“Kru" jest słowem oznaczającym w języku tajskim osobę, która naucza, oddaje swoją wiedzę uczniom. Osoby określane tym słowem cieszą się wysokim poważaniem i szacunkiem w społeczeństwie tajlandzkim. Ludzie tacy posiadają olbrzymią wiedzę, są pełni wytrwałości, o wysokim moralu. W zamian za życiową prezentację i wiedzę otrzymują od uczni oznaki szacunku. Jednym z nich jest Wai Kru, czyli demonstracja respektu i wdzięczności ucznia wobec nauczyciela. Wai Kru jest praktykowane w wielu dziedzinach sztuki takich jak taniec, tajske sztuki walki z bronią czyli krabi krabong i oczywiście charakterystyczne dla walk muay thai. „Wai" oznacza oddanie szacunku.
Muzyka jest integralną częścią muay thai, z tego powodu ta piękna sztuka walki jest jednym z licznych tajlandzkich widowisk.
Muzyka, którą słyszymy w tle podczas walki muay thai oraz
w czasie rytuału Wai Kru, grana jest przez „małą orkiestrę, której muzycy posługują się takimi instrumentami jak ta pong lub glong-kag (bębny); pee java (flet) oraz ching (cymbały).
Według legend i historycznych przekazów, walki muay thai były organizowane przy okazji świąt i festynów. Muay thai służyło również selekcji ludzi o największych umiejętnościach w walce, by mogli objąć najważniejsze pozycje w armii.
Bardzo ważnym dziś pytaniem jest to, jak można ocalić tę piękną sztukę przed wygaśnięciem czy też przed stratą jej autentyczności? Między innymi temu ma służyć zrozumienie pełni znaczenia ceremonii Wai Kru. By trenować Muay Thai, wojownik musiał posiadać mentora, trenera. Przyszły zawodnik mógł być uczony przez innych wojowników muay thai, ale pomimo wszystko, każdy początkujący zawodnik musiał posiadać mentora, który go prowadził drogą muay thai. Dlatego też każdy zawodnik był zobowiązany szanować swojego trenera. Jedną z najważniejszych cech Tajlandczyków było (i jest do tej pory) pokazywanie głębokiego respektu i szczerej pokory wobec nauczycieli, mistrzów, mentorów i trenerów. Byli oni dla zawodników niczym drudzy rodzice. Instruktorzy posiadali olbrzymią wiedzę, miłość i życzliwość, zawsze gotowi i chętni by przekazać wiedzę uczniom. Wszyscy nauczyciele winni być poważani i szanowani przez ich uczniów. Jako przyszli spadkobiercy wiedzy i umiejętności, było obowiązkiem ucznia przysiąc lojalność i wytrwać w trudach nauki aż do osiągnięcia ostatecznego celu. Uczniowie, którzy szanowali mistrzów, osiągali liczne korzyści. Między innymi kończyli naukę zdobywszy wpierw pełnię wiedzy i umiejętności; posiadali zdolność wykorzystywania posiadanych umiejętności dla siebie i innych; zdobywali przychylność trenerów; rozszerzali wiedzę, co pozwalało im na dalszy rozwój umiejętności;