DreamEvil
No elo xD
Witam się z wami po kolejnej wieloletniej przerwie. Widzę, że tendencja trochę się zmieniła na korzyść i super, ale przyszedłem trochę pogadać o zaburzeniach odżywiania i wpływie zbyt restrykcyjnych zasad na zdrowie psychiczne nastolatka.
Na forum trafiłem jako 15 latek z nadwagą i zerowym pojęciem o diecie i treningu. Materiały z forum chłonąłem jak gąbka, po jakimś czasie sam stałem się wyznawcą pewnych reguł do przesady.
Gdy miałem 16-17 lat, całe moje życie obracało się już wokół czystej michy, treningu według ściśle ustalonego planu, a każde odchylenie od rygoru kończyło się dużym zmniejszeniem samopoczucia, chęcią "ukarania" samego siebie. Moje zaburzenia odbywały się zwykle według prostego schematu - 2-3 miesiące chorobliwego stosowania się do rygoru dietetyczno-treningowego (bardzo pochwalnego zresztą tu na forum), jedzenie ściśle określonej ilości kcal, treningi pod zegarek i tak dalej. Któregoś dnia występował kryzys, bańka pękała i odpalał się we mnie potwór, który kazał mi jeść wszystko co znajdę w zasięgu ręki. Czasem przejadałem się tak bardzo, że potrafiłem wymiotować z przeżarcia. Niestety nikt nie zauważył problemu i nie zaoferował pomocy (tu mam bardziej żal do bliskich, to oni widywali mnie na co dzień;) ). Podupadło też całe moje życie towarzyskie, bo albo byłem zbyt pochłonięty treningiem żeby się spotkać ze znajomymi, albo zbyt zajęty jedzeniem lub leżeniem przejedzony na kanapie z bólem żołądka, co fizycznie uniemożliwiało mi wyjście z domu. Z czasem zostałem zupełnie sam.
Jakie było źródło problemu? Obsesyjne dążenie do wymarzonej sylwetki i stosowanie maksymalnie rygorystycznych środków aby ją osiągnąć. Przy każdym potknięciu syndrom poddania się i "skoro już zjadłem ciastko, to równie dobrze mogę wchłonąć całą szafkę słodyczy". Z czasem zacząłem dostrzegać źródło problemu ale nie potrafiłem poradzić sobie z podświadomym dążeniem do sylwetki mimo tego, że wmawiałem sobie że liczy się dla mnie sprawność fizyczna.
Aktualnie mam 26 lat, chodzę na terapię, moje zaburzenia odżywiania to 10% tego co kiedyś. Aktualnie siedzę chory w domu i jest to sytuacja z gatunku tych, które pokazują że mój bagaż nadal ze mną jedzie: wczorajszy i dzisiejszy dzień spowodował u mnie wzrost 3kg na wadze, ale sytuacje, które opisałem wyżej są mi już obce. Mam wokół siebie wspierających ludzi i wiem, że jak tylko wyzdrowieję, to wszystko wróci do normy. Lekarstwem na moje problemy jest ruch - dosłownie trening z ruchem. Zajmuję się sportami, w których performance jest ściśle uzależniony od masy ciała i jednocześnie dają na tyle dużo adrenaliny i funu z ich wykonywania, że nie nudzi mi się to w przeciwieństwie do nabijania kalorii biegając przed siebie.
Co z dietą?
Jem tyle ile czuję, że potrzebuję. Waga kuchenna poszła w odstawkę (uważam że był to ważny krok w kierunku leczenia choroby), jem to co chcę, pozwalam sobie na lody kilka razy w tygodniu jeśli mam ochotę (oczywiście proteinowe z Lidla, polecam xD), otaczam się ludźmi którzy podzielają moją pasję i motywują mnie do działania.
Piszę ten post ku przestrodze, żebyście się młodzi nie dali zwariować rygorem treningowym i pamiętali, że w młodości najważniejsze jest bycie młodym, a nie obwód bicepsa. Jedzcie zdrowo, ale nie odmawiajcie sobie życia. Jeśli czujecie, że macie problem, nie bójcie się zgłosić do specjalisty albo kogoś kto wyciągnie do was pomocną dłoń. Pamiętajcie że w waszym wieku (i dla większości z was w każdym wieku) sport powinien być przede wszystkim ZABAWĄ a nie powodem do wyrzeczeń.
Pozdro!
Na samym dole kilka fotek: po lewo forma przy obsesyjnym trzymaniu się diety 2-3 miesiące, a następnie 2-3 tygodnie ataku zaburzeń odżywiania. Po prawej aktualna forma, która nieznacznie waha się już od około roku. Wrzucę może jeszcze jakieś zajawkowe filmiki.
![]()
Witam się z wami po kolejnej wieloletniej przerwie. Widzę, że tendencja trochę się zmieniła na korzyść i super, ale przyszedłem trochę pogadać o zaburzeniach odżywiania i wpływie zbyt restrykcyjnych zasad na zdrowie psychiczne nastolatka.
Na forum trafiłem jako 15 latek z nadwagą i zerowym pojęciem o diecie i treningu. Materiały z forum chłonąłem jak gąbka, po jakimś czasie sam stałem się wyznawcą pewnych reguł do przesady.
Gdy miałem 16-17 lat, całe moje życie obracało się już wokół czystej michy, treningu według ściśle ustalonego planu, a każde odchylenie od rygoru kończyło się dużym zmniejszeniem samopoczucia, chęcią "ukarania" samego siebie. Moje zaburzenia odbywały się zwykle według prostego schematu - 2-3 miesiące chorobliwego stosowania się do rygoru dietetyczno-treningowego (bardzo pochwalnego zresztą tu na forum), jedzenie ściśle określonej ilości kcal, treningi pod zegarek i tak dalej. Któregoś dnia występował kryzys, bańka pękała i odpalał się we mnie potwór, który kazał mi jeść wszystko co znajdę w zasięgu ręki. Czasem przejadałem się tak bardzo, że potrafiłem wymiotować z przeżarcia. Niestety nikt nie zauważył problemu i nie zaoferował pomocy (tu mam bardziej żal do bliskich, to oni widywali mnie na co dzień;) ). Podupadło też całe moje życie towarzyskie, bo albo byłem zbyt pochłonięty treningiem żeby się spotkać ze znajomymi, albo zbyt zajęty jedzeniem lub leżeniem przejedzony na kanapie z bólem żołądka, co fizycznie uniemożliwiało mi wyjście z domu. Z czasem zostałem zupełnie sam.
Jakie było źródło problemu? Obsesyjne dążenie do wymarzonej sylwetki i stosowanie maksymalnie rygorystycznych środków aby ją osiągnąć. Przy każdym potknięciu syndrom poddania się i "skoro już zjadłem ciastko, to równie dobrze mogę wchłonąć całą szafkę słodyczy". Z czasem zacząłem dostrzegać źródło problemu ale nie potrafiłem poradzić sobie z podświadomym dążeniem do sylwetki mimo tego, że wmawiałem sobie że liczy się dla mnie sprawność fizyczna.
Aktualnie mam 26 lat, chodzę na terapię, moje zaburzenia odżywiania to 10% tego co kiedyś. Aktualnie siedzę chory w domu i jest to sytuacja z gatunku tych, które pokazują że mój bagaż nadal ze mną jedzie: wczorajszy i dzisiejszy dzień spowodował u mnie wzrost 3kg na wadze, ale sytuacje, które opisałem wyżej są mi już obce. Mam wokół siebie wspierających ludzi i wiem, że jak tylko wyzdrowieję, to wszystko wróci do normy. Lekarstwem na moje problemy jest ruch - dosłownie trening z ruchem. Zajmuję się sportami, w których performance jest ściśle uzależniony od masy ciała i jednocześnie dają na tyle dużo adrenaliny i funu z ich wykonywania, że nie nudzi mi się to w przeciwieństwie do nabijania kalorii biegając przed siebie.
Co z dietą?
Jem tyle ile czuję, że potrzebuję. Waga kuchenna poszła w odstawkę (uważam że był to ważny krok w kierunku leczenia choroby), jem to co chcę, pozwalam sobie na lody kilka razy w tygodniu jeśli mam ochotę (oczywiście proteinowe z Lidla, polecam xD), otaczam się ludźmi którzy podzielają moją pasję i motywują mnie do działania.
Piszę ten post ku przestrodze, żebyście się młodzi nie dali zwariować rygorem treningowym i pamiętali, że w młodości najważniejsze jest bycie młodym, a nie obwód bicepsa. Jedzcie zdrowo, ale nie odmawiajcie sobie życia. Jeśli czujecie, że macie problem, nie bójcie się zgłosić do specjalisty albo kogoś kto wyciągnie do was pomocną dłoń. Pamiętajcie że w waszym wieku (i dla większości z was w każdym wieku) sport powinien być przede wszystkim ZABAWĄ a nie powodem do wyrzeczeń.
Pozdro!
Na samym dole kilka fotek: po lewo forma przy obsesyjnym trzymaniu się diety 2-3 miesiące, a następnie 2-3 tygodnie ataku zaburzeń odżywiania. Po prawej aktualna forma, która nieznacznie waha się już od około roku. Wrzucę może jeszcze jakieś zajawkowe filmiki.
Krzysztof Piekarz
TomQ-MAG
