Nick Scott Ifbb Pro

heh..ciśniecie gościowi, że tu jakieś sacrum zburzył. Wiadomo, że wypowiedź nie była do końca fortunna, ale jak na to spojrzeć obiektywnie uwzględniając wyjaśnienia, to w zasadzie trzyma się to kupy
1) Czy niepełnosprawnemu sportowcowi należy się szacunek za to że nie gnije, tylko ciągle ma w życiu cel - Tak, bezwzględnie
2) Czy życie niepełnosprawnego jest trudniejsze niż pełnosprawnego (przy założeniu że pełnosprawny nie jest więźniem w Korei Pn, czy murzynem na pustyni) - Tak, jest trudniejsze znacznie
3) Czy niepełnosprawny chcąc wykonać trening na przeciętnej siłowni ma na starcie trudniej niż pełnosprawny - Tak, ponieważ potrzebuje więcej pomocy od osób trzecich przy wielu ćwiczeniach, potrzebuje odpowiedniego, nie zawsze dostępnego sprzętu itp
i wreszcie
4) Czy po spełnieniu wszystkich wymaganych aspektów, kiedy już dochodzi do samego treningu (zakładamy że jest dostępna pomoc, specjalistyczny sprzęt, są dostosowane maszyny itp) i 2 zawodnicy: pełnosprawny i niepełnosprawny chcą wykonać ciężki trening, to czy trening niepełnosprawnego jest cięższy? - otóż właśnie niekoniecznie, gdyż niepełnosprawny wielu najbardziej wyczerpujących ćwiczeń siłowych wykonać nie może i jednak pełnosprawny sportowiec (dlatego że jest pełnosprawny własnie) może po prostu więcej.

Odrzucając emocje i kierując się logiką, tak to wygląda. Oczywiście ważne jest jak się o czymś mówi..forma równie ważna jak treść, bo potem mogą być nieporozumienia.

forma zdecydowanie mniej ważna niż treść.Forma ma znaczenie w śpiewaniu a nie w rozmowie. Treść najważniejsza. Można przyznać, że wypowiedziałem się niefortunnie ale odwet był bez ładu i składu, przepełniony polityczną poprawnością którą chce się rzygać w dzisiejszym świecie kłamstw i manipulacji. Wszyscy krytykują Tomaszewskiego- ale krytykują formę . Treść chłodno prawdziwa sie okazała- ale przekaz poszedł taki: tomaszewski nie ma racji bo brydko mówi.

Dlatego jednak i forma jest istotna. Chodzi bowiem o to aby przekaz dotarł do odbiorcy i aby odbiorca zrozumiał dokładnie to co nadawca miał na myśli. Dobrym zwyczajem jest wyłożenie wszelkich założeń stojących za naszym twierdzeniem, gdyż niemal wszystkie spory i nieporozumienia miedzy ludźmi biorą się z różnic w rozumieniu słów i terminów, którymi obie strony się posługują (wówczas trzeba wypracować wspólne definicje), lub też właśnie sprzecznymi założeniami fundamentalnymi (spór księdza z rabinem o prawdę objawioną). Niemalże zawsze (pomijam przypadki gdy któryś z rozmówców kieruje się złą wolą) da się dojść do porozumienia. Trzeba spokojnie i rzeczowo opisać co się miało na myśli, co się rozumie przez określony wyraz, na bazie jakich założeń wyprowadza się tezę.
No i właśnie spokój i opanowanie. Niestabilny, zdenerwowany osobnik przegra niemal zawsze.

Co zaś się tyczy głównego tematu, to zastanawiam się w jakim stanie są nogi Nicka. Prawdopodobnie mięśnie ud, łydek, pośladków są w totalnym zaniku, jednak zastanawiam się czy za pomocą chociażby zewnętrznych impulsów elektrycznych dałoby się je doprowadzić chociażby do poziomu przeciętnego smitha z ulicy.

Ja to się zastanawiam po co w ogóle takie dywagacje? Tak, osoba na wózku inwalidzkim ma lżejsze treningi bo nie ćwiczy nóg. A osoba bez rąk i nóg ma jeszcze lżejsze, bo wcale ich nie ma. Tylko co z tego wynika? Raczej nie da się w ten sposób przekonać nikogo do bycia inwalidą, samych inwalidów też to raczej na duchu nie podnosi, więc?