pehr ling
Rywalizacja i współzawodnictwo
Tematem tego artykułu jest rywalizacja, współzawodnictwo ludzkie. W teksie opisuje cele, zalety jak i wady rywalizacji.
Słowa kluczowe: Zwycięstwo- porażka-nagroda-gorycz porażki.
„Urodzeni zwycięzcy"
Co można rozumieć pod słowem rywalizacja. Rywalizacja to walka dwóch osób, grup, kibiców, państw o zwycięstwo, udowodnienie racji, lub w celach zabawowych. Rywalizacji nie można przypisywać tutaj tylko sportowcom ale także ludziom i narodom firmą które konkurują z sobą. W pewnym sęsie wojna to też rywalizacja o bogactwa do których dążą państwa. Ale ja zajmę się inną rywalizacją, rywalizacją sportową. Już w dzieciństwie dzieci rywalizują z sobą o zabawkę, terytorium w piaskownicy, czy zbudowany zamek itp.. Ale i też dorośli współzawodniczą z sobą chcąc udowodnić naprzykład że stać ich na kupno lepszego samochodu od sąsiada,lub że ma lepszą prace, że on jest mądrzejszy od Kowalskiego bo kupił od niego bardziej wartościowe akcje.
Czym jest zwycięstwo? Zwycięstwo to częśc rywalizacji, to jej jeden z końcowych etapów. Do zwycięstwa można przypisywać nagrodę , radość, wyższość nad przeciwnikiem, którą udowodnił w rywalizacji. Ale rywalizacja to też porażka a znią idzie gorycz porażki, smutek, słabość, niższość. Są to rzeczy których nie da się opisać, ani wytłumaczyć, każdy przeżywa rywalizacje i jej efekty inaczej. Bo każdy kto chce doświadczyć jakie to uczucie wygrać ,musi rywalizować niekiedy z samym sobą np.: w biegu maratońskim przeżywająć kryzys, ciało mówi nie a duch walczy.
Już w Starożytności ludzie rywalizowali o władzę w stadzie, terytorium zajmowane przez dane plemie.By dowieść wyższości nad innymi dany osobnik musiał być silny i zarazem mądry(nie zawsze wygrywa siła , ale i też spryt), tak samo się ma do całej grupy walczącej z inną. Już w starożytności ludzi ciekawiło kto jest najsilniejszy, , najszybszy, wytrzymały, najsprawniejszy. W tamtych czasach ludzie wtedy musieli rywalizować by żyć by nie zostać zjedzonym przez zwierzynę lub przez jakiegoś osobnika. W Starożytnej Grecji odbywały się Olimpiady gdzie rywalizowano w biegu na różne dystansy , w walce, w zapasach, w pankrationie itd. Zwycięzca był wynoszony ponad chwałę, był porównywany do Bóstwa. Mistrz Olimpijski nie dostawał żadnej nagrody, tylko wieniec laurowy lub inny w zależności w jakich zawodach brał udział. Jednak jego statut społeczny wzrastał, zyskał uznanie, szacunek, był zapraszany na spotkania z wodzami , kapłanami. Natomiast w Rzymie a dokładnie w Colloseum walczyli gladiatorzy na śmierć i życie , nagrodą było życie , chwała za zwycięstwo, szacunek, uznanie, zwycięzca budził olbrzymi respekt, był zapraszany na salony.
Ludzie uprawiając jakąś dyscyplinę sportową, nawet w postaci amatorstwa, po jakimś czasie z przyczyn znudzenia treningami lub ćwiczeniami elementów technicznych , może z przyczyn chęci sprawdzenie swoich umiejętności, współzawodniczą z sobą. Często bywa tak że jest to rywalizacja o przysłowiową pietruszkę, naprzykład grają o małe piwo.Dlaczego? wydaje mi się by wygrana sprawiła jeszcze wiekszą radość, wspólne spotkanie po zawodach na piwie opowiadanie o nich itp.Tak samo jest z dziećmi w szkole np.: zastanawiają się kto jest najsilniejszy, najszybszy. A to wszystko moża udowodnić poprzez rywalizację. Niektórzy rywalizuja by udowodnić coś sobie a inni by udowodnić komuś jacy są, a inni zaś tylko dla rozrywki dla zmiany monotonnego życia, często podejmują ryzykowną rywalizację.
Jak do tego się ma sport profesjonalny czy zawodowy.Jak to mawiają „wszyscy chcą na szczyt tabeli"a na szczycie może być tylko jeden wyłoniony w drodze rywalizacji , poprzez pot ,łzy, cierpienie, rózne wyżeczenia, których się nie pamięta w chwili zwycięstwa. Olbrzymie kluby , a nawet państwa, stawiają na cel wygrywanie w zawodach za wszelką cene. Chodzi o prestiż dla klubu lub państwa, trenera. Często motywuje się sportowców dodatkowymi nagrodami finansowymi by wygrywali rywalizacje nawet drogą niezgodną z wartościami moralnymi tego zawodnika. Pewien rosyjski zapaśnik był nie do pokonania w świecie, trenerzy byli źli, ciągle przegrywając ,amerykańscy trenerzy zaczeli tresować zapaśnika, że ten Rosjanin jest zły, trzymając go ciągle w zamknięciu i ciągle poddając ciężkim treningą.Niestety przegrał ten zawodnik USA(jakie miał perspektywy na dalsze życie).Rywalizacja nie dotyczy tylko zawodników ale także działaczy i ternerów, dla nich liczy się zwycięstwo, oni znają bardzo dobrze czarne strony wygrywania ich zawodników których traktują instrumentalnie.
W piaskownicy można zauważyć które z dzieci ma zadatki na zwycięzce, jest nieustępliwy, zadziorny, zawzięty, zacięty, zajadły. Ma psychikę zwycięzcy, ale nie wolno mu wmawiać ze zwycięstwo jest najważniejsze a często jest tak że „Cel uświeca środki"a po karierze występują ciężkie choroby zdrowotne, często psychiczne. Zwycięstwo to ciężka praca a rywalizacja nie powinna oszołomić, ogłupić zawodnika, niestety często tak jest. Często łamiąc zasady feir play. Taki osobnik ma problemy z późniejszym życiem, nie ma wszechstronnej osobowości, nie daje sobie rady w póżniejszym życiu. Taką osobę mogę przytoczyć Andrzej Supron nawet będąc na badaniach wydolnościowych kadry, starał się mieć najlepsze wyniki, często kłamiąc, jednak on jako jeden z nielicznych zapaśników ma wszechstronną osobowośc, często jest zapraszany na salony, zawodowstwie przeciwieństwie do innych.
W zawodowstwie nikt nie zajmuje się przegranymi, dlatego w sporcie , sportowiec powinien wiedzieć że musi być gotowy ba nawet pogodzony na porażki "Zwycięzcy nie poznaje się po tym ile razy wygrał, tylko po tym jak potrafi żyć po porażce i jak szybko potrafi się podnieść po niej".Najwięksi zwycięzcy zapisują się na stałe w historie jak Homer z swymi pisarskim dziełami gdzie pamięć o nim nigdy nie zginie.
Rywalizacja ludzi to nic innego jak chęć sprawdzenie siebie, konkurenta, a także dla spraw hedonistycznych zabawowych, lepszego samopoczucia,można komuś zainponować, bo po co grać jak nie można wygrywać lub przegrywać. Dźiśjejsze czasy to biznesowe motywacje do rywalizacji i do przełamywania, bicia rekordów świata. A co mogą powiedzeć Starożytni Grecy gdzie nie dostawali wogóle nagród za ciężki wysiłek a mimo to rywalizowali bez nagród. Na czym polega fenomen rywalizacji i współzawodnictwa?Może to ten dresz emocji, niepewności, stresu, chwila warta poświęcenia całego życia, by móc usłyszeć hymn narodowy na podium.
‘Wszystko co piękne w sporcie jest nie widoczne gołym okiem"
Tematem tego artykułu jest rywalizacja, współzawodnictwo ludzkie. W teksie opisuje cele, zalety jak i wady rywalizacji.
Słowa kluczowe: Zwycięstwo- porażka-nagroda-gorycz porażki.
„Urodzeni zwycięzcy"
Co można rozumieć pod słowem rywalizacja. Rywalizacja to walka dwóch osób, grup, kibiców, państw o zwycięstwo, udowodnienie racji, lub w celach zabawowych. Rywalizacji nie można przypisywać tutaj tylko sportowcom ale także ludziom i narodom firmą które konkurują z sobą. W pewnym sęsie wojna to też rywalizacja o bogactwa do których dążą państwa. Ale ja zajmę się inną rywalizacją, rywalizacją sportową. Już w dzieciństwie dzieci rywalizują z sobą o zabawkę, terytorium w piaskownicy, czy zbudowany zamek itp.. Ale i też dorośli współzawodniczą z sobą chcąc udowodnić naprzykład że stać ich na kupno lepszego samochodu od sąsiada,lub że ma lepszą prace, że on jest mądrzejszy od Kowalskiego bo kupił od niego bardziej wartościowe akcje.
Czym jest zwycięstwo? Zwycięstwo to częśc rywalizacji, to jej jeden z końcowych etapów. Do zwycięstwa można przypisywać nagrodę , radość, wyższość nad przeciwnikiem, którą udowodnił w rywalizacji. Ale rywalizacja to też porażka a znią idzie gorycz porażki, smutek, słabość, niższość. Są to rzeczy których nie da się opisać, ani wytłumaczyć, każdy przeżywa rywalizacje i jej efekty inaczej. Bo każdy kto chce doświadczyć jakie to uczucie wygrać ,musi rywalizować niekiedy z samym sobą np.: w biegu maratońskim przeżywająć kryzys, ciało mówi nie a duch walczy.
Już w Starożytności ludzie rywalizowali o władzę w stadzie, terytorium zajmowane przez dane plemie.By dowieść wyższości nad innymi dany osobnik musiał być silny i zarazem mądry(nie zawsze wygrywa siła , ale i też spryt), tak samo się ma do całej grupy walczącej z inną. Już w starożytności ludzi ciekawiło kto jest najsilniejszy, , najszybszy, wytrzymały, najsprawniejszy. W tamtych czasach ludzie wtedy musieli rywalizować by żyć by nie zostać zjedzonym przez zwierzynę lub przez jakiegoś osobnika. W Starożytnej Grecji odbywały się Olimpiady gdzie rywalizowano w biegu na różne dystansy , w walce, w zapasach, w pankrationie itd. Zwycięzca był wynoszony ponad chwałę, był porównywany do Bóstwa. Mistrz Olimpijski nie dostawał żadnej nagrody, tylko wieniec laurowy lub inny w zależności w jakich zawodach brał udział. Jednak jego statut społeczny wzrastał, zyskał uznanie, szacunek, był zapraszany na spotkania z wodzami , kapłanami. Natomiast w Rzymie a dokładnie w Colloseum walczyli gladiatorzy na śmierć i życie , nagrodą było życie , chwała za zwycięstwo, szacunek, uznanie, zwycięzca budził olbrzymi respekt, był zapraszany na salony.
Ludzie uprawiając jakąś dyscyplinę sportową, nawet w postaci amatorstwa, po jakimś czasie z przyczyn znudzenia treningami lub ćwiczeniami elementów technicznych , może z przyczyn chęci sprawdzenie swoich umiejętności, współzawodniczą z sobą. Często bywa tak że jest to rywalizacja o przysłowiową pietruszkę, naprzykład grają o małe piwo.Dlaczego? wydaje mi się by wygrana sprawiła jeszcze wiekszą radość, wspólne spotkanie po zawodach na piwie opowiadanie o nich itp.Tak samo jest z dziećmi w szkole np.: zastanawiają się kto jest najsilniejszy, najszybszy. A to wszystko moża udowodnić poprzez rywalizację. Niektórzy rywalizuja by udowodnić coś sobie a inni by udowodnić komuś jacy są, a inni zaś tylko dla rozrywki dla zmiany monotonnego życia, często podejmują ryzykowną rywalizację.
Jak do tego się ma sport profesjonalny czy zawodowy.Jak to mawiają „wszyscy chcą na szczyt tabeli"a na szczycie może być tylko jeden wyłoniony w drodze rywalizacji , poprzez pot ,łzy, cierpienie, rózne wyżeczenia, których się nie pamięta w chwili zwycięstwa. Olbrzymie kluby , a nawet państwa, stawiają na cel wygrywanie w zawodach za wszelką cene. Chodzi o prestiż dla klubu lub państwa, trenera. Często motywuje się sportowców dodatkowymi nagrodami finansowymi by wygrywali rywalizacje nawet drogą niezgodną z wartościami moralnymi tego zawodnika. Pewien rosyjski zapaśnik był nie do pokonania w świecie, trenerzy byli źli, ciągle przegrywając ,amerykańscy trenerzy zaczeli tresować zapaśnika, że ten Rosjanin jest zły, trzymając go ciągle w zamknięciu i ciągle poddając ciężkim treningą.Niestety przegrał ten zawodnik USA(jakie miał perspektywy na dalsze życie).Rywalizacja nie dotyczy tylko zawodników ale także działaczy i ternerów, dla nich liczy się zwycięstwo, oni znają bardzo dobrze czarne strony wygrywania ich zawodników których traktują instrumentalnie.
W piaskownicy można zauważyć które z dzieci ma zadatki na zwycięzce, jest nieustępliwy, zadziorny, zawzięty, zacięty, zajadły. Ma psychikę zwycięzcy, ale nie wolno mu wmawiać ze zwycięstwo jest najważniejsze a często jest tak że „Cel uświeca środki"a po karierze występują ciężkie choroby zdrowotne, często psychiczne. Zwycięstwo to ciężka praca a rywalizacja nie powinna oszołomić, ogłupić zawodnika, niestety często tak jest. Często łamiąc zasady feir play. Taki osobnik ma problemy z późniejszym życiem, nie ma wszechstronnej osobowości, nie daje sobie rady w póżniejszym życiu. Taką osobę mogę przytoczyć Andrzej Supron nawet będąc na badaniach wydolnościowych kadry, starał się mieć najlepsze wyniki, często kłamiąc, jednak on jako jeden z nielicznych zapaśników ma wszechstronną osobowośc, często jest zapraszany na salony, zawodowstwie przeciwieństwie do innych.
W zawodowstwie nikt nie zajmuje się przegranymi, dlatego w sporcie , sportowiec powinien wiedzieć że musi być gotowy ba nawet pogodzony na porażki "Zwycięzcy nie poznaje się po tym ile razy wygrał, tylko po tym jak potrafi żyć po porażce i jak szybko potrafi się podnieść po niej".Najwięksi zwycięzcy zapisują się na stałe w historie jak Homer z swymi pisarskim dziełami gdzie pamięć o nim nigdy nie zginie.
Rywalizacja ludzi to nic innego jak chęć sprawdzenie siebie, konkurenta, a także dla spraw hedonistycznych zabawowych, lepszego samopoczucia,można komuś zainponować, bo po co grać jak nie można wygrywać lub przegrywać. Dźiśjejsze czasy to biznesowe motywacje do rywalizacji i do przełamywania, bicia rekordów świata. A co mogą powiedzeć Starożytni Grecy gdzie nie dostawali wogóle nagród za ciężki wysiłek a mimo to rywalizowali bez nagród. Na czym polega fenomen rywalizacji i współzawodnictwa?Może to ten dresz emocji, niepewności, stresu, chwila warta poświęcenia całego życia, by móc usłyszeć hymn narodowy na podium.
‘Wszystko co piękne w sporcie jest nie widoczne gołym okiem"
"O sporcie jesteś pokojem"
Krzysztof Piekarz
Wojtkov
janu15
vlad88
