Małtin
Dyscyplina strongman i strongwoman jest specyficzną dyscypliną sportu, w której trudno jest jednoznacznie określić, jakie cechy fizyczne powinien posiadać idealny zawodnik. A do tego w dyscyplinie tej występuje ok. 40 konkurencji i do każdej z nich potrzebne są inne predyspozycje. Bywa również tak, że ciężary w tych samych konkurencjach na różnych imprezach są różne . Są więc imprezy, na których preferowana jest bardziej siła statyczna, jak np. na zawodach Arnold Classic i są takie, na których trzeba wykazać się siłą połączoną z dynamiką i szybkością.
Biorąc pod uwagę wszystkie czynniki "optymalny" strong man powinien mierzyć ok. 190 cm i ważyć ok.135-140 kg. Bardzo pożądaną cechą, którą powinien posiadać są duże silne dłonie, gdyż siła uścisku ma ogromne znaczenie w wielu konkurencjach. Przyglądając się jednak medalistom Mistrzostw Świata można doszukać się zawodników, którzy odbiegają od podanego wyżej schematu. Przykładem chyba najmniejszego zawodnika w historii jest Yukko Ahola, który niewiele przekraczał 180 cm wzrostu i ważył 120-125 kg. Przykładem z naszego podwórka jest natomiast Sławek Toczek, który jest podobnych gabarytów. Medalistami byli również olbrzymi o raczej szczupłej sylwetce, o ile szczupłym można nazwać strong mana. Do takich należy Janne Virtanen i Magnus Samuelsson, którzy mierzą blisko 2 m i nigdy nie mieli muskularnej budowy. Zarówno w Polsce jak i na świecie istnieje tendencja do zwiększania z roku na rok ciężarów na rozgrywanych imprezach. Sytuacja ta sprzyja takim wielkim miśkom jak Zyndrunas Savickas czy Wasyl Virastiuk, którzy przy wzroście ponad 190 cm ważą 150-160 kg.
Idealny strong man powinien być oczywiście silny, ale również szybki, wytrzymały, powinien też posiadać doskonałą koordynację ruchową, niezbędną w niektórych konkurencjach. Są grupy mięsni, które odgrywają zasadniczą rolę w rywalizacji w tej dyscyplinie. Należą do nich mięśnie grzbietu, nóg, barki jak również mięśnie przedramion. Wszystkie te grupy mięśniowe muszą byś i silne i wytrzymałe. Ponieważ jest to w Polsce stosunkowo młoda dyscyplina , tak więc zawodnicy, którzy zdecydowali się ją uprawiać mają za sobą już jakąś przygodę sportową. Do strongmana trafiają więc trójboiści, kulturyści, miotacze (kula, dysk), rzadziej ciężarowcy. Moim zdaniem idealnym połączeniem byłby zawodnik*********ący wcześniej trójbój, podnoszenie ciężarów i pchniecie kulą, ponieważ cechy tych zawodników i wyuczone techniki niezwykle przydają się w strongmanie. Oczywiście zdarzają się i dość nietypowe "sportowe korzenie". Przykładem mogą być choćby Janne Virtanen, który był zapaśnikiem, wielokrotnym reprezentantem i Mistrzem Finlandii w tej dyscyplinie. Oprócz wielkości , siły i umiejętności technicznych zawodnika równie ważna jest jego psychika, wola walki i mentalne przygotowanie na ból i wysiłek przekraczający nie raz ludzkie możliwości. Rasowy strong man bowiem nigdy nie powinien poddać się i zrezygnować z ukończenia konkurencji. Prawdziwy wojownik musi walczyć do końca, nie zasłaniając się chłodną kalkulacją, zgodnie z którą np nie ma sensu tracić sił, gdyż czeka go jeszcze kilka konkurencji i nie warto się męczyć. Taki zawodnik nigdy nie będzie mistrzem. Takie podejście świadczyć może nie tylko o słabym przygotowaniu siłowym i kondycyjnym, ale również o błędach w przygotowaniu mentalnym. Strong man, który jest współczesnym gladiatorem musi również pamiętać o tysiącach kibiców na stadionie i o milionach przed telewizorami, którzy oczekują wspaniałego sportowego widowiska. W każde zawody też pisane jest też ryzyko i ból. Nie raz leje się krew, a prawdziwy strong man walczy dalej, a adrenalina, którą w sobie powinien posiadać jest najlepszym środkiem przeciwbólowym. Podkreślić oczywiście należy, że mowa tu o kontuzjach jak np zerwanie odcisków, o sińcach czy otarciach, a nie poważnych urazach, przekraczających granice bezpieczeństwa.
O dobrym przygotowaniu mentalnym zawodnika świadczy umiejętność znalezienia właściwej motywacji, świadczy też o nim upór i konsekwencja w dążeniu do wytyczonych celów. Podczas monotonnego, ciężkiego treningu u każdego zawodnika bowiem występują chwile słabości i zwątpienia i tylko ci, którzy potrafią wówczas przełamać się i znaleźć bodźce do jeszcze większego wysiłku zostają mistrzami. Tu nasuwa mi się świetny przykład zawodnika dążącego konsekwentnie do celu . To Sławek Toczek, który podczas meczu Polska-Reszta Świata był "małym" stukilowym, zgubionym i przestraszonym chłopakiem, który w swej wytrwałości z roku na rok podnosi swój poziom sportowy , obecnie będąc w pełni ukształtowanym zawodnikiem, którego powinni obawiać się najlepsi. Przykładem jego determinacji nie będzie fakt, że nie bacząc na pogodę, zamiecie śnieżne dwa razy w tygodniu pokonywał odległość 100 km, aby przyjechać do Malborka na trening na specjalistycznym sprzęcie.
Wszystkie wspomniane wyżej elementy stanowią niejako bazę zawodnika, który przygotowując się do startów w strongmanie powinien jak najwięcej czasu poświęcić na trening na specjalistycznym sprzęcie. Oczywiście nie należy zaniedbywać ćwiczeń pomocniczych, uzupełniających. Jednak zawody rozgrywane są na sprzęcie zgoła innym niż ten, który można spotkać na najlepiej nawet wyposażonej siłowni. Nawet największy siłacz nie uzyska dobrego czasu w przerzucaniu opony, czy w yoku, jeżeli nie będzie miał z tym sprzętem styczności. Podobnie jest z belką czy załadunkiem kul. Treningu na tym sprzęcie nie zastąpi żaden inny przyrząd.
Jeśli chodzi o wiek zawodnika, to nie ma on aż tak wielkiego znaczenia, jak pozostałe czynniki. Idealnym dla strong mana jest przedział wiekowy 25-35 lat. Jednak na rozpoczęcie treningów nigdy nie jest za późno i nigdy też nie jest za wcześnie. Przykładem zawodnika, który dysponuje olbrzymią silą i wielokrotnie plasował się w czołówce największych imprez jest norweski siłacz Odd Haugen. Pan ten liczy sobie 56 lat i cieszy się doskonałym zdrowiem i kondycją. Najmłodszym zaś medalistą Mistrzostw Świata, który przebojem wdarł się do światowej czołówki jest Mariusz Pudzianowski, który na MŚ Par w Chinach miał 23 lata.
Idealną byłaby sytuacja, w której istniałby w strongmanie podobny system szkolenia , jak ma to miejsce w dyscyplinach olimpijskich. System polegający na organizowaniu naboru wśród młodzieży w wieku ok. 14 lat, z którą prowadzone są od podstaw zajęcia pod kątem typowych konkurencji strongman. Oczywiście w tym wieku nie ma mowy o żadnych wielkich obciążeniach. Można jednak prowadzić trening ogólnorozwojowy, doskonalenie techniki, wyrabianie wytrzymałości i szybkości. Zawody dla 14-16-latków były już rozgrywane kilkakrotnie w Malborku, a dzieciaki wspaniale się bawiły. Jarek Dymek poszedł w tym kierunku jeszcze odważniej i zorganizował zawody strongman w przedszkolu. Jedną z konkurencji był np. załadunek kul, którymi były piłki lekarskie. Wspomniany powyżej system jest w Polsce raczej nie możliwy do realizacji, ale najważniejsze jest, aby młodzież miała możliwość bawić się sportem , rozwijając się pod okiem doświadczonych trenerów, a wyniki niewątpliwie przyjdą z czasem.
Do niedawna strongman był konkurencją, w której nie istniał podział na kategorie wagowe. Jednak już w ubiegłym roku rozegrano pierwsze Mistrzostwa Świata do 105 kg i jest to bardzo dobra wiadomość dla wszystkich bardzo silnych zawodników, których warunki fizyczne uniemożliwiają nawiązanie równorzędnej walki ze 150-kilogramowymi olbrzymami. Również w Polsce zaczęto organizować tego typu imprezy jak również zawody juniorów do lat 23, podobnie jak w innych krajach, np. w USA, Kanadzie, Szwecji ,Anglii itd.
Polska jest krajem, w którym strongman jest jedną z najpopularniejszych dyscyplin sportu. Na każde zawody przychodzą tysiące kibiców pragnących obejrzeć swoich idoli. Mamy ogromne zaplecze zawodników, popularność i wciąż rosnącą liczbę imprez w tej dyscyplinie. Mamy Mistrza Świata- Mariusza Pudzianowskiego, Mistrzów Świata Par- Mariusza i Jarka Dymka oraz Mistrzynię Europy i Świata- Anetę Florczyk i te nazwiska są niewątpliwie magnesem przyciągającym rzesze adeptów tej dyscypliny. Biorąc pod uwagę fakt, że w Polsce zaczęto również organizować zawody strongwoman warto dodać, że wszystkie cechy zawodników powyżej opisane dotyczą również kobiet chcących uprawiać tą niezwykle trudną dyscyplinę. No może gabaryty powinny mieć nieco inne. W przypadku kobiet optymalny wzrost to 170-180 cm, waga 70-85 kg.
Podobnie jak we wszystkich innych dyscyplinach sportu zawodnik, który chce zostać mistrzem powinien absolutnie podporządkować rytm swojego życia temu celowi. Przy tak wysokim poziomie, jaki jest w Polsce i na świecie nie ma już miejsca na półśrodki. Strong man nie może przychodzić na trening niewyspany, bo akurat miał "nockę" na bramce. Podobnie jest z imprezami i używkami. Żeby zostać mistrzem trzeba mieć czas na trening, regenerację, zabiegi odnowy biologicznej ,sen itd. Wiadomo też , że nie każdy może zostać mistrzem i strongmana można też potraktować jako wspaniałą przygodę, podejść wówczas do tego bardziej ulgowo i traktować to jako sportowy styl życia, trening charakteru i samodoskonalenie. I to jest godne polecenia.
Zawody strongman mają swój niepowtarzalny urok. Nigdy do końca nie wiadomo na jakie konkurencje trafi się na danej imprezie, jakie będą warunki atmosferyczne, jakie będzie podłoże, jaki sprzęt. I to jest piękne.
jak sie spodoba to wspomóżcie mie, chce dogonić konkurentów z sogami
Biorąc pod uwagę wszystkie czynniki "optymalny" strong man powinien mierzyć ok. 190 cm i ważyć ok.135-140 kg. Bardzo pożądaną cechą, którą powinien posiadać są duże silne dłonie, gdyż siła uścisku ma ogromne znaczenie w wielu konkurencjach. Przyglądając się jednak medalistom Mistrzostw Świata można doszukać się zawodników, którzy odbiegają od podanego wyżej schematu. Przykładem chyba najmniejszego zawodnika w historii jest Yukko Ahola, który niewiele przekraczał 180 cm wzrostu i ważył 120-125 kg. Przykładem z naszego podwórka jest natomiast Sławek Toczek, który jest podobnych gabarytów. Medalistami byli również olbrzymi o raczej szczupłej sylwetce, o ile szczupłym można nazwać strong mana. Do takich należy Janne Virtanen i Magnus Samuelsson, którzy mierzą blisko 2 m i nigdy nie mieli muskularnej budowy. Zarówno w Polsce jak i na świecie istnieje tendencja do zwiększania z roku na rok ciężarów na rozgrywanych imprezach. Sytuacja ta sprzyja takim wielkim miśkom jak Zyndrunas Savickas czy Wasyl Virastiuk, którzy przy wzroście ponad 190 cm ważą 150-160 kg.
Idealny strong man powinien być oczywiście silny, ale również szybki, wytrzymały, powinien też posiadać doskonałą koordynację ruchową, niezbędną w niektórych konkurencjach. Są grupy mięsni, które odgrywają zasadniczą rolę w rywalizacji w tej dyscyplinie. Należą do nich mięśnie grzbietu, nóg, barki jak również mięśnie przedramion. Wszystkie te grupy mięśniowe muszą byś i silne i wytrzymałe. Ponieważ jest to w Polsce stosunkowo młoda dyscyplina , tak więc zawodnicy, którzy zdecydowali się ją uprawiać mają za sobą już jakąś przygodę sportową. Do strongmana trafiają więc trójboiści, kulturyści, miotacze (kula, dysk), rzadziej ciężarowcy. Moim zdaniem idealnym połączeniem byłby zawodnik*********ący wcześniej trójbój, podnoszenie ciężarów i pchniecie kulą, ponieważ cechy tych zawodników i wyuczone techniki niezwykle przydają się w strongmanie. Oczywiście zdarzają się i dość nietypowe "sportowe korzenie". Przykładem mogą być choćby Janne Virtanen, który był zapaśnikiem, wielokrotnym reprezentantem i Mistrzem Finlandii w tej dyscyplinie. Oprócz wielkości , siły i umiejętności technicznych zawodnika równie ważna jest jego psychika, wola walki i mentalne przygotowanie na ból i wysiłek przekraczający nie raz ludzkie możliwości. Rasowy strong man bowiem nigdy nie powinien poddać się i zrezygnować z ukończenia konkurencji. Prawdziwy wojownik musi walczyć do końca, nie zasłaniając się chłodną kalkulacją, zgodnie z którą np nie ma sensu tracić sił, gdyż czeka go jeszcze kilka konkurencji i nie warto się męczyć. Taki zawodnik nigdy nie będzie mistrzem. Takie podejście świadczyć może nie tylko o słabym przygotowaniu siłowym i kondycyjnym, ale również o błędach w przygotowaniu mentalnym. Strong man, który jest współczesnym gladiatorem musi również pamiętać o tysiącach kibiców na stadionie i o milionach przed telewizorami, którzy oczekują wspaniałego sportowego widowiska. W każde zawody też pisane jest też ryzyko i ból. Nie raz leje się krew, a prawdziwy strong man walczy dalej, a adrenalina, którą w sobie powinien posiadać jest najlepszym środkiem przeciwbólowym. Podkreślić oczywiście należy, że mowa tu o kontuzjach jak np zerwanie odcisków, o sińcach czy otarciach, a nie poważnych urazach, przekraczających granice bezpieczeństwa.
O dobrym przygotowaniu mentalnym zawodnika świadczy umiejętność znalezienia właściwej motywacji, świadczy też o nim upór i konsekwencja w dążeniu do wytyczonych celów. Podczas monotonnego, ciężkiego treningu u każdego zawodnika bowiem występują chwile słabości i zwątpienia i tylko ci, którzy potrafią wówczas przełamać się i znaleźć bodźce do jeszcze większego wysiłku zostają mistrzami. Tu nasuwa mi się świetny przykład zawodnika dążącego konsekwentnie do celu . To Sławek Toczek, który podczas meczu Polska-Reszta Świata był "małym" stukilowym, zgubionym i przestraszonym chłopakiem, który w swej wytrwałości z roku na rok podnosi swój poziom sportowy , obecnie będąc w pełni ukształtowanym zawodnikiem, którego powinni obawiać się najlepsi. Przykładem jego determinacji nie będzie fakt, że nie bacząc na pogodę, zamiecie śnieżne dwa razy w tygodniu pokonywał odległość 100 km, aby przyjechać do Malborka na trening na specjalistycznym sprzęcie.
Wszystkie wspomniane wyżej elementy stanowią niejako bazę zawodnika, który przygotowując się do startów w strongmanie powinien jak najwięcej czasu poświęcić na trening na specjalistycznym sprzęcie. Oczywiście nie należy zaniedbywać ćwiczeń pomocniczych, uzupełniających. Jednak zawody rozgrywane są na sprzęcie zgoła innym niż ten, który można spotkać na najlepiej nawet wyposażonej siłowni. Nawet największy siłacz nie uzyska dobrego czasu w przerzucaniu opony, czy w yoku, jeżeli nie będzie miał z tym sprzętem styczności. Podobnie jest z belką czy załadunkiem kul. Treningu na tym sprzęcie nie zastąpi żaden inny przyrząd.
Jeśli chodzi o wiek zawodnika, to nie ma on aż tak wielkiego znaczenia, jak pozostałe czynniki. Idealnym dla strong mana jest przedział wiekowy 25-35 lat. Jednak na rozpoczęcie treningów nigdy nie jest za późno i nigdy też nie jest za wcześnie. Przykładem zawodnika, który dysponuje olbrzymią silą i wielokrotnie plasował się w czołówce największych imprez jest norweski siłacz Odd Haugen. Pan ten liczy sobie 56 lat i cieszy się doskonałym zdrowiem i kondycją. Najmłodszym zaś medalistą Mistrzostw Świata, który przebojem wdarł się do światowej czołówki jest Mariusz Pudzianowski, który na MŚ Par w Chinach miał 23 lata.
Idealną byłaby sytuacja, w której istniałby w strongmanie podobny system szkolenia , jak ma to miejsce w dyscyplinach olimpijskich. System polegający na organizowaniu naboru wśród młodzieży w wieku ok. 14 lat, z którą prowadzone są od podstaw zajęcia pod kątem typowych konkurencji strongman. Oczywiście w tym wieku nie ma mowy o żadnych wielkich obciążeniach. Można jednak prowadzić trening ogólnorozwojowy, doskonalenie techniki, wyrabianie wytrzymałości i szybkości. Zawody dla 14-16-latków były już rozgrywane kilkakrotnie w Malborku, a dzieciaki wspaniale się bawiły. Jarek Dymek poszedł w tym kierunku jeszcze odważniej i zorganizował zawody strongman w przedszkolu. Jedną z konkurencji był np. załadunek kul, którymi były piłki lekarskie. Wspomniany powyżej system jest w Polsce raczej nie możliwy do realizacji, ale najważniejsze jest, aby młodzież miała możliwość bawić się sportem , rozwijając się pod okiem doświadczonych trenerów, a wyniki niewątpliwie przyjdą z czasem.
Do niedawna strongman był konkurencją, w której nie istniał podział na kategorie wagowe. Jednak już w ubiegłym roku rozegrano pierwsze Mistrzostwa Świata do 105 kg i jest to bardzo dobra wiadomość dla wszystkich bardzo silnych zawodników, których warunki fizyczne uniemożliwiają nawiązanie równorzędnej walki ze 150-kilogramowymi olbrzymami. Również w Polsce zaczęto organizować tego typu imprezy jak również zawody juniorów do lat 23, podobnie jak w innych krajach, np. w USA, Kanadzie, Szwecji ,Anglii itd.
Polska jest krajem, w którym strongman jest jedną z najpopularniejszych dyscyplin sportu. Na każde zawody przychodzą tysiące kibiców pragnących obejrzeć swoich idoli. Mamy ogromne zaplecze zawodników, popularność i wciąż rosnącą liczbę imprez w tej dyscyplinie. Mamy Mistrza Świata- Mariusza Pudzianowskiego, Mistrzów Świata Par- Mariusza i Jarka Dymka oraz Mistrzynię Europy i Świata- Anetę Florczyk i te nazwiska są niewątpliwie magnesem przyciągającym rzesze adeptów tej dyscypliny. Biorąc pod uwagę fakt, że w Polsce zaczęto również organizować zawody strongwoman warto dodać, że wszystkie cechy zawodników powyżej opisane dotyczą również kobiet chcących uprawiać tą niezwykle trudną dyscyplinę. No może gabaryty powinny mieć nieco inne. W przypadku kobiet optymalny wzrost to 170-180 cm, waga 70-85 kg.
Podobnie jak we wszystkich innych dyscyplinach sportu zawodnik, który chce zostać mistrzem powinien absolutnie podporządkować rytm swojego życia temu celowi. Przy tak wysokim poziomie, jaki jest w Polsce i na świecie nie ma już miejsca na półśrodki. Strong man nie może przychodzić na trening niewyspany, bo akurat miał "nockę" na bramce. Podobnie jest z imprezami i używkami. Żeby zostać mistrzem trzeba mieć czas na trening, regenerację, zabiegi odnowy biologicznej ,sen itd. Wiadomo też , że nie każdy może zostać mistrzem i strongmana można też potraktować jako wspaniałą przygodę, podejść wówczas do tego bardziej ulgowo i traktować to jako sportowy styl życia, trening charakteru i samodoskonalenie. I to jest godne polecenia.
Zawody strongman mają swój niepowtarzalny urok. Nigdy do końca nie wiadomo na jakie konkurencje trafi się na danej imprezie, jakie będą warunki atmosferyczne, jakie będzie podłoże, jaki sprzęt. I to jest piękne.
jak sie spodoba to wspomóżcie mie, chce dogonić konkurentów z sogami
Krzysztof Piekarz
Zawodny
