KrzyśK
W weekend odbyły się Mistrzostwa Polski młodzików w judo. Zawodnicy z naszego klubu zdobyły dwa medale: srebrny i brązowy (bilans walk 11-2). To wcale nie jest norma, ostatnią medalistką MP z naszego klubu była moja siostra 3 lata temu, dwa lata wcześniej - ja, a poza tym, to nie pamiętam, żeby ktoś od nas coś na tych zawodach zwojował. Obydwaj obecni medaliści sprawili wielkie niespodzianki, pierwszy z nich jest młodszym rocznikiem młodzika, drugi medale do tej pory zdobywał tylko na zawodach o puchar sołtysa. No i przede wszystkim po drodze sprali przeciwników, z którymi do tej pory przegrywali. Same zawody stały na poziomie żałosnym, ale obaj nasi medaliści naprawdę wyróżniali się poukładanym, dobrym technicznie judo.
Moja siostra przez ostatni rok wracała do siebie po paskudnej kontuzji kolana i żeby nie zardzewieć, prowadziła zajęcia z młodzikami. Ona startuje w wadze do 57 kilo, więc dobierała sobie do pary chłopca z wagi 55 i sobie ćwiczyli. Ten chłopiec bardzo fajnie rzucał seoi nage z kolan. Tu wklejam filmik, jak ten rzut wygląda:
Oczywiście Kasia dawała mu się rzucać, co młody człowiek zinterpretował mylnie, bo nagle ogłosił, że niby ona taka dobra, a on jest w stanie obrzucać ją jak chce i kiedy chce. Obecni zawodnicy zwrócili mu uwagę, że kto wie, czy nie było to lekkomyślne z jego strony. I rzeczywiście: od następnej walki każde wejście Adasia do seoi nage z kolan kończyło się duszeniem okuri eri jime, czyli tak.
Po kilku tygodniach Adaś poprosił o wyjaśnienie, co robi nie tak, uzyskał je i nagle ta jego seoi naga zaczęła wyglądać znacznie lepiej. W każdym razie trudno było go udusić, nawet jeśli rzut mu nie wychodził.
Kasia dodatkowo zmusiła go, żeby opanował jej ulubiony rzut - de ashi barai.
I on w sobotę rzucił 3 kończące seoi nage i dwa razy wyciął przeciwnika na de ashi!
Po turnieju zadzwonił do siostry i z płaczem przepraszał, że zawalił finał. A w tle koledzy śpiewali mu "100 lat".
W niedzielę walczył chłopak z którym czasem ćwiczę, bo jest dokładnie mojej wagi. Jeśli walczymy na randori, to rzucam go na co chcę i kiedy chcę (co nie jest dziwne, on jest w końcu młodzikiem, a ja juniorem), ale jakieś dwa tygodnie temu poszedłem na trening z dużą gorączką i w czasie randori nie byłem w stanie na nic go pociągnąć, a im bliżej końca, tym bardziej rozpaczliwie sie broniłem. I on mi wczoraj na treningu powiedział, że na zawodach myślał sobie, że skoro ja nie dałem mu rady, to nikt nie ma prawa mu podskoczyć, co sie i sprawdziło, z dokładnością do przegranej w półfinale z późniejszym mistrzem.
Tak więc wnieśliśmy obydwoje z siostrą wkład w sukcesy innych zawodników i klubu w ogóle, więc jesteśmy z siebie bardzo dumi.
Zmieniony przez - KrzyśK w dniu 2019-10-23 18:17:02
Moja siostra przez ostatni rok wracała do siebie po paskudnej kontuzji kolana i żeby nie zardzewieć, prowadziła zajęcia z młodzikami. Ona startuje w wadze do 57 kilo, więc dobierała sobie do pary chłopca z wagi 55 i sobie ćwiczyli. Ten chłopiec bardzo fajnie rzucał seoi nage z kolan. Tu wklejam filmik, jak ten rzut wygląda:
Oczywiście Kasia dawała mu się rzucać, co młody człowiek zinterpretował mylnie, bo nagle ogłosił, że niby ona taka dobra, a on jest w stanie obrzucać ją jak chce i kiedy chce. Obecni zawodnicy zwrócili mu uwagę, że kto wie, czy nie było to lekkomyślne z jego strony. I rzeczywiście: od następnej walki każde wejście Adasia do seoi nage z kolan kończyło się duszeniem okuri eri jime, czyli tak.
Po kilku tygodniach Adaś poprosił o wyjaśnienie, co robi nie tak, uzyskał je i nagle ta jego seoi naga zaczęła wyglądać znacznie lepiej. W każdym razie trudno było go udusić, nawet jeśli rzut mu nie wychodził.
Kasia dodatkowo zmusiła go, żeby opanował jej ulubiony rzut - de ashi barai.
I on w sobotę rzucił 3 kończące seoi nage i dwa razy wyciął przeciwnika na de ashi!
Po turnieju zadzwonił do siostry i z płaczem przepraszał, że zawalił finał. A w tle koledzy śpiewali mu "100 lat".
W niedzielę walczył chłopak z którym czasem ćwiczę, bo jest dokładnie mojej wagi. Jeśli walczymy na randori, to rzucam go na co chcę i kiedy chcę (co nie jest dziwne, on jest w końcu młodzikiem, a ja juniorem), ale jakieś dwa tygodnie temu poszedłem na trening z dużą gorączką i w czasie randori nie byłem w stanie na nic go pociągnąć, a im bliżej końca, tym bardziej rozpaczliwie sie broniłem. I on mi wczoraj na treningu powiedział, że na zawodach myślał sobie, że skoro ja nie dałem mu rady, to nikt nie ma prawa mu podskoczyć, co sie i sprawdziło, z dokładnością do przegranej w półfinale z późniejszym mistrzem.
Tak więc wnieśliśmy obydwoje z siostrą wkład w sukcesy innych zawodników i klubu w ogóle, więc jesteśmy z siebie bardzo dumi.
Zmieniony przez - KrzyśK w dniu 2019-10-23 18:17:02
3
Krzysztof Piekarz
Yoshi87
