niż w badaniach Corsellisa.
Ostatnie badania wśród bokserów sugerują również, że CTE występujące u pięściarzy może być związane ze szczególną predyspozycją dziedziczną. Apolipoproteina E, gen 4 (ApoE) - geny podatności do wystąpienia rodzinnego lub sporadycznego choroby Alzheimera, mogą być związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia u bokserów CTE [1,6,9].
W populacjach spoza środowiska bokserskiego, wielopostaciowość ApoE była wyraźnie związana z incydentami śmiertelnymi lub negatywnymi objawami następowymi po ostrym urazie mózgu, widywanymi w oddziałach neurochirurgicznych [10]. W ostatnich prospektywnych badaniach, genotypy ApoE były poddawane testom celem przepowiedzenia dni nieprzytomności oraz czynnościowych rezultatach po okresie sześciu miesięcy [11].
Co więcej, u myszy nieposiadających ApoE (jak po nokaucie) wykazano ubytki pamięci, zaburzenia transmisji nerwowo-chemicznej oraz obniżoną zdolność do wyzdrowienia po zamkniętych urazach głowy, w porównaniu z grupą kontrolną. [12] Sugeruje się, że ApoE odgrywa zasadniczą rolę w procesie naprawy neuronalnej oraz przeciwoksydacyjnej aktywności.
Jak to więc wpłynie na rozważania nad stopniem ryzyka występującym u pięściarzy? Po pierwsze, powinniśmy powtórnie przeanalizować prawdziwe dowody na wystąpienie czynników ryzyka CTE. Przede wszystkim te, które bazują na epidemiologicznych danych z wcześniejszych badań, mówiących o ścisłej zależności pomiędzy długością trwania kariery sportowej oraz narażenia na urazy. Konieczne jest lepsze zrozumienie czynników genetycznych, mających ewentualny wpływ na wystąpienia CTE. Materiał badawczy na ten temat powinien być więc ponownie przestudiowany i dostosowany do warunków dnia dzisiejszego.
Zagadnienie wyzwoliło również liczne kontrowersje natury etycznej, czy bokserzy homozygotyczni dla ApoE powinni kontynuować karierę sportową? Na samym jednak końcu należy również brać pod uwagę predyspozycję dziedziczną.
Podczas rozważania i dyskutowania na temat etyki i moralności w boksie, my klinicyści i naukowcy powinniśmy co najmniej podjąć dyskusję nad zagadnieniem występowania ryzyka urazowości.
Autor: P. McCrory
Źródło: medsport.pl
Artukuł zaczerpnięty z http://dawidcien.wordpress.com/2009/02/19/wplyw-boksu-na-mozg/
"No matter your goal, achieving it always starts with belief
- do not underestimate the strength within."
http://www.sfd.pl/Lady_M/_The_only_limit,_is_the_one_you_set_yourself_-t958189.html