Saida
Wieje ostatnio nudą w tym dziale,więc Znalazłam dla Was czytankę:
Krawczyk: nie można zapomnieć o Atenach
Aż czwórka trenerów będzie pracowała nad tym, aby Robert Krawczyk w swoim trzecim olimpijskim starcie wreszcie zdobył medal.
Robert Krawczyk w 2003 roku w Osace wywalczył ostatni dla polskich barw medal MŚ. W tym roku, po jedenastoletniej przerwie (złoto Pawła Nastuli w 1996 r. w Hadze), przypomniał Europie o polskim dżudo, zostając w stolicy Serbii czempionem Starego Kontynentu. We wrześniu br. w Rio de Janeiro był piąty w MŚ, gwarantując sobie tym samym udział w trzecich już dla niego igrzyskach olimpijskich. I tylko tego olimpijskiego krążka brakuje 29-letniemu dżudoce Czarnych Bytom. Dziś, poza zawodowym (bo tak to trzeba nazwać) uprawianiem dżudo, jest pracownikiem katowickiej AWF. Ukończył kurs marketingu sportowego, przygotowując sobie grunt do tego, co będzie robił za jakiś czas.
- Jedno jest pewne - deklaruje dżudoka Czarnych. - Po powrocie z Pekinu, niezależnie od tego, z czym wrócę, chcę pół roku, może rok, dać sobie spokój z dżudo. Będę miał 30 lat i muszę sobie odpowiedzieć na pytanie: „co dalej".
Z ust prezesa Czarnych Bytom, Józefa Wiśniewskiego słyszałem, że dla pana jak i Przemka Matyjaszka przygotowuje posady trenerskie.
Na razie Czarni mają trenera. Jest nim Piotr Sadowski. Poza tym, jak uczy choćby przykład Pawła Nastuli, bycie dobrym zawodnikiem nie oznacza, że będzie się dobrym szkoleniowcem.
Czy dlatego rozpoczął pan pracę na katowickiej AWF i skończył kurs marketingu sportowego?
Mam kilka wariantów na to, co będę robił w życiu. Nie chcę natomiast stworzyć sytuacji, w której sam się będę męczył i będę męczył innych. Jeśli mam coś robić, to tylko dobrze i z efektami. Bylejakość mnie nie interesuje.
Może się okazać, że na koniec i tak będzie to dżudo, bo sukcesy w najlepszych latach życia człowieka są jak magnes. Trzymają, choćbyśmy tego nie chcieli.
Nigdy nie mówię nigdy. Sentyment zawsze pozostanie. Ale nie chcę się przywiązać do myśli, że moje życie kończy się na dżudo.
Od chwili, gdy wyjazd do Pekinu stał się pewny, rzadko pojawia się pan na zawodach.
Cały czas uczestniczę w zgrupowaniach kadry. W zawodach, jak ostatnio drużynowych MP, występuję z marszu, bez specjalnych przygotowań. Za chwilę wyjeżdżamy do Japonii na turniej Jigoro Kano i do Kodokanu, gdzie będziemy walczyć po kilka godzin dziennie.
Wraz ze złotym medalem ME, obarczono pana niemal obowiązkiem osiągnięcia olimpijskiego sukcesu, którego nie mamy w dżudo już od ośmiu lat. Jak sobie z tym poradzić, pamiętając, iż od co najmniej srebra dzieliły pana w Atenach zaledwie trzy sekundy, a skończyło się na piątym miejscu.
Nie będę kłamał. Nie można zapomnieć o Atenach i pojedynku z Gontiukiem. Ale muszę z tym żyć i myśleć do przodu. To już było, liczy się tylko to, co będzie.
Krąg potencjalnych kandydatów do medalu jest ograniczony. Wszyscy wiedzą prawie wszystko o rywalach. Pan o nich, oni o panu.
Staram się kontrolować konkurencję. Zapisy wideo z najważniejszych imprez pozwalają podejrzeć najlepszych i to, co potrafią nowego. Jest oczywiste, że i ja muszę także czymś zaskoczyć. Nie mogę trzymać się starych rozwiązań, bo te już dawno zostały przeanalizowane i rywale są na nie uodpornieni.
Pomoże w tym panu Waldek Legień, pański idol?
Często się z nim konsultuję. I będę to robił do samych igrzysk... Grupa ludzi, z którymi współpracuję jest jednak szersza. Radosław Laskowski zajmie się stroną fizjologiczną moich przygotowań, trener kadry, Marian Tałaj, sprawami taktycznymi, a Piotr Sadowski, trener klubowy, udzielał będzie mi rad na bieżąco.
Rozmawiał Marian Czakański / "Sport"
źrodlo: wp.pl
Zmieniony przez - Saida w dniu 2007-11-29 16:16:15
Krawczyk: nie można zapomnieć o Atenach
Aż czwórka trenerów będzie pracowała nad tym, aby Robert Krawczyk w swoim trzecim olimpijskim starcie wreszcie zdobył medal.
Robert Krawczyk w 2003 roku w Osace wywalczył ostatni dla polskich barw medal MŚ. W tym roku, po jedenastoletniej przerwie (złoto Pawła Nastuli w 1996 r. w Hadze), przypomniał Europie o polskim dżudo, zostając w stolicy Serbii czempionem Starego Kontynentu. We wrześniu br. w Rio de Janeiro był piąty w MŚ, gwarantując sobie tym samym udział w trzecich już dla niego igrzyskach olimpijskich. I tylko tego olimpijskiego krążka brakuje 29-letniemu dżudoce Czarnych Bytom. Dziś, poza zawodowym (bo tak to trzeba nazwać) uprawianiem dżudo, jest pracownikiem katowickiej AWF. Ukończył kurs marketingu sportowego, przygotowując sobie grunt do tego, co będzie robił za jakiś czas.
- Jedno jest pewne - deklaruje dżudoka Czarnych. - Po powrocie z Pekinu, niezależnie od tego, z czym wrócę, chcę pół roku, może rok, dać sobie spokój z dżudo. Będę miał 30 lat i muszę sobie odpowiedzieć na pytanie: „co dalej".
Z ust prezesa Czarnych Bytom, Józefa Wiśniewskiego słyszałem, że dla pana jak i Przemka Matyjaszka przygotowuje posady trenerskie.
Na razie Czarni mają trenera. Jest nim Piotr Sadowski. Poza tym, jak uczy choćby przykład Pawła Nastuli, bycie dobrym zawodnikiem nie oznacza, że będzie się dobrym szkoleniowcem.
Czy dlatego rozpoczął pan pracę na katowickiej AWF i skończył kurs marketingu sportowego?
Mam kilka wariantów na to, co będę robił w życiu. Nie chcę natomiast stworzyć sytuacji, w której sam się będę męczył i będę męczył innych. Jeśli mam coś robić, to tylko dobrze i z efektami. Bylejakość mnie nie interesuje.
Może się okazać, że na koniec i tak będzie to dżudo, bo sukcesy w najlepszych latach życia człowieka są jak magnes. Trzymają, choćbyśmy tego nie chcieli.
Nigdy nie mówię nigdy. Sentyment zawsze pozostanie. Ale nie chcę się przywiązać do myśli, że moje życie kończy się na dżudo.
Od chwili, gdy wyjazd do Pekinu stał się pewny, rzadko pojawia się pan na zawodach.
Cały czas uczestniczę w zgrupowaniach kadry. W zawodach, jak ostatnio drużynowych MP, występuję z marszu, bez specjalnych przygotowań. Za chwilę wyjeżdżamy do Japonii na turniej Jigoro Kano i do Kodokanu, gdzie będziemy walczyć po kilka godzin dziennie.
Wraz ze złotym medalem ME, obarczono pana niemal obowiązkiem osiągnięcia olimpijskiego sukcesu, którego nie mamy w dżudo już od ośmiu lat. Jak sobie z tym poradzić, pamiętając, iż od co najmniej srebra dzieliły pana w Atenach zaledwie trzy sekundy, a skończyło się na piątym miejscu.
Nie będę kłamał. Nie można zapomnieć o Atenach i pojedynku z Gontiukiem. Ale muszę z tym żyć i myśleć do przodu. To już było, liczy się tylko to, co będzie.
Krąg potencjalnych kandydatów do medalu jest ograniczony. Wszyscy wiedzą prawie wszystko o rywalach. Pan o nich, oni o panu.
Staram się kontrolować konkurencję. Zapisy wideo z najważniejszych imprez pozwalają podejrzeć najlepszych i to, co potrafią nowego. Jest oczywiste, że i ja muszę także czymś zaskoczyć. Nie mogę trzymać się starych rozwiązań, bo te już dawno zostały przeanalizowane i rywale są na nie uodpornieni.
Pomoże w tym panu Waldek Legień, pański idol?
Często się z nim konsultuję. I będę to robił do samych igrzysk... Grupa ludzi, z którymi współpracuję jest jednak szersza. Radosław Laskowski zajmie się stroną fizjologiczną moich przygotowań, trener kadry, Marian Tałaj, sprawami taktycznymi, a Piotr Sadowski, trener klubowy, udzielał będzie mi rad na bieżąco.
Rozmawiał Marian Czakański / "Sport"
źrodlo: wp.pl
Zmieniony przez - Saida w dniu 2007-11-29 16:16:15
Feel the pain and do it anyway...
Obecny dziennik: http://www.sfd.pl/[Stara_Gwardia]_Saida_2014-t993979.html
Krzysztof Piekarz
