sizeXL
Do Polski kulturystyka przedostała się za sprawą redaktora Stanisława Zakrzewskiego i jego magazynu "Sport dla Wszystkich", który zaczął się ukazywać po odwilży politycznej w 1956 r. Kulturystyka fascynuje go wszechstronnością oddziaływania na organizm ludzki i uważa ją za świetny sposób na podniesienie ogólnej zdrowotności społeczeństwa. Od 1958 r kulturystyka związana jest z podnoszeniem ciężarów, a redaktor Zakrzewski piastuje funkcję wiceprezesa w Polskim Związku Podnoszenia Ciężarów i Kulturystyki.
Ten sztuczny i niezbyt udany mariaż (nieporozumienia co do podziału środków finansowych) trwa do 1965 r, po czym kulturystyka przechodzi pod skrzydła TKKF. W międzyczasie (1960) GKKFiT dochodzi do wniosku, że kulturystyka nie jest sportem i zezwala tylko na jej rekreacyjne formy uprawiania. Dlatego przez kilkanaście następnych lat nie można było organizować oficjalnych mistrzostw Polski (nieoficjalnie ich rolę spełniają ogólnopolskie zawody kulturystyczne, rozgrywane corocznie na kortach tenisowych w Sopocie). Pierwszym zwycięzcą tych zawodów zostaje Andrzej Jasiński, a czołowymi polskimi kulturystami lat 60. są także: Mieczysław Krydziński, Antoni Kołecki, Przemysław Kwiatkowski.
Kulturystyka staje się popularna w różnych środowiskach. Uprawiają ją m.in. aktorzy: Marian Glinka i Marek Perepeczko.Powolna zmiana sytuacji staje się możliwa dopiero po pierwszej oficjalnej wizycie prezydenta IFBB Bena Weidera w Polsce w 1971 r. Ówczesny prezes GKKFiT Włodzimierz Reczek wydaje zgodę na przystąpienie TKKF do IFBB. Pierwsze Mistrzostwa Polski odbywają się w Krakowie w 1977 r. Zwycięzcami w trzech kategoriach wzrostowych zostają: Henryk Szczepański, Andrzej Urbański i Jerzy Furmanek. Od 1984 r do programu mistrzostw Polski wchodzi konkurencja par, a od 1986 r -konkurencja kobiet. Właśnie ten rok staje się kolejnym kamieniem milowym w rozwoju polskiej kulturystyki. Polska -jako pierwszy kraj z bloku państw socjalistycznych - organizuje Mistrzostwa Europy. Odbywają się one na warszawskim "Torwarze" w dniach katastrofy czernobylskiej, o której jeszcze nic nie wiadomo. Nasi zawodnicy zdobywają pierwsze medale: Andrzej Cugier - złoty, Paweł Filleborn - srebrny, Marian Wysocki - brązowy. Następstwem sukcesu organizacyjnego i propagandowego tych Mistrzostw jest zgoda władz sportowych na założenie Polskiego Związku Kulturystyki i Trójboju Siłowego, do czego dochodzi w 1989 r. Pierwszym prezesem zostaje Mieczysław Borowy, który będzie sprawował tę funkcję przez dwie kadencje.
Zachęceni sukcesem warszawskich Mistrzostw Europy, Polacy podejmują się kolejnego trudnego zadania: organizacji Mistrzostw Świata Mężczyzn i dorocznego Kongresu IFBB. Ta wielka i prestiżowa impreza odbywa się w katowickim "Spodku" w 1991 r. I w tym przypadku sukces organizacyjny połączony jest z sukcesem sportowym - Mirosław Daszkiewicz zostaje pierwszym polskim mistrzem świata, a Paweł Brzózka zdobywa brązowy medal. Zadowoleni z bezbłędnej organizacji tych zawodów działacze międzynarodowi przyznają Polsce prawo organizacji następnej dużej imprezy - Mistrzostw Świata Kobiet i Par. Tym razem gospodarzem jest znowu Warszawa, a elegancka Sala Kongresowa stanowi piękną scenerię do popisów amazonek dzisiejszych czasów. Polkom trudno jeszcze o odnoszenie sukcesów indywidualnych, ale świetnie dobrana i przygotowana para Ewa Kryńska - Paweł Brzózka zdobywa tytuł mistrzów świata. Potem Ewa Kryńska decyduje się na macierzyństwo i powraca do startów dopiero w 1998 r, akurat wtedy, gdy Polacy organizują w Płońsku pierwsze Mistrzostwa Europy Kobiet i Par w Kulturystyce oraz Kobiet w Fitness. Jej come back jest bardzo udany, gdyż wywozi z tej imprezy złoty medal. Polskie pary dokonują nie lada wyczynu, zdobywając wszystkie trzy medale: złoty - Halina Kunicka i Piotr Głuchowski, srebrny - Ewa Kryńska i Andrzej Maszewski oraz brązowy - Elżbieta Borecka i Mariusz Strzeliński. Polki zaczynają też odnosić sukcesy w fitness - najmłodszej konkurencji, wprowadzonej przez IFBB w 1996 r. W Płońsku Aleksandra Kobielak zdobywa tytuł mistrzyni Europy, a Ewelina Cichoń i Joanna Kurzacz zajmują szóste miejsca. Idąc za ciosem, Kobielak wywalcza jesienią 1998 r srebrny medal Mistrzostw Świata w Alicante.
Dobra passa kontynuowna jest w 1999 r. Na Mistrzostwach Europy w Essen Halina Kunicka zdobywa srebrny medal w kat. 57 kg, a para Joanna Krupa - Juliusz Melik zostaje najlepszą parą Europy. Nasze czołowe gwiazdy (Kryńska, Kobielak) nie startują, szykując się do jesiennych Mistrzostw Świata w Sydney. Wyjazd na antypody stał się dla Ewy Kryńskiej najprzyjemniejszą podróżą w życiu. Najpierw wygrywa kategorię ciężką (+57 kg), a później także open, w której startują mistrzynie ze wszystkich trzech kategorii wagowych. Po zmianie stroju, Pani Ewa wychodzi na scenę z Pawłem Brzózką, aby walczyć o odzyskanie tytułu mistrzów świata, zdobytego w 1993 r. W latach 1993-98 para ta nie startowała, gdyż Paweł skoncentrował się na startach indywidualnych, zdobywając w 1996 r tytuł mistrza Europy i kilkakrotnie wchodząc do finału mistrzostw świata.
Ich występ jest bardzo udany i kończy się odzyskaniem mistrzowskiego tytułu. Zdobywając w Sydney tytuł najlepszej zawodniczki całych Mistrzostw (open), Kryńska zyskuje prawo do przejścia na zawodowstwo i występu (bez eliminacji) na konkursie "Ms. Olympia". Odracza jednak tę decyzję, pragnąc w 2000 r, w Warszawie, także stanąć na najwyższym podium. W wysokiej formie w Sydney jest także Aleksandra Kobielak, jednak pomimo wygrania obu rund sylwetkowych zdobywa jedynie brązowy medal (kat. do 160 cm), gdyż sędziowie dość nisko ocenili jej artystyczny program dowolny. Tę przykrość rekompensuje sobie na Mistrzostwach Europy w Torremolinos w maju br., zostając mistrzynią kontynentu. Na tych zawodach objawia się nasza kolejna gwiazda w fitness - Kamila Porczyk, która w swoim pierwszym starcie międzynarodowym zdobywa srebrny medal w kategorii wyższej (+160 cm). Hiszpania jest także szczęśliwa dla naszej najlżejszej kulturystki - Joanny Krupy. Będąc utalentowanąjuniorką, dwukrotnie zdobyła brązowy medal Mistrzostw Świata Juniorek, ale po przejściu do grona seniorek dość długo musiała czekać na sukcesy. W Torremolinos Krupa wywalcza brązowy medal w kategorii do 52 kg.
"Kogut tylko na własnym gnojowisku dużo może".
Ten sztuczny i niezbyt udany mariaż (nieporozumienia co do podziału środków finansowych) trwa do 1965 r, po czym kulturystyka przechodzi pod skrzydła TKKF. W międzyczasie (1960) GKKFiT dochodzi do wniosku, że kulturystyka nie jest sportem i zezwala tylko na jej rekreacyjne formy uprawiania. Dlatego przez kilkanaście następnych lat nie można było organizować oficjalnych mistrzostw Polski (nieoficjalnie ich rolę spełniają ogólnopolskie zawody kulturystyczne, rozgrywane corocznie na kortach tenisowych w Sopocie). Pierwszym zwycięzcą tych zawodów zostaje Andrzej Jasiński, a czołowymi polskimi kulturystami lat 60. są także: Mieczysław Krydziński, Antoni Kołecki, Przemysław Kwiatkowski.
Kulturystyka staje się popularna w różnych środowiskach. Uprawiają ją m.in. aktorzy: Marian Glinka i Marek Perepeczko.Powolna zmiana sytuacji staje się możliwa dopiero po pierwszej oficjalnej wizycie prezydenta IFBB Bena Weidera w Polsce w 1971 r. Ówczesny prezes GKKFiT Włodzimierz Reczek wydaje zgodę na przystąpienie TKKF do IFBB. Pierwsze Mistrzostwa Polski odbywają się w Krakowie w 1977 r. Zwycięzcami w trzech kategoriach wzrostowych zostają: Henryk Szczepański, Andrzej Urbański i Jerzy Furmanek. Od 1984 r do programu mistrzostw Polski wchodzi konkurencja par, a od 1986 r -konkurencja kobiet. Właśnie ten rok staje się kolejnym kamieniem milowym w rozwoju polskiej kulturystyki. Polska -jako pierwszy kraj z bloku państw socjalistycznych - organizuje Mistrzostwa Europy. Odbywają się one na warszawskim "Torwarze" w dniach katastrofy czernobylskiej, o której jeszcze nic nie wiadomo. Nasi zawodnicy zdobywają pierwsze medale: Andrzej Cugier - złoty, Paweł Filleborn - srebrny, Marian Wysocki - brązowy. Następstwem sukcesu organizacyjnego i propagandowego tych Mistrzostw jest zgoda władz sportowych na założenie Polskiego Związku Kulturystyki i Trójboju Siłowego, do czego dochodzi w 1989 r. Pierwszym prezesem zostaje Mieczysław Borowy, który będzie sprawował tę funkcję przez dwie kadencje.
Zachęceni sukcesem warszawskich Mistrzostw Europy, Polacy podejmują się kolejnego trudnego zadania: organizacji Mistrzostw Świata Mężczyzn i dorocznego Kongresu IFBB. Ta wielka i prestiżowa impreza odbywa się w katowickim "Spodku" w 1991 r. I w tym przypadku sukces organizacyjny połączony jest z sukcesem sportowym - Mirosław Daszkiewicz zostaje pierwszym polskim mistrzem świata, a Paweł Brzózka zdobywa brązowy medal. Zadowoleni z bezbłędnej organizacji tych zawodów działacze międzynarodowi przyznają Polsce prawo organizacji następnej dużej imprezy - Mistrzostw Świata Kobiet i Par. Tym razem gospodarzem jest znowu Warszawa, a elegancka Sala Kongresowa stanowi piękną scenerię do popisów amazonek dzisiejszych czasów. Polkom trudno jeszcze o odnoszenie sukcesów indywidualnych, ale świetnie dobrana i przygotowana para Ewa Kryńska - Paweł Brzózka zdobywa tytuł mistrzów świata. Potem Ewa Kryńska decyduje się na macierzyństwo i powraca do startów dopiero w 1998 r, akurat wtedy, gdy Polacy organizują w Płońsku pierwsze Mistrzostwa Europy Kobiet i Par w Kulturystyce oraz Kobiet w Fitness. Jej come back jest bardzo udany, gdyż wywozi z tej imprezy złoty medal. Polskie pary dokonują nie lada wyczynu, zdobywając wszystkie trzy medale: złoty - Halina Kunicka i Piotr Głuchowski, srebrny - Ewa Kryńska i Andrzej Maszewski oraz brązowy - Elżbieta Borecka i Mariusz Strzeliński. Polki zaczynają też odnosić sukcesy w fitness - najmłodszej konkurencji, wprowadzonej przez IFBB w 1996 r. W Płońsku Aleksandra Kobielak zdobywa tytuł mistrzyni Europy, a Ewelina Cichoń i Joanna Kurzacz zajmują szóste miejsca. Idąc za ciosem, Kobielak wywalcza jesienią 1998 r srebrny medal Mistrzostw Świata w Alicante.
Dobra passa kontynuowna jest w 1999 r. Na Mistrzostwach Europy w Essen Halina Kunicka zdobywa srebrny medal w kat. 57 kg, a para Joanna Krupa - Juliusz Melik zostaje najlepszą parą Europy. Nasze czołowe gwiazdy (Kryńska, Kobielak) nie startują, szykując się do jesiennych Mistrzostw Świata w Sydney. Wyjazd na antypody stał się dla Ewy Kryńskiej najprzyjemniejszą podróżą w życiu. Najpierw wygrywa kategorię ciężką (+57 kg), a później także open, w której startują mistrzynie ze wszystkich trzech kategorii wagowych. Po zmianie stroju, Pani Ewa wychodzi na scenę z Pawłem Brzózką, aby walczyć o odzyskanie tytułu mistrzów świata, zdobytego w 1993 r. W latach 1993-98 para ta nie startowała, gdyż Paweł skoncentrował się na startach indywidualnych, zdobywając w 1996 r tytuł mistrza Europy i kilkakrotnie wchodząc do finału mistrzostw świata.
Ich występ jest bardzo udany i kończy się odzyskaniem mistrzowskiego tytułu. Zdobywając w Sydney tytuł najlepszej zawodniczki całych Mistrzostw (open), Kryńska zyskuje prawo do przejścia na zawodowstwo i występu (bez eliminacji) na konkursie "Ms. Olympia". Odracza jednak tę decyzję, pragnąc w 2000 r, w Warszawie, także stanąć na najwyższym podium. W wysokiej formie w Sydney jest także Aleksandra Kobielak, jednak pomimo wygrania obu rund sylwetkowych zdobywa jedynie brązowy medal (kat. do 160 cm), gdyż sędziowie dość nisko ocenili jej artystyczny program dowolny. Tę przykrość rekompensuje sobie na Mistrzostwach Europy w Torremolinos w maju br., zostając mistrzynią kontynentu. Na tych zawodach objawia się nasza kolejna gwiazda w fitness - Kamila Porczyk, która w swoim pierwszym starcie międzynarodowym zdobywa srebrny medal w kategorii wyższej (+160 cm). Hiszpania jest także szczęśliwa dla naszej najlżejszej kulturystki - Joanny Krupy. Będąc utalentowanąjuniorką, dwukrotnie zdobyła brązowy medal Mistrzostw Świata Juniorek, ale po przejściu do grona seniorek dość długo musiała czekać na sukcesy. W Torremolinos Krupa wywalcza brązowy medal w kategorii do 52 kg.
"Kogut tylko na własnym gnojowisku dużo może".
sizeXL na youtube:
https://www.youtube.com/user/integer2006
Krzysztof Piekarz
boyler1
drkm
slawekbic
