Fong
Istnieje wiele wersji na temat powstania i rozwoju stylów kung-fu opartych na ruchach zwierząt. Były one przekazywane przez wiele pokoleń w formie ustnej bądź pisemnej. Jednak jest prawdopodobne, iż krążące od wieków opowieści o bahterskich twórcach pewnych odmian kung-fu mogą być tylko legendami. Nie zniechęcało to znawców chińskiej sztuki walki do zbadania i zweryfikowania historii jej powstawania. Aura tajemniczości, niezgłębiona filozofia oraz bogactwo technik - to atrybuty popularności tej fascynującej metody doskonalenia psychofizycznego.
Jednym ze znanych systemów kung-fu, jest "boks pięciu zwierząt" z Shaolin. Swoją niekwestionowaną pozycję zawdzięcza on skuteczności w walce i wpływowi, jaki wywarł na ukształtowanie wielu znanych stylów kung-fu.
Narodziny "boksu pięciu zwierząt" sięgają korzeniami do osławionego klasztoru z północnej prowincji Henan.
W roku 527 n.e. przybył do świątyni "Młodego lasu" (Shaolin) mnich zwany Boddhidharma. Pochodził on z Indii i postanowił w Chinach rozpowszechnić naukę buddyjską. Boddhidharma spostrzegł, że mnisi z Shaolin byli ludźmi wątłymi, Podczas długich medytacji mdleli, a odbywając pielgrzymki po kraju stawali się obiektem napaści bandyckich. Mimo, iż celem buddyzmu jest zbawanienie duszy, Boddhidharma wyjaśnił swoim uczniom, że ciało wraz z umysłem stanowią jedność. Z kolei jedność tę należy wzmacniać w celu osiągnięcia oświecenia. W związku z tym mnisi rozpoczeli ćwiczenia zwane yin jing yin, które ich mistrz opracował na bazie hinduskiej hatha jogi. Wywarły one później olbrzymi wływ na rozwój sztuki walki zwanej chang quan ("długa pięść"). Wraz z wprowadzeniem metod wzmacniających ciało - dbałość o kondycję fizyczną i sprawny umysł stały się dewizą kapłanów ze świątyni "Mlodego Lasu".
Po śmierci Baddhidramy jego uczniowie doskonalili się nie tylko w walkce wręcz. Szczególową biegłością odznaczali się w opanowaniu technik kijem, co przysporzyło im olbrzymiej sławy.
W latach 600-1600 n.e. mówiło sie o mnichach z klasztoru Shaolin, jako nieustraszonych i niepokonanych w boju. Zawsze jednak nauka kung-fu w tym ośrodku szła w parze z kształtowaniem u ćwiczących właściwej postawy moralnej. Należy dodać, iż sztuka ta rozwijała się także w innych miejscach na terenie Chin. Znane były klasztory Wu Dang czy Emei. Rownież osoby świeckie uprawiały kung-fu i tworzyły coraz to nowe jego odmiany. Jednak z uwagi na holistyczne ujęcia rozwoju człowieka w świątyni Shaolin - o jego mistrzach, uczniach i adeptach mówiło się w Chinach najczęściej.
Modyfikatorem systemu Shaolin zostal żyjący w XVI wieku Jue Yuan (Kwon Yuen). Wstąpił on do świątyni jako ekspert walki wręcz oraz walki mieczem. Jue Yuan stwierdził, że styl "długiej pięści" był zbyt twardy i wymagał od ćwiczących olbrzymiej siły. Po przeanalizowaniu 18 metod treningowych, opracowanych przez Baddhidharmę, młody mnich poszerzył je do 72. Ten fakt podobno "wstrząsnął" całymi Chinami. Jednak Jue Yuan na tym nie poprzestał. Wyruszył na wędrówke po karju, aby zagłębić tajniki innych stylów walki.
Po przebyciu do miasta Lan Zhon, zostal świadkiem niezwykłego zdarzenia. Zobaczył walkę między niepozornym starcem a brutalnym rabusiem. Starzec dotykając dwoma palcami reki stopę atakującego, pozbawił go przytomności. To wywarło na młodym mnichu duże wrażenie i utwierdziło w przekonaniu, iż spotkal prawdziego mistrza kung-fu. Jue Yuan nawiązał rozmowe z nieznajomym. Starzec nazywał sie Li Cheng(Li Sou) i był wielkim ekspertem sztuki walki. Li Cheng, widząc w młodym mnichu szczere zainteresowanie kung-fu, postanowił poznać go ze swoim przyjacielem. Okazał sie nim 50 letni Pai Yu Feng - również wytrawny mistrz chińskiego boksu. W trójke udali się do klasztoru Shaolin, by tam doskonalić swoje umiejętności. Rozwineli oni 72 ruchy do 128, a następnie zwiększyli ich liczbę do 170. Z kolei 170 ruchów zostało podzielonych na pięć odrębnych technik zwierząt: smoka (long), tygrysa (hu), lamparta (bao), węża (she), i żurawia (hao). Tak narodził się system "pięciu zwierząt" z Shaloin.
Kolejny etap rozwoju "boksu pięciu zwierząt" przypadł na lata 1670-1674. W tym okresie część mnichów opuściła ośrodek Shaolin w Henan, by udać się do południowego klasztoru o tej samej nazwie w prowincji Fujian, Grupę przesiedleńcow stanowiło podobno pięciu mistrzów, zwanych Pięcioma Starszymi. Byli to: Chi Shin, Pak Mei, Fung To Tak, Miu Hin i mniszka Ng Mui. Z wiarygodnych źródeł wiadomo, iż eksperciz południowego klasztoru Shaolin specjalizowali się między innymi w "boksie pięciu zwierząt". Lecz nie ma pewności czy wersja z prowincji Fujian jest tą samą co z prowincji Henan, czy też uległa modyfikacji. Faktem jednak jest, iż system ten wywarł w wiekszym lub mniejszym stopniu wpływ na powstanie popularnych obecnie kierunków kung-fu. Jego techniki, przystosowane do strategicznych założeń poszczególnych stylów, spotykamy między innymi w : choy Lee fut, hung-gar (fu hok kuen), hung-keun, chow-gar, luo-han. hei ju pai, hu long pai.
Informacje zaciągnięte z ksiażki "Kunf-Fu Hu Long Pai cześć I Hu Quan - pięść tygrysa" autorstwa istr. Dariusza Muraszko
''Kontroluj siebie i pozwól innym czynić to co chcą. Nie oznacza to, że jesteś słaby. Kontroluj swoją duszę i przestrzegaj zasad życia. Nie oznacza to, że inni są silniejsi.''
Motto stylu Smoka kung-fu.
Jednym ze znanych systemów kung-fu, jest "boks pięciu zwierząt" z Shaolin. Swoją niekwestionowaną pozycję zawdzięcza on skuteczności w walce i wpływowi, jaki wywarł na ukształtowanie wielu znanych stylów kung-fu.
Narodziny "boksu pięciu zwierząt" sięgają korzeniami do osławionego klasztoru z północnej prowincji Henan.
W roku 527 n.e. przybył do świątyni "Młodego lasu" (Shaolin) mnich zwany Boddhidharma. Pochodził on z Indii i postanowił w Chinach rozpowszechnić naukę buddyjską. Boddhidharma spostrzegł, że mnisi z Shaolin byli ludźmi wątłymi, Podczas długich medytacji mdleli, a odbywając pielgrzymki po kraju stawali się obiektem napaści bandyckich. Mimo, iż celem buddyzmu jest zbawanienie duszy, Boddhidharma wyjaśnił swoim uczniom, że ciało wraz z umysłem stanowią jedność. Z kolei jedność tę należy wzmacniać w celu osiągnięcia oświecenia. W związku z tym mnisi rozpoczeli ćwiczenia zwane yin jing yin, które ich mistrz opracował na bazie hinduskiej hatha jogi. Wywarły one później olbrzymi wływ na rozwój sztuki walki zwanej chang quan ("długa pięść"). Wraz z wprowadzeniem metod wzmacniających ciało - dbałość o kondycję fizyczną i sprawny umysł stały się dewizą kapłanów ze świątyni "Mlodego Lasu".
Po śmierci Baddhidramy jego uczniowie doskonalili się nie tylko w walkce wręcz. Szczególową biegłością odznaczali się w opanowaniu technik kijem, co przysporzyło im olbrzymiej sławy.
W latach 600-1600 n.e. mówiło sie o mnichach z klasztoru Shaolin, jako nieustraszonych i niepokonanych w boju. Zawsze jednak nauka kung-fu w tym ośrodku szła w parze z kształtowaniem u ćwiczących właściwej postawy moralnej. Należy dodać, iż sztuka ta rozwijała się także w innych miejscach na terenie Chin. Znane były klasztory Wu Dang czy Emei. Rownież osoby świeckie uprawiały kung-fu i tworzyły coraz to nowe jego odmiany. Jednak z uwagi na holistyczne ujęcia rozwoju człowieka w świątyni Shaolin - o jego mistrzach, uczniach i adeptach mówiło się w Chinach najczęściej.
Modyfikatorem systemu Shaolin zostal żyjący w XVI wieku Jue Yuan (Kwon Yuen). Wstąpił on do świątyni jako ekspert walki wręcz oraz walki mieczem. Jue Yuan stwierdził, że styl "długiej pięści" był zbyt twardy i wymagał od ćwiczących olbrzymiej siły. Po przeanalizowaniu 18 metod treningowych, opracowanych przez Baddhidharmę, młody mnich poszerzył je do 72. Ten fakt podobno "wstrząsnął" całymi Chinami. Jednak Jue Yuan na tym nie poprzestał. Wyruszył na wędrówke po karju, aby zagłębić tajniki innych stylów walki.
Po przebyciu do miasta Lan Zhon, zostal świadkiem niezwykłego zdarzenia. Zobaczył walkę między niepozornym starcem a brutalnym rabusiem. Starzec dotykając dwoma palcami reki stopę atakującego, pozbawił go przytomności. To wywarło na młodym mnichu duże wrażenie i utwierdziło w przekonaniu, iż spotkal prawdziego mistrza kung-fu. Jue Yuan nawiązał rozmowe z nieznajomym. Starzec nazywał sie Li Cheng(Li Sou) i był wielkim ekspertem sztuki walki. Li Cheng, widząc w młodym mnichu szczere zainteresowanie kung-fu, postanowił poznać go ze swoim przyjacielem. Okazał sie nim 50 letni Pai Yu Feng - również wytrawny mistrz chińskiego boksu. W trójke udali się do klasztoru Shaolin, by tam doskonalić swoje umiejętności. Rozwineli oni 72 ruchy do 128, a następnie zwiększyli ich liczbę do 170. Z kolei 170 ruchów zostało podzielonych na pięć odrębnych technik zwierząt: smoka (long), tygrysa (hu), lamparta (bao), węża (she), i żurawia (hao). Tak narodził się system "pięciu zwierząt" z Shaloin.
Kolejny etap rozwoju "boksu pięciu zwierząt" przypadł na lata 1670-1674. W tym okresie część mnichów opuściła ośrodek Shaolin w Henan, by udać się do południowego klasztoru o tej samej nazwie w prowincji Fujian, Grupę przesiedleńcow stanowiło podobno pięciu mistrzów, zwanych Pięcioma Starszymi. Byli to: Chi Shin, Pak Mei, Fung To Tak, Miu Hin i mniszka Ng Mui. Z wiarygodnych źródeł wiadomo, iż eksperciz południowego klasztoru Shaolin specjalizowali się między innymi w "boksie pięciu zwierząt". Lecz nie ma pewności czy wersja z prowincji Fujian jest tą samą co z prowincji Henan, czy też uległa modyfikacji. Faktem jednak jest, iż system ten wywarł w wiekszym lub mniejszym stopniu wpływ na powstanie popularnych obecnie kierunków kung-fu. Jego techniki, przystosowane do strategicznych założeń poszczególnych stylów, spotykamy między innymi w : choy Lee fut, hung-gar (fu hok kuen), hung-keun, chow-gar, luo-han. hei ju pai, hu long pai.
Informacje zaciągnięte z ksiażki "Kunf-Fu Hu Long Pai cześć I Hu Quan - pięść tygrysa" autorstwa istr. Dariusza Muraszko
''Kontroluj siebie i pozwól innym czynić to co chcą. Nie oznacza to, że jesteś słaby. Kontroluj swoją duszę i przestrzegaj zasad życia. Nie oznacza to, że inni są silniejsi.''
Motto stylu Smoka kung-fu.
Krzysztof Piekarz
