Style indonezyjskie

Walka w indonezji należy do stałych elementów folkloru. W czasie wielkich uroczystości/świąt mężczyźni walczą między sobie o tytuł najlepszego w wiosce. Tytuł taki daje ważne miejsce w hierarchii społecznej. Walki odbywają się wieczorem, przy muzyce. Poprzedzone są wykonywanym przez aktualnego mistrza ze swoją partnerką w kole wytworzonym przez widzów "tańcem kwiatów". Po tańcu partnerka zostawia w kole swoja szarfę, a mężczyzna wykonuje wokół niej taniec bojowy. Jest to demonstracja siły i sprawności dosyć podobna do japońskich kata. Podczas niego pretendenci do tytułu oceniają możliwości mistrza i podejmują decyzję, czy rzucić wyzwanie i wejść do koła, czy też w nim zostać. Walka jest bardzo brutalna, kończy się zwykle na ciezkich kontuzjach.

Zbiór różnych stylów popularnych na zachodniej Jawie to tzw. pukulan. Najpopularniejsze z nich to:
tji bandar - sportowa walka dla dzieci i kobiet, raczej o charakterze rekreacyjnym, ale też może zostać użyte jako podstawowa samoobrona
tji monjet - styl małpy
tji kalong - styl nietoperza
tji matjan - styl tygrysa
tji mandih - styl o bardzo płynnych ruchach podobny do chińskiego Tai-chi-chuan
tji oelar - styl węża, jeden z ciekawszych stylów; zawodnicy poruszaja się w bardzo niskim przysiadzie, niemal szpagacie, płynnie przenosząc cięzar z jednej nogi na drugą i w bardzo niewielkiej odległości od siebie, aby niespodziewanie zaatakować jednym, czy dwoma uderzeniami.
serak - technika prowokująca do ataku przez bardzo bliskie podejście
kontak - styl polegający na zadawaniu uderzeń w tzw. centra nerwowe.

Style na Jawie wschodniej noszą nazwę pentjak.
W Indonezji niezwykle rozpowszechnione jest tzw. jun-tow, czyli lokalna odmiana kung-fu, nie różniąca sie wiele od oryginału. Najważniejsze style Kun-tow to:
minangkabau(Sumatra)
khilab i sjatung(Dżakarta)
soetji hati(centralna awa)
kontak(obecnie wschodnia Jawa)
Silat Perisai Diri - najważniejszy chyba styl indonezyjski uprawiany obecnie armii indonezyjskiej. Uprawia go obecnie około 75 tys. osób. Jest to system przeznaczony dla osób o przecietnej budowie fizycznej, raczej zręcznych niż silnych. Trening skłąda się z jurus, czyli podstaw, oraz rahsia, czyli walki z partnerem. System ten jest ściśle związany z religią muzułmańską. Ciekawe są tu rozmaite reguły zachowanie, takie jak udawanie niezdarności i lęku w razie potrzeby.
To chyba na razie na tyle, mogę ew. coś napisać o stylach malajskich jakby zainteresowanie tematem okazało się spore.

Gdzieś już to czytałem

https://www.sfd.pl/temat43894/strona10/
sorry jeszcze raz :P - txt pochodzi w większości z książki "Karate" Jerzego Miłkowskiego

mnie to interesuje,pisz jezeli tylko masz ochote

teraz ja coś wrzucam na ten temat.

Narodowa sztuka walki Indonezji określana jest przez historyków mianem Pentjak Silat. Rozwinęła się(tak jak i kultura Indonezyjczyków) pod wpływami indyjskimi, arabskimi i chińskimi.
Wg podań ojcem duchowym tej sztuki byl XIV wieczny wojownik Guru Hang tuah.
Wg innych legend-sztuka ta ma mieć swoje korzenie na Sumatrze, gdzie kobieta miała zaobserwować walkę ptaka z tygrysem.

Pentjak-to samoobrona.
Silat-umiejętność walki bronią.
stylów silatu jest około 150.
Właściwie nie ma tu pojęcia walki sportowej(mimo odbywajacych sie pokazów). duża wagę przywiazuje się do ataków na dolne części ciała, umożliwiające powalenie przeciwnika. W silacie zwraca uwagę różnorodność uników-bo to właśnie uniki adepci starają się dopracować najbardziej. koncepcja walki polega na oczekiwaniu na atak przeciwnika, uniknięcie go i zastosowanie odpowiednich technik.
cechą charakterystyczną jest praktycznie brak rozgrzewki na treningach. Ma to odpowiadać stanowi realnego zagrożenia.
Pominę opis poszczególnych stylów silatu i przejdę do używanych w nim rodzajów broni.Otóż stosowane są:
-kije i pałki:
krótkie: tongdat i gada
dłuższe(1,5 do 2 metrów):gala i toya
-bronie giętkie: łancuchy(ranta) i baty(chemeti)
-bronie miotające( łuk, dmuchawka, włócznia, mały nóż piau)
-bronie mieszane(do rzucania i uderzania)-główny typ takiej broni to żelazne widełki tjabang.

Oprócz silatu w Indonezji spotyka sie także Kun (Kuen Tao). Nie jest to SW rdzenna dla tego regionu. To właściwie techniki chinskie połączone z technikami silatu. Tewn styl walki został zakazany przez rzad Indonezji. jednak nadal jest uprawiany, ale praktycy pod groźbą śmierci nie mogą publicznie prezentować swoich umiejętności.


Powyższy tekst opracowałem na pdst Książki Janusza Szymankiewicza "Sztuki walki Malezji, Indonezji, Filipin, Birmy, tajlandi".
Zainteresowanych odsyłam do ksiązki H.Aleksandra , Q. Chambersa i D.F. Draegera "Pentjak silat-the Indonesian fighting art" wydanej w Tokio w 1970 r.

Jest strona z kilkoma technikami jednej z odmian silat:
http://www.geocities.com/~pendekar/amir/amir.htm 

I jeszcze kilka stron z technikami:
http://www.artofpentjaksilat.com/technique.html (jest jakaś forma nawet)
http://www.guychase.com/p3.html
http://www.pamausa.com/Pages/05-04/