Yang30
Często dostaje pytania typu, czy w Kung fu ćwiczy się taką czy inną bronią, lub czy w tym a tym stylu ćwiczy to i to.
A więc zacznijmy od tego, że w tradycyjnym wu shu występują wszelkie możliwe bronie oraz sprzęty rolnicze lub przybory domowe. Niech się, więc nie dziwi nikt, gdy spotka się z formą na przydomową ławeczkę, różnego rodzaju widły, wachlarze, oraz inne jeszcze dziwniejsze narzędzia. Wynika to z tego, że poza klasztorami Kung fu często rozwijało się oraz powstawały nowe style na wsi. Kung Fu po wsiach Chińskich roznosili lepsi lub gorsi nauczyciele - brali się oni stąd, że wojny w Chinach przedzielane były długimi okresami pokoju, a co za tym idzie było wielu wojaków bez zajęcia w czasie pokoju i musieli czymś zarabiać na Zycie - tym czymś była właśnie nauka w wioskach, czasem trafiało się, że wracał do wsi były mnich w związku, z czym też nauczał. Te wiele rodzajów broni oraz nauka walki przyrządami codziennego użytku wzięła się stąd, że często nauczyciel w danej wiosce nie uczył zbyt długo, oraz tego, że ta potencjalna broń była dostępna powszechnie, nie tak jak miecze lub inne przyrządy specjalnie skonstruowane do tego celu. Wioski często były napadane przez różne bandy oraz skorumpowanych miejscowych dygnitarzy, musieli się bronić tym, czym mieli tak, więc zastosowanie grabi do walki nie powinno nikogo dziwić. Wieśniacy najwięcej czasu mieli w zimie, aby utrzymać ciało w odpowiedniej kondycji ćwiczenie wu shu było jak najbardziej wskazane. Efektem wieków takiej sytuacji techniki tymi sprzętami bardzo się rozwinęły, oraz miały potwierdzoną wielokrotnie skuteczność w walce. Style wypracowane w takich wioskach nie należą do gorszego rodzaju wu shu - przykładem może być bajiquan - bardzo skuteczny styl, swego czasu bardzo z tego powodu sławny. Efektem skuteczności technik niestandardowych broni tych styli było to, że style rozwijane w klasztorach czerpały z nich garściami. Efektem tego wszystkiego jest to, że prawie każdy styl tradycyjnego wu shu ma olbrzymią gamę broni. Często poszczególne style mają własne niepowtarzalne i specjalnie zmodyfikowane wersje danych rodzajów przyrządów niespotykanych w innych.
Kolejną sprawą jest to, jak to jest możliwe, że dany styl posiada np. 30 - 40 rodzajów broni - jak to jest możliwe do opanowania? - jest na to jedna odpowiedź - dla jednego człowieka nie jest możliwe opanowanie więcej niż kilku broni w stopniu dobrym. A więc następne pytanie - to, jakim cudem ten styl posiada taką ich gamę? - odpowiedzią jest to, że twórca danego stylu nie włożył do niego tylu broni tylko kolejni mistrzowie rozwijali styl poprzez dodawanie swoich ulubionych brani i technik - w ten sposób styl się rozrasta. A wiec kolejne pytanie - to dla czego do dzisiaj istnieją techniki na tyle broni w danym stylu? - istnieją dla tego, że nie każdemu ćwiczącemu dany styl odpowiada ta sama broń, a więc różni praktycy danego stylu praktykowali różne bronie, oraz w niektórych stylach zachowały się pisemne notatki z rysunkami oraz wyjaśnieniem ruchów - to dla tego ten ogrom technik przetrwał.
Następną kwestią jest to, że dla prawdziwego wojownika kluczowa była specjalizacja w broni - ćwiczył kilka ich rodzajów, ale zawsze miał jedną ulubioną - właśnie z tego brały się przydomki typu Włócznik Yi , Lee tygrysie pazury, oraz inne - brały się stąd, że oprócz tego, że się specjalizował w danej broni, to był jej wybitnym ekspertem i wiele walk wygrał przy jej pomocy.
Nauka tradycyjnego stylu wu shu nie ma na celu nauczenie się całego stylu perfekcyjnie, ma na celu nauczenie się olbrzymiej większości technik stylu na poziomie od dostatecznego do dobrego, oraz wybranie sobie pod siebie z tego stylu tych technik i strategii, które odpowiadają ćwiczącemu, oraz doprowadzenia ich do perfekcji - to jest cel ćwiczenia - znaleźć w tej masie technik coś dla siebie, a nie nauczenie się perfekcyjnie 100 form - to mija się z celem.
A więc zacznijmy od tego, że w tradycyjnym wu shu występują wszelkie możliwe bronie oraz sprzęty rolnicze lub przybory domowe. Niech się, więc nie dziwi nikt, gdy spotka się z formą na przydomową ławeczkę, różnego rodzaju widły, wachlarze, oraz inne jeszcze dziwniejsze narzędzia. Wynika to z tego, że poza klasztorami Kung fu często rozwijało się oraz powstawały nowe style na wsi. Kung Fu po wsiach Chińskich roznosili lepsi lub gorsi nauczyciele - brali się oni stąd, że wojny w Chinach przedzielane były długimi okresami pokoju, a co za tym idzie było wielu wojaków bez zajęcia w czasie pokoju i musieli czymś zarabiać na Zycie - tym czymś była właśnie nauka w wioskach, czasem trafiało się, że wracał do wsi były mnich w związku, z czym też nauczał. Te wiele rodzajów broni oraz nauka walki przyrządami codziennego użytku wzięła się stąd, że często nauczyciel w danej wiosce nie uczył zbyt długo, oraz tego, że ta potencjalna broń była dostępna powszechnie, nie tak jak miecze lub inne przyrządy specjalnie skonstruowane do tego celu. Wioski często były napadane przez różne bandy oraz skorumpowanych miejscowych dygnitarzy, musieli się bronić tym, czym mieli tak, więc zastosowanie grabi do walki nie powinno nikogo dziwić. Wieśniacy najwięcej czasu mieli w zimie, aby utrzymać ciało w odpowiedniej kondycji ćwiczenie wu shu było jak najbardziej wskazane. Efektem wieków takiej sytuacji techniki tymi sprzętami bardzo się rozwinęły, oraz miały potwierdzoną wielokrotnie skuteczność w walce. Style wypracowane w takich wioskach nie należą do gorszego rodzaju wu shu - przykładem może być bajiquan - bardzo skuteczny styl, swego czasu bardzo z tego powodu sławny. Efektem skuteczności technik niestandardowych broni tych styli było to, że style rozwijane w klasztorach czerpały z nich garściami. Efektem tego wszystkiego jest to, że prawie każdy styl tradycyjnego wu shu ma olbrzymią gamę broni. Często poszczególne style mają własne niepowtarzalne i specjalnie zmodyfikowane wersje danych rodzajów przyrządów niespotykanych w innych.
Kolejną sprawą jest to, jak to jest możliwe, że dany styl posiada np. 30 - 40 rodzajów broni - jak to jest możliwe do opanowania? - jest na to jedna odpowiedź - dla jednego człowieka nie jest możliwe opanowanie więcej niż kilku broni w stopniu dobrym. A więc następne pytanie - to, jakim cudem ten styl posiada taką ich gamę? - odpowiedzią jest to, że twórca danego stylu nie włożył do niego tylu broni tylko kolejni mistrzowie rozwijali styl poprzez dodawanie swoich ulubionych brani i technik - w ten sposób styl się rozrasta. A wiec kolejne pytanie - to dla czego do dzisiaj istnieją techniki na tyle broni w danym stylu? - istnieją dla tego, że nie każdemu ćwiczącemu dany styl odpowiada ta sama broń, a więc różni praktycy danego stylu praktykowali różne bronie, oraz w niektórych stylach zachowały się pisemne notatki z rysunkami oraz wyjaśnieniem ruchów - to dla tego ten ogrom technik przetrwał.
Następną kwestią jest to, że dla prawdziwego wojownika kluczowa była specjalizacja w broni - ćwiczył kilka ich rodzajów, ale zawsze miał jedną ulubioną - właśnie z tego brały się przydomki typu Włócznik Yi , Lee tygrysie pazury, oraz inne - brały się stąd, że oprócz tego, że się specjalizował w danej broni, to był jej wybitnym ekspertem i wiele walk wygrał przy jej pomocy.
Nauka tradycyjnego stylu wu shu nie ma na celu nauczenie się całego stylu perfekcyjnie, ma na celu nauczenie się olbrzymiej większości technik stylu na poziomie od dostatecznego do dobrego, oraz wybranie sobie pod siebie z tego stylu tych technik i strategii, które odpowiadają ćwiczącemu, oraz doprowadzenia ich do perfekcji - to jest cel ćwiczenia - znaleźć w tej masie technik coś dla siebie, a nie nauczenie się perfekcyjnie 100 form - to mija się z celem.
Krzysztof Piekarz
kopt
