Trochę o sanshou/sanda

Po okresie rewolucji kulturalnej chińskie władze zaczęły popierać rozwój sportowego wushu, zwłaszcza konkurencji form, ale począwszy od 1979 roku zaczęto też rozwijać konkurencję sanshou/sanda, rozpoczynając od eksperymentalnych szkoleń w trzech miejscach w Chinach: w Pekińskim Instutycie Kultury Fizycznej, Wuhańskim Instytucie Kultury Fizycznej i Komisji Kultury Fizycznej prowincji Zhejiang. Po zamkniętej konferencji połączonej z próbnymi walkami, zdecydowano o powołaniu drużyny sanshou prowincji Hebei i od tego momentu szkolenie odbywało się w czterech ośrodkach. W tym czasie dość regularnie dochodziło do spotkań zawodników Pekińskiego Instytutu Kultury Fizycznej i drużyny sanshou prowincji Hebei z uczniami Yao Zongxuna, takimi jak Yao Chengguang, Yao Chengrong, Cui Ruibin, Liu Pulei, Peng Zhendi. Z prostej przyczyny - yiquan był chyba jedynym systemem w Chinach, w którym stosowano formy sparingu podobne nieco do tego w jakim kierunku rozwijano to sportowe san shou/sanda, i to już od lat 40., gdy zaczęto stosować w yiquanie rękawice bokserskie i eksperymentować z szerszym zestawem ochraniaczy, np. z pancerzykami od kendo, które stały się pierwowzorem dla pancerzyków na korpus używanych w san shou. W tym samym 1979 roku odbyły się już także pierwsze pokazowe zawody otwarte dla publiczności.

Kolejne dwa lata to była intensywna praca nad opracowaniem i dopracowaniem regulaminu walk. Oficjalny regulamin został opublikowany na początku 1982 roku. Wkrótce po tym w Pekinie zorgnizowano eksperymentalny, ogólnochiński zaproszeniowy turniej, który odbył się już według tego regulaminu.

To właśnie na tym turnieju wystąpił Yao Chengguang W pierwszej rundzie pierwszej walki w której brał udział, w czterdziestej którejś sekundzie znokautował przeciwnika serią uderzeń na głowę. Przeciwnika odwieziono do szpitala, a sędziowie zareagowali histerycznie, dyskwalifikacja nie tylko z tych zawodów, ale i zakaz w ogóle startowania w zawodach sanshou. Argumentacja, że jest zbyt agresywny, że walczy jak naprawdę, a nie jak na zawodach, że dysponuje zbyt niebezpieczną siłą. Cała rzecz jednak w tym, że Yao nie wykonał żadnej niedozwolonej akcji, wszystko robił jak najbardziej zgodnie z regulaminem. Natomiast to właśnie wtedy, dokładnie w wyniku tego wydarzenia do regulaminu została wprowadzona zmiana: zakaz uderzeń seriami na głowę.

Przez kolejne lata odbywały się tylko taki "eksperymentalne" zawody w sanshou. W jednych z nich (o ile pamiętam w 1985 roku, mistrzem w swojej kategorii wagowej został Peng Zhendi, znany też jako Peng Andi, jeden ze wspomnianych wyżej uczniów Yao Zongxuna). Od 1987 roku zaczęto je rozgrywać na podwyższonej platformie. Dopiero w 1989 roku sanshou/sanda zostało uznane przez wladze za dyscypliną sportową, a dopiero od 1993 rozgrywane są oficjalne mistrzostwa Chin! Wcześniejsze zawody nie mialy takiego statusu, a tylko status zawodów "eksperymentalnych". Na arenie międzynarodowej, pierwsze zawody san shou, również eksperymentalne i zaproszeniowe, odbyly się w 1988 roku. Podczas pierwszych mistrzostw świata wushu w 1991 roku, san shou było jeszcze tylko dyscypliną pokazową, a nie oficjalną. Oficjalną zostało dopiero na mistrzostwach świata dwa lata później.