Miało byc o mistrzach Karate. Gdzie więc Okinawa?
Chomo Hanashiro (1869-1945)
Hanashiro urodził się w Shuri na Okinawie w 1869 roku i już w młodości zaczął trenować z człowiekiem uważanym za największego ze wszystkich mistrzów to-te, Sokonem Matsumurą (1809-1901), dobrze znanym jako „Bushi” Matsumura. Matsumura był już wówczas w dosyć podeszłym wieku, dlatego Hanashiro ćwiczył również u jego studentów, a przede wszystkim u Anko Itosu (1830-1915). We wczesnych latach XX wieku, Hanashiro nauczał gimnastyki w szkole średniej w Shuri i pomagał Itosu w prowadzeniu to-te do systemu szkolnego.
Trudno jest analizować życie Chomo Hanashiro bez wspomnienia o innym uczniu Matsumury, który podobnie jak on ćwiczył również i u Itosu, a mianowicie o Yabu Kentsu (1866-1937).
Ci dwaj ludzie mieli wiele wspólnych doświadczeń i znacząco podobne kariery w karate. Obaj byli pionierami w nauczaniu karate zarówno w szkołach jak i w wojsku. Obaj też uczestniczyli w sławnym spotkaniu okinawskich mistrzów 25 października 1936 roku. Na tym spotkaniu przyjęto nazwę „karate do” zamiast „Jutsu Tote”.
W 1905 roku Chomo Hanashiro napisał pracę na temat kumite w karate, pt. „Karate Shoshu Hen“ („Karate Kumite“), która jest godna uwagi z dwóch powodów. Po pierwsze, ponieważ kumite w tradycyjnym karate było niedoceniane i po drugie, ponieważ Hanashiro użył pojęcia "Pustej Ręki" dla określenia karate - to pierwsze zarejestrowane użycie tego pojęcia - trzydzieści lat przed Funakoshim.
W 1926 roku Hanashiro reorganizuje założoną w 1918 roku organizację Ryukyu Toudi Kenkyu-Kai (Klub Badania Okinawskiego Toudi), założoną przez Chojuna Miyagi (1888-1953). W skład organizacji wchodzili również mistrzowie Choyo Motobu (1865-1927) i Kenwa Mabuni (1889-1952). Celem powstania tej organizacji było kontynuowanie nauczania i zachowanie dla przyszłych pokoleń sztuki mistrzów: Anko Itosu (1831-1915), Kanryo Higashionny (1853-1915) i Seisho Aragaki (1840-1918), ostatniego pokolenia mistrzów, którzy zmarli między rokiem 1915 a 1918.
Chomo Hanashiro miał wielu sławnych studentów. Wśród nich byli min. Shigeru Nakamura (1892/95-1969 Okinawan Kempo), Tsuyoshi Chitose (1898-1984, założyciel Chito-Ryu), Chozo Nakama (1899-1982, Kobayashi-Ryu), Zenryo Shimabukuro (1904-1969, założyciel Seibukan Shorin-Ryu ) i Hiroshi Kinjo (1919-).
W 1945 roku nastąpiła amerykańska inwazja na Okinawę. Podczas bitwy o Okinawę trwającej 82 dni zginęło około 60,000 cywili. Po zakończeniu bitwy panował głód, choroby i nędza. W skutek tych nieszczęśliwych wydarzeń zginęło wielu mistrzów karate i ich studentów. Chomo Hanashiro był jednym z nich.
Chosin Chibana
Chosin Chibana urodził się 5 czerwca 1885 roku w Toribora-cho w Shuri na Okinawie. Jako młody chłopiec pracował w polu by pomóc wyżywić rodzinę. W 1898 roku sprostał wymaganiom by dostać się do Prefekturalnej Szkoły Średniej Daiichi (Okinawa Prefectural Daiich Middle School). Po 2 latach nauki zrezygnował ze szkoły i postanowił rozpocząć naukę to-de. W tym celu, w wieku 15 lat, udał się do mistrza Anko Itosu i poprosił go, by ten przyjął go na swojego ucznia. Mistrz Itosu jednak dwukrotnie obmówił mu, zgadzając się przyjąć Chibanę dopiero, gdy ten poprosił go po raz trzeci. Na zajęcia do mistrza Itosu uczęszczał przez 15 lat, aż do jego śmierci 26 stycznia 1915 roku.
Po śmierci mistrza Itosu stylem kierował przez pewien czas jego najstarszy uczeń Yabu Kentsu przy pomocy Chomo Hanashiro i Choshina Chibany. Następnie Yabu Kentsu przekazał sukcesję w ręce Chibany, który w 1933 roku nadał kierowanemu przez siebie stylowi nazwę Shorin-Ryu.
Mając niewiele ponad trzydzieści lat, Chosin Chibana był znany już jako wybitny ekspert w karate i wraz z innymi mistrzami w 1918 roku w Shuri założył stowarzyszenie pod nazwą Karate Kenkyukai.
W styczniu 1937 roku Choshin Chibana uczestniczył w spotkaniu w którym wzięło udział ośmiu najwybitniejszych mistrzów to-de tamtego okresu. Podczas tego spotkania zostało powołane Stowarzyszenie Promocji Karate-do Prefektury Okinawy (Okinawa Prefectural Karate-Do Promotion Society) oraz ostatecznie zatwierdzona nazwa karate.
Swoje pierwsze dojo Choshin Chibana otworzył w 1920 roku w rodzinnej dzielnicy Torihori-bori w Shuri. Drugie dojo otworzył w Naha w dzielnicy Kumo-cho. W obu dojo Chibana nauczał karate aż do wybuchu II Wojny Światowej na Pacyfiku. Po zakończeniu wojny, jako jeden z niewielu przeżył bitwę o Okinawę, powrócił do Shuri, gdzie natychmiast rozpoczął nauczanie karate. Najpierw w dzielnicy Giho-cho, a następnie w 10 innych miejscach w Shuri i Naha. Ostatecznie swoje główne dojo ulokował w dzielnicy Mihara.
W okresie od lutego 1954 do grudnia 1958 pełnił funkcję Szefa Wyszkolenia Karate w Departamencie Policji w Shuri. W maju 1956 powstała wielostylowa organizacja karate – Okinawska Federacja Karate (Okinawa Karate Federation), a Chosin Chibana został wybrany jej pierwszym prezydentem. W roku 1958 założył istniejącą do dzisiaj Okinawskie Stowarzyszenie Shorin-Ryu Karate (Okinawa Shorin-Ryu Karatedo Association (Okinawa Shorin-Ryu Karatedo Kyokai)).
Za swoją działalność jako nauczyciela karate był wielokrotnie nagradzany. W 1957 organizacja Dai Nippon Butokukai nadała mu tytuł „Hanshi” (Wielki Mistrz), w 1960 okinawska gazeta Okinawa Times Newspaper przyznała Chibanie pierwszą nagrodę za osiągnięcia w kultywowaniu okinawskiego Karate-Do, a w 1968 został odznaczony Orderem Zasługi 4-stopnia (KUNYONTO) przez samego Cesarza Japonii Hirohito. Ceremonia miała miejsce 29 kwietnia 1968 roku.
W roku 1964 Choshin Chibana trafił do szpitala z podejrzeniem nowotworu gardła. Niestety wyniki badań potwierdziły przypuszczenia lekarzy. W okresach poprawy stanu zdrowia mistrz Chibana nie zaniedbywał swoich uczniów prowadząc dla nich zajęcia. Pod koniec 1968 roku stan zdrowia mistrza Chibany znacznie się pogorszył i pomimo wysiłków lekarzy zmarł w szpitalu 26 lutego 1969 roku w wieku 83 lat.
Śmierć Chibany była końcem pewnej „ery karate”. Był uczniem wielkiego Itosu i współczesnym innych wielkich mistrzów, takich jak: Funakoshi, Mabuni, Miyagi, Motobu, Kyan i wszystkich innych ekspertów „złotego wieku” karate.
Choyu Motobu
Choyu Motobu urodził się w 1865 roku, prawdopodobnie w Akahari w Shuri, w rodzinie szlacheckiej (Okinawan Anji) której potomkowie wywodzili się z rodziny królewskiej, tzn. od księcia Sho Koshin, szóstego syna żyjącego w 17 wieku króla Okinawy - Sho Shitsu.
Choyu był pierwszym synem Chosho Motobu i zgodnie z ówczesnym obyczajem odziedziczył tytuł i dziedzictwo ojca, otrzymał doskonałą edukację i wykształcenie w sztukach walki, poznał nauczaną w rodzinie królewskiej tajemną sztukę walki – gotente („ręka pałacu”), oraz pobierał nauki shuri-te u „Bushi” Matsumury.
W późniejszym okresie, Choyu został instruktorem ostatniego z królów Okinawy – króla Sho Tai (1841-1901) który panował od 1848 do 1879 roku, tzn. do czasu gdy Okinawa został wchłonięta przez Japonię, oraz jego syna księcia Marquis Sho Ten.
Choki Motobu (1871-1944), młodszy brat Choyu, który stał się później wielkim wojownikiem, nie otrzymał takiego wykształcenia jak starszy brat, bowiem młodsi członkowie rodziny byli często pomijani na korzyść starszego, wobec czego Choki podglądał starszego brata podczas treningu, oraz pobierał nauki u innych mistrzów. Rozgłos zdobył gdy po przybyciu do Japonii, około 1920 roku, stoczył walkę z zagranicznym bokserem. Zwycięstwo w tym pojedynku zostało opisane w gazetach i przyniosło Chokiemu sławę wielkiego wojownika. Jedna z historii opowiada, że po powrocie na Okinawę, Choki wyzwał swojego starszego brata Choyu na pojedynek, ten zaś podczas walki bawił się z nim i rzucał go jakby ten był małym dzieckiem.
Choyu Motobu był członkiem założonej przez Chojuna Miyagi (1888-1953) w 1918 roku Ryukyu Toudi Kenkyu-Kai (Klub Badania Okinawskiego Toudi) wraz z takimi mistrzami jak: Chomo Hanashiro (1869-1945), Kenwa Mabuni (1889-1952) i Juhatsu Kiyoda (1887-1968). Celem powstania tej organizacji było kontynuowanie nauczania i zachowanie dla przyszłych pokoleń sztuki walki z Okinawy. Organizacja ta rozwiązała się wkrótce po śmierci Choyu w 1927 roku.
Najstarszy syn Choyu zmarł wcześnie, a następny syn Chomei nie był zainteresowany nauką rodzinnej sztuki walki w skutek czego, w czasach gdy karate było nauczane już w Japonii, Choyu złamał tradycje rodzinne i zaczął nauczać innych z poza rodziny królewskiej. Jednym z jego najwybitniejszych uczniów był Uehara Seikichi (1904-2004), który w 1947 roku nadał nauczanej przez siebie sztuce nazwę Motobu-Ryu. Jednym z uczniów Uehary został później syn Choyu – Chomei.
Katsuya Miyahira
Katsuya Miyahira urodził się 8 sierpnia w 1918 roku na Okinawie w Nishihara, we wsi, w której sztuki walki zawsze były popularne wśród jej mieszkańców. Na początku sztuk walki uczył się od ojca, który ukończył Szkołę Wojenną Toyama, gdzie oprócz nauk wojskowych studiował szermierkę i gimnastykę. Prawdziwa przygoda z karate Katsuyi zaczęła się w szkole średniej.
W kwietniu 1933 roku, w wieku 15 lat Katsuya został studentem Choshina Chibany (1885-1969), mieszkającego wówczas w Goten Nakijin Teishi Yoshitsugu; tam trenował wśród innych studentów Chibany: Shoya Kangi, Kamikosu Yasuyoshi, Miyagi Tsuguyoshi, Nakama Chozo i Tawada Shinji. W tym samym roku we wrześniu przez pewien czas studiował również w szkole u Anbuna Tokudy (1886-1945). Zarówno Chibana jak i Tokuda studiowali Shuri-Te i należeli do jednych z najlepszych studentów Anko Itosu. Dzięki temu Miyahira mógł poznać tradycyjne kata Shuri-Te zarówno w dojo jak i na zajęciach w szkole.
Tradycyjny trening Shuri-Te skupia się na Atemi, a dokładniej na takim blokowaniu ataku, które nie tylko umożliwia obronę, ale również pozbawia napastnika chęci do walki. Innymi słowy jest to nadzwyczaj twarde blokowanie, które łączy w sobie siłę i elastyczność. By to osiągnąć należy ćwiczyć ręce i stopy na makiwarze.
Od stycznia 1937 roku, przez pewien czas Katsuya Miyahira miał również możliwość trenowania u Choki Motobu.
Wkrótce po zakończeniu II Wojny Światowej, w październiku 1948 roku, Katsuya Miyahira otrzymał certyfikat mistrzowski (shihan) od Choshina Chibany i otworzył własne dojo w rodzinnej wsi w Nishihara, zamierzając szkolić tam młodzież. W swoim dojo ustanowił następujące reguły:
- Staraj się doskonalić własną osobowość
- Nieustannie rozwijaj swojego ducha
- Podtrzymuj młodzieńczy żar
- Ceń dobre maniery
Swoje dojo nazwał Shidokan, a jego celem było uczyć młodzież drogi karate. Po wyjeździe do Naha we wrześniu 1952 roku, dalej kontynuował wysiłek popularyzacji Shuri-Te. W październiku 1953 otrzymał posadę nauczyciela karate na Uniwersytecie Ryukyu. W tym roku otworzył również dojo w Aza Korai na Okinawie, a w 1956 roku w Azato. W kwietniu 1958 roku, Butokukai Nippon Dai nadało mu tytuł kyoshi (nauczyciel). Choshin Chibana w 1962 roku nadaje mu stopień 8 dan, a w 1967 - stopień 9 dan (hanshi).
Podczas pobytu w Manili, na Filipinach w 1966 roku, Miyahira propagował i nauczał tam karate. Wyjeżdżał również do Brazylii, Argentyny i do USA by nauczyć i spopularyzować karate za morzem.
Po śmierci Chibany w 1969 roku, Katsuya Miyachira został jego sukcesorem i jednocześnie Prezydentem Okinawskiego Stowarzyszenia Karate-Do Shorin-Ryu (Okinawa Shorin-Ryu Karate-Do Association). W 1982 roku zasiadł w Japońskiej Federacji Karate by poświęcić swój czas i siłę dla rozwoju karate.
W czerwcu 1974 roku, Miyahira uczestniczył w pierwszych Mistrzostwach Świata w Karate i otrzymał nagrodę za wybitne zasługi w karate.
We wrześniu 1978 roku otrzymał stopień 10 dan (judan) od Shorin-Ryu Kyokai. W kwietniu 1986 objął stanowisko prezydenta Federacji Karate Prefektury Okinawy. Funkcję tę pełni aż do kwietnia 1990.
W roku 1989, mistrz Katsuya Miyahira, został uhonorowany przez Japońskie Stowarzyszenie Sztuk Walki za zasługi dla okinawskich sztuk walki.
W 1992 roku za wybitne zasługi w sztukach walki otrzymał nagrodę od Nippon Budo Kyogikai (Japońska Organizacja Budo), w 1995 roku otrzymał kolejną nagrodę od Municipal Administration z Naha, a w trzy lata później (1998) od Ryukyu Shinpo.
W 2000 roku podczas Światowego Turnieju Okinawskiego Karate i Kobudo Prefektura Okinawy uznała Katsuye Miyahirę jako Bezcenny Składnik Kultury na polu karate okinawskiego i sztuk walki.
YABU KENTSU
(1866 - 1937)
* Wprowadził do karate pojęcie "ikken hissatsu", czyli "jedno uderzenie, jeden wyeliminowany przeciwnik"
* Był asystentem mistrza Itosu podczas wprowadzania karate do szkół
* Jako jedyny pokonał w walce słynnego mistrza Choki Motobu - w historii karate pojedynek ten uważany jest za najsłynniejszy
* Jako pierwszy, wysokiej klasy mistrz rozpowszechniał karate poza Japonią (Usa - Hawaje, 1927r.)
SOKON MATSUMURA
(1809 - 1899)
* Twórca karate
* Twórca stylu Shuri-Te (obecnie Okinawa Shorin-Ryu)
* Autor "Zasad Karate", na których wzorowane są tzw. "Przysięgi Dojo"
* Jako jedyny w historii karate posiadacz honorowego tytułu "Bushi" nadanego mu przez króla królestwa Ryukyu
* Konstruktor kata: Naihanchi, Passai (Dai), Chinto, Kushanku (Dai), Gojushiho
KANGA SAKUGAWA
(1762 - 1843)
* Pierwszy, który wprowadził kata jako podstawowy element nauki
* Sformuował pierwsze zasady i przepisy obowiązujące na dojo
* Kreator dwóch kata: Kushanku i Passai na Okinawie
KARATE JEST JEDNO - POCHODZI Z OKINAWY .
Karate jest wytworem Okinawańczyków i ich wielowiekowej historii. W momencie kształtowania się karate na Okinawie - Królestwo Ryukyu było suwerennym państwem. Ponieważ dzisiaj Okinawa należy do Japonii, karate mylnie jest utożsamiane jest z wytworem Japończyków. Prawdą jest, że to głównie Japończycy pierwsi rozprzestrzenili karate na świecie, ale oni zapominają, że ta sztuka walki została przeniesiona do Japonii z Okinawy. Japończycy zapominają, że zawsze byli, są i będą tylko bardziej lub mniej zdolnymi uczniami karate, bo ich nauczyciele - mistrzowie pozostają w dalszym ciągu tylko na Okinawie. Okinawańczycy nie spodziewali się nigdy, że ich karate pochodzące z tak małej wyspy, zyska tak wielką, światową popularność, więc wcześniej nie prowadzili żądnych zapisków historycznych na ten temat. Historię karate zaczęto spisywać dopiero po II wojnie światowej ale było to zbyt późno by wiele istotnych dla historii karate faktów ocalić z mroków zapomnienia. Dlatego tak wiele jest teraz sprzecznych ze sobą wiadomości dotyczących początków karate.
Na Okinawie od wieków istniała sztuka walki Te. Była ona wytworem Okinawańczyków. Dokładnie nie wiadomo jak wyglądała od strony technicznej. Za twórcę karate uważa się Sokona "Bushi" Matsumurę - szefa ochrony króla Królestwa Ryukyu. Był on ekspertem okinawskiej Te, znał też chińskie ch'nan fa z okolic klasztoru Shaolin oraz Jigen-Ryu - japońską sztukę walki Klanu Satsuma. Na bazie tych trzech sztuk walki stworzył karate i nadał mu formę zbliżoną do tej jaką dzisiaj ćwiczymy. Uczeń Matsumury - Anko Itosu zmodernizował karate i nadał mu dzisiejszą formę. W kwietniu 1901 roku rozpoczął on proces wprowadzania karate do szkół na Okinawie. Proces zatwierdzenia karate jako elementu kultury fizycznej w szkołach zakończył się w 1905 roku i ta data podawana jest oficjalnie jako data wprowadzenia karate do szkół. Wprowadzenia karate do szkół było ważnym krokiem w jego historii bowiem dawało możliwość szerokiego zapoznania się z nim Okinawańczyków i przez to jego popularności i ekspansji. Stopniowo poczęły kształtować się różne style karate, ich wyznacznikiem określającym przynależność stylową były tak zwane kata podstawowe. Wyodrębniono cztery główne style: Shuri Te, Tomari Te, Naha Te, Uechi Ryu. Inne style były mieszaniną tych czterech grup w różnych proporcjach z technikami rodzinnymi. Dla stylu Shuri Te pochodzącym, od mistrza Anko Itosu podstawowymi kata są trzy Naihanchi, dla stylu Shuri Te pochodzącym od Chotoku Kyana podstawowym kata jest Seisan. Dla Tomari Te - stylu pochodzącego od Kosaku Matsumury kata wiodącym jest jedno kata Naihanchi. Dla stylu Naha Te pochodzącym od Kanryo Higaonny głównym kata jest Sanchin. Wreszcie dla Uechi Ryu stylu mistrza Kanbuna Uechi podstawowymi są trzy kata: Seisan, Sanchin i Sanseiryu. Rozpowszechnianie się karate poza Okinawę rozpoczęło się w latach 1880 - 1910, kiedy to Okinawańczycy rozpoczęli emigrację na Hawaje.
W 1924 roku na Hawajach przebywało już 17 tys. Okinawańczyków. Od 1903 roku rozpoczęła się emigracja Okinawańczyków z Hawajów do Kalifornii, a wraz z nimi rozpowszechniało się karate. W latach 20 karate zostało przeniesione z Okinawy do Japonii. Pierwszymi Okinawańczykami, którzy je przenieśli byli: Choki Motobu, Gishin Fukakoshi, Kenwa Mabuni i Kanken Toyama. Pierwsze formalne stowarzyszenie karate zostało założone w kwietniu 1918 roku w domu mistrza Kenwa Mabuni w Shuri na Okinawie. Dziewięciu okinawskich mistrzów: Chomo Hanashiro, Chodo Oshiro, Gishin Funakoshi, Choshin Chibana, Kenwa Mabuni, Anbun Tokuda, Shinpan Shiroma, Masumi Tokumura i Ryugyu Ishigawa założyli stowarzyszenie pod nazwą Karate Kenkyu Kai. W 1924 roku inni mistrzowie: Chojun Miyagi, Jukatsu Kyoda, Jinan Shiuzato, Koki Shiroma, Chotoku Kyan i Choki Motobu zakładają w Naha na Okinawie Karate Kenkyu Club.
W marcu 1926 roku z połączenia obu tych stowarzyszeń powstaje Okinawa Karate Club, który jest pierwszą formalną organizacją w historii karate. W 1930 roku Okinawa Karate Club - organizacja zrzeszająca różne style karate zostaje przyjęta do Okinawskiego Stowarzyszenia Atletycznego. 8 grudnia 1933 roku Okinawa Karate Club zostaje przyjęty do Dai Nippon Butoku Kai w Japonii i wtedy to karate zostaje oficjalnie uznane za gałąź japońskiego budo. W styczniu 1937 roku powstaje Okinawa Prefectural Karate-do Promotion Society, którą to organizację zakładają styliści różnych szkół karate: Yabu Kentsu, Chomo Hanashiro, Chotoku Kyan, Choshin Chibana, Shinpan Shiroma, Chojun Miyagi, Jukatsu Kyoda, Chojo Maeshiro oraz Genwa Nakasone. II wojna światowa spowodowała śmierć wielu ludzi związanych z karate na Okinawie. Po wojnie każda szkoła podążała w innym kierunku - nie istniała żadna unifikacja każde dojo żyło we własnym świecie i było zbyt zajęte sobą aby pojąć próbę wypełnienia pustki w karate spowodowanej wojną. Style i szkoły karate na Okinawie pozostawały w izolacji i bez związków ze sobą. Mimo to karate okinawskie zaczęło stawać się międzynarodowym i bardzo popularnym. Międzynarodowe karate zaczęło oczekiwać od Okinawy powzięcia zdecydowanych kroków w celu zorganizowanego pokierowania ruchem karate.
Wychodząc temu naprzeciw z inicjatywy mistrza Choshina Chibany w maju 1956 roku przedstawiciele ówczesnych czterech najbardziej liczących się szkół karate na Okinawie: Choshin Chibana (Okinawa Shorin-Ryu), Kanei Uechi (Uechi-Ryu), Meitoku Yagi (Goju-Ryu) i Shoshin Nagamine (Matsubayashi-Ryu) zakładają Okinawa Karate-Do Federation. Prezydentem organizacji zostaje Choshin Chibana. Federacja obejmuje swym zasięgiem wiele organizacji stylowych, staje się koordynatorem Okinawa Karate na świecie. Wprowadza trzy tytuły instruktorskie: renshi, kyoshi i hanshi oraz skalę stopni Kyu i Dan. Wcześniej pas służył tylko do przepasania kimona i jego kolor nie miał żadnego znaczenia. Skalę stopni ustalono w zakresie 6 kyu - 10 dan. W 1960 roku powstaje na Okinawie inna wielostylowa organizacja karate jako branża japońskiej AJKF, zrzesza mniej znaczące style okinawskiego karate. Okinawscy mistrzowie dochodzą jednak do wniosku, że powinna istnieć tylko jedna silna organizacja i w lutym 1967 roku łączą obie tworząc All Okinawa Karate-Do Federation. Pierwszym prezydentem zostaje Shoshin Nagamine. 25 sierpnia 1981 roku organizacja zostaje zreformowana i przemianowana na Okinawa Ken Karate-Do Renmei (Okinawa Karate-Do Prefectural Federation). Obecnie Okinawa Karate-Do Prefectural Federation zrzesza dzisiaj wszystkie ważniejsze style i szkoły karate z Okinawy. Kontynuuje stare tradycje jednocześnie dostosowując je do obecnych czasów. Nazwa karate po raz pierwszy została użyta w 1906 roku przez Chomo Hanashiro. Jej tłumaczenie "puste ręce" lub "nieuzbrojone ręce" było analogią do uzbrojonej ręki. Zahartowane na makiwarze ręce były bowiem prawdziwą bronią. Nazwa karate zaczęła wypierać poprzednią nazwę Tote czyli "chińskie ręce". Jednak upłynęło sporo czasu zanim nazwa karate stała się oficjalną. W 1936 roku na spotkaniu zorganizowanym w Naha na Okinawie przez Chofu Oto - szefa wydawców Ryukyu Shinpo Press czterech mistrzów: Chomo Hanashiro, Choki Motobu, Chotoku Kyan i Chojun Miyagi zgodziło się żeby wymyślona przez Chomo Hanashiro nazwa karate była określeniem dla sztuki walki powstałej na Okinawie. W 1937 roku na spotkaniu wybitnych okinawskich mistrzów z różnych szkół została przeprowadzona standaryzacja karate kata.
Yasutsune "Anko" Itosu
(1831 - 1915)
To niewątpliwie najsłynniejsza postać w historii karate. Zwany też Geniuszem karate" Itosu był uczniem Sokona Matsumury.
Shuri-Te, bo tak nazywał się styl, który stworzył Matsumura, opierał się na dziewięciu kata: Chanan Ichi, Chanan Ni, Naihanchi, Seisan, Passai, Kushanku, Chinto, Gojushiho i Hakutsuru. Trening polegał tylko na nauce kata, ćwiczeniach na makiwarze i kumite. Itosu zmodernizował dawne Shuri-Te wprowadzając do treningu nowe elementy techniczne, które nadały karate obecny kształt.
Najważniejsze było analizowanie kata, czyli ćwiczenie jego pojedynczych sekwencji w parach, tzw. bunkai oraz ćwiczenie poszczególnych ruchów, bądź ich usystematyzowanych grup poruszając się
w przód i w tył.
W systemie tym było więcej kata, głównie ich liczba powiększyła się o konstrukcje Itosu. Przede wszystkim rozwinął Itosu kata Chanan, konstruując trzy następne i nadając im (wszystkim pięciu) nową nazwę Pinan. Również siłowo-izometryczne kata Naihanchi rozwinął dodając jeszcze dwa uzupełniające układy pod tą samą nazwą (Naihanchi Ni i San). Skonstruował również drugi Passai (Passai Sho) i drugie Kushanku (Kushanku Sho). Wszystkie kata konstrukcji Itosu tworzyły zamkniętą całość wzajemnie uzupełniających się układów, których podstawę stanowiło pięć kata Pinan.
W 1901 roku Itosu wprowadził karate do szkoły podstawowej Shuri Jinjo na Okinawie. Nieco później do szkoły średniej i kolegium nauczycielskiego. Właśnie z myślą o obligatoryjnym nauczaniu karate w szkołach, ogłosił Itosu dziesięć zasad:
"Karate nie wywodzi się ani z Buddyzmu, ani z Konfucjanizmu. W niedalekiej przeszłości dwa style zwane Shorin i Shorei zostały sprowadzone z Chin. Obydwa te style mają podobnie silne punkty, których nie należy ani zmieniać, ani też łączyć - należy je zachować takimi jakimi są. Zostawiam następujące zasady:
1.
Karate jest przede wszystkim uprawiane dla zdrowia, ale także dla obrony siebie lub swoich bliskich. Nigdy jednak nie walcz o nieistotne sprawy. Unikaj łajdaków, nie wykorzystuj karate do walki z nimi.
2.
Celem karate jest uczynienie twojego ciała silnym i twardym. Ćwicząc, rozwiniesz też odważnego ducha. Gdyby dzieci ćwiczyły karate już od szkół podstawowych, to byłyby dobrze przygotowane do służby wojskowej. Zarówno według Napoleona, jak i jego pogromcy księcia Welingtona, "jutrzejsze zwycięstwa pochodzą z dziecięcych pól zabaw".
3.
Karate nie można nauczyć się w krótkim czasie i w łatwy sposób. Ten proces podobny jest do wędrującego stada krów, które idzie w przód bardzo wolno. Bez względu na to jak wolno porusza się stado, ostatecznie przejdzie setki mil i w końcu dojdzie do celu. Jeśli będziesz ćwiczył pilnie każdego dnia, to za 3 lub 4 lata twe ciało zmieni się i zrozumiesz na czym polega karate. Ci, którzy będą uczyć się w ten sposób odkryją esencję karate.
4.
W karate najważniejszymi broniami są ręce i stopy, więc powinny być one dokładnie trenowane na makiwarze. Opuść ramiona. stań mocno, kontroluj oddech i swą energię wewnętrzną- uderzaj w makiwarę każdą ręką sto lub dwieście razy każdego dnia.
5.
Ćwicząc postawy karate musisz mieć wyprostowane plecy, ramiona opuszczone, nogi mocno wsparte o ziemię, a energia i siła musi pochodzić z tanden.
6.
Istnieje wiele technik karate, które trzeba ćwiczyć jedna po drugiej wiele razy. Gdy ćwiczysz, to musisz zrozumieć cel ruchu i jego zastosowanie. Każdy ruch może mieć wiele zastosowań - ty musisz wiedzieć kiedy i w jakim kontekście stosować te ruchy.
7.
Kiedy ćwiczysz karate musisz też wiedzieć, czy dany ruch jest bardziej użyteczny do treningu, czy też do obrony.
8.
W czasie treningu powinieneś wyobrazić sobie, że jesteś na polu bitwy. Kiedy blokujesz i kiedy uderzasz, stój mocno w pozycji. Blokuj, uderzaj ćwicząc w takim duchu, jakbyś walczył naprawdę - wtedy zawsze będziesz naturalnie przygotowany.
9.
Twój trening musi być zgodny z twoją aktualną siłą ciała. Jeżeli trening przewyższa twoje warunki fizyczne, to nie jest dobrze. Twoja twarz i oczy zaczerwienić się i możesz uszkodzić swoje ciało. Uważaj!
Pzdr.
10.
Osoby, które ćwiczą karate, cieszą się długim życiem. Dzieje się to tak, ponieważ trening karate wzmacnia mięśnie, wspomaga organy trawienne oraz wzmacnia system obiegu krwi.
Uważam, że należy wprowadzić karate do programu szkół podstawowych i dalej. Czyniąc tak, moglibyśmy wychować mężczyzn zdolnych do samodzielnego pokonania nawet dziesięciu przeciwników. Wszyscy studenci kolegium nauczycielskiego na Okinawie powinni ćwiczyć karate, tak, że kiedy ukończą naukę, to będą mogli uczyć dzieci w szkołach dokładnie tak, jak ja ich nauczam. Jeżeli będziecie przestrzegać tych zasad, to karate zapanuje nie tylko na Okinawie, ale i w całej Japonii. Anko Itosu, październik 1908 roku."
Na zasadach tych, jako wiodących pewnikach w poznawaniu drogi karate, wychowali się słynni uczniowie Anko Itosu: Yabu Kentsu. Chomo Hanashiro, Choshin Chibana, Chodo Oshiro, Shinpan (Shiroma) Gusukuma, Gichin Funakoshi, Kenwa Mabuni, Kanken Toyama, Anbun Tokuda czy Moden Yabiku.
Z różniastych stron Shorin-Ryu i Okinawa Karate.
Zmieniony przez - Discharge w dniu 2006-05-21 18:12:46
Sempai Osu
Kooondzik
DISCHARGE
nikodem783
druith
