Dzisiaj bierzemy się za kolejny element dotyczący piłki ręcznej. Mianowicie przeanalizujemy wspólnie RZUTY. Nie muszę nikomu udowadniać, jak ważna jest nauka, a następnie doskonalenie rzutów. Nie ma rzutów, nie ma bramek. Nie ma bramek, nie ma zwyciestw. O to w tej grze chodzi – żeby wykonać rzut na bramkę- najlepiej rzecz jasna celny ;)
Gdy wykonujesz rzut na bramkę, angażujesz niemal wszystkie mięśnie – nóg, rąk, bioder, brzucha, pleców.
Rzuty są praktycznie odpowiednikami podań, z tym że są zwykle silniejsze i podparte większą i mocniejszą pracą rąk i tułowia. To czas i droga działania ręki na trzymaną piłkę decyduje najbardziej o sile wykonywanego rzutu. Siła rzutu będzie wtedy większa, gdy w określonym czasie, ręka wraz z piłką pokona dłuższą drogę, co oznacza, że piłka po prostu osiągnie dużo większą prędkość.
Rzuty w piłce ręcznej:
- rzut w wyskoku,
- rzut w miejscu,
- rzut z przeskokiem,
- rzut z odchyleniem,
- rzut z padem,
- rzuty sytuacyjne.
Nazwy wyżej wymienionych rzutów pochodzą od sposobu jakim porusza się zawodnik po boisku, jak również od tego jak układa swoje ciało w stosunku do podłoża.
RZUT W WYSKOKU
Jest to jeden z najczęściej wykonywanych rzutów. Wykorzystywany jest przez wielu zawodników, grających na różnych pozycjach, choćby przez atakującego (np. atak szybki), czy przez rozgrywającego.
Podział rzutów w wyskoku:
- rzuty w wyskoku w górę,
- rzuty w wyskoku w dal (w przód).
Jeśli zawodnik przed sobą nie ma żadnego przeciwnika, żadnego obrońcy, to wówczas jego lot będzie bardziej skierowany w przód, będzie miał na celu zbliżenie się do bramki. Natomiast rzut w górę najlepiej zastosować, jeśli się jest przed broniącym. Bardzo często taki rzut wykonują gracze na pozycji rozgrywającego. Ciało układa się bardziej prostopadle w stosunku do podłoża, odbicie i lądowanie są od siebie oddalone bardzo nieznacznie.
Analiza techniki rzutu w wyskoku:
W rzucie w wyskoku mamy trzy widoczne fazy, są to:
1. chwyt piłki + odpowiednia ilość kroków,
2. odbicie + wznoszenie
3. rzut + lądowanie
Po chwycie piłki zawodnik wykonuje lewą nogą krok, potem prawą, a w trzecim (ostatnim kroku) odbija się z nogi lewej. W tej chwili należy przejść do fazy drugiej, czyli odbicia i wznoszenia się. Należy zaznaczyć, że po chwycie, podczas pierwszej fazy, piłkę prowadzi się oburącz w bok, tył, zaś następnie przenosi się na jedną rękę i równocześnie trzeba się skręcić w tułowiu, a do tego wszystkiego bark przeciwny do ręki, która wykonuje rzut, wysuwa się do przodu.
W momencie najwyższego wznoszenia następuje rzut.Co się dzieje z nogami? W tym właśniee momencie jest coś w rodzaju „kopnięcia” nogi zgiętej w kolanie w tył. Zasada jest prosta – noga ma być zgięta w kolanie równoimienna do ręki rzucającej. Potem nogi wykonują tzw. nożyce.
Ląduje się na nogę odbijającą.
Mechanika ruchu podczas rzutu w wyskoku pozwala, by swierdzić, że:
1. Najbardziej korzystne będzie odbicie pod kątem 45 stopni podczas rzutu w głąb, ponieważ zawodnik osiągnie wtedy największą odległość.
2. Najkorzystniejszy kąt odbicia w górę to kąt 90 stopni, bo zawodnik osiąga największą wysokość.
3. Od prędkości nadanej ciału na początku zależy wielkość wyskoku.
Szturomekk
Krzysztof Piekarz
sprinterek
