KSZO Ostrowiec Świętokrzyski – polski klub piłki nożnej założony 11 sierpnia 1929. Skrót KSZO oznacza Klub Sportowy Zakładów Ostrowieckich. Od 1945 do początku lat 60. XX wieku występował pod nazwą Stal Ostrowiec. Na początku 2004 roku został rozwiązany. W tym okresie zespół przez trzy sezony występował w I lidze (1997/98 i 2001-03) i 5,5 w II lidze (1995-97, 1998-2001 i runda jesienna sezonu 2003/04).
Historia
Okres do wybuchu II wojny światowej
Zanim powstał Klub Sportowy Zakładów Ostrowieckich w mieście istniało wiele mniejszych klubów sportowych, które, prócz Ostrovii, istniały jedynie przez krótki czas. W 1928 miały miejsce pierwsze rozmowy w celu stworzenia silnej organizacji sportowej, która miała reprezentować całe miasto i wszystkie istniejące w nim zakłady. Doprowadziły one w końcu do zebrania organizacyjnego Klubu Sportowego Zakładów Ostrowieckich w czerwcu 1929 roku. Natomiast za datę powstania KSZO można przyjąć dzień 11 sierpnia 1929, kiedy to dla uczczenia utworzenia klubu zorganizowano szereg imprez sportowych[1]. W tym samym roku piłkarze KSZO po raz pierwszy wystartowali w rozgrywkach o Puchar Klubów Fabrycznych Centralnego Okręgu Przemysłowego. A przygodę z futbolem w wydaniu ligowym piłkarze z grodu nad Kamienną rozpoczęli w 1932 roku od startów w rozgrywkach klasy C[2].
W 1931 roku zbudowano stadion przy ul. Świętokrzyskiej 11[1].
W 1932 roku piłkarze KSZO awansowali do klasy B. Po dwóch latach występów w klasie B, w 1934 roku zespół z Ostrowca awansował do ligi okręgowej[2]. W popularnych przed wojną rozgrywkach o Puchar Klubów Fabrycznych, w których brały udział drużyny m.in.: Prochu Pionki, SKS Starachowice, Granatu Skarżysko, KS Stalowa Wola i KSZO, piłkarze z Ostrowca zajęli w 1936 roku pierwsze miejsce[2].
Okres II wojny światowej [edytuj]
Gdy do miasta wkroczyły wojska hitlerowskie, władze okupacyjne zakazały uprawiania sportu. Spowodowało to również zawieszenie działalności klubu. Obiekty sportowe KSZO przekazano do użytkowania Wehrmachtowi i ludności niemieckiej. Wielu członków Klubu Sportowego Zakładów Ostrowieckich poległo w trakcie wojny i okupacji. Pamięć ich uczczono odsłonięciem w 1959 roku specjalnej tablicy wmurowanej w ścianę klubowych obiektów sportowych[1].
Jakkolwiek w tym okresie nie zaniknęła zupełnie działalność sportowa, gdyż sporadycznie organizowano potajemnie mecze zawodników ze Skarżyska, Ostrowca i Starachowic. M.in. nad rzeką Kamienną w okolicach Ćmielowa rozegrany został mecz między Skarżyskiem a Ćmielowem. Ćmielów odniósł zwycięstwo aż 16-1, a 15 goli strzelił żołnierz Armii Krajowej Henryk Czapczyk, zawodnik Lecha Poznań i późniejszy reprezentant Polski.
Okres po II wojnie światowej [edytuj]
{{We wrzesniu 1945 roku pierwsza sportowa impreza po wyzwoleniu był piłkarski mecz pomiędzy KSZO a kielecka Tęcza, w którym na własnym boisku zagrali m.i.n Mieczysław Janiec, Stanisław Głowacki, Roman Tadeusz Wójtowicz, Zbigniew Kierysz, Czesław Artykiewicz, Jan Grabowski, Henryk Bartosz, Stefan Siejko, Bronisław Siemieniuch, Edmund Kamiński, Henryk Jedrzęjczyk. KSZO przegrało ten mecz 1:3. Po zakończeniu drugiej wojny światowej piłkarze KSZO zmienili nazwę na Stal Ostrowiec i przez szereg lat występowali w niższych klasach rozgrywek wojewódzkich. Nadal nie mogli jednak przebić się do czołówki i zadowalali się gra w B-klasie okręgu częstochowskiego w barwach Związkowca. Po unii z KSZO, w wyniku której powstała wspomniana Stal, władze huty postawiły na piłkę. Rolę trenera powierzono Wacławowi Krygielowi. Systematyczna praca trenera i zaangażowanie zawodników zaczęło przynosić efekty. Piłkarze wygrywali spotkania z Gwardia Kielce, Partyzantem i Unia Pionki. Kierownictwo sekcji objęli : Stanisław Kruszel i Zdzisław Pietrzykowski. W 1952 zespół uczestniczył już w rozgrywkach pierwszej wojewódzkiej klasy wraz z Ogniwem Skarżysko, Spójnia Sandomierz, Unia Ćmielów i Kolejarzem Skarżysko. W naszych barwach występowali m.in kapitan zespołu Wiesław Walczak, Józef Mazurkiewicz, Stanisław Gromek, Tadeusz Rogowski, Tadeusz Zamilski, Wacław Lipicki, Henryk Bartosz, Ryszard Kosiarz, Jerzy Ćwik, Aleksander Zieliński, Bogusław Płatek, Ryszard Ziemian, Bogusław Rachlewicz, Józef Szewczyk, Marek Kunat, Stefan Sadrak, Jan Bielecki.
W latach sześćdziesiątych KSZO, które wróciło do swojej poprzedniej nazwy, ocierało się o awans do drugiej ligi. Niestety, mimo wielu utalentowanych piłkarzy, którzy przewijali się przez tę drużynę, KSZO przez kolejne lata nie stać było na grę w wyższej klasie rozgrywek, jak trzecia liga. Przez ten czas udało się jednak klubowi wychować co najmniej dwóch znakomitych piłkarzy: Jarosława Zająca (zdobywał później bramki w pierwszej lidze w barwach Stali Stalowa Wola) i Andrzeja Kobylańskiego (były zawodnik Widzewa Łódź, a obecnie Energie Cottbus). W 1959 roku do Ostrowca przyjechał 23-letni napastnik ŁTS Łabędy, Zdzisław Gałka, który wychował się i grał w jednej drużynie z samym Lucjanem Brychczym. Gałka miał wtedy kilka propozycji gry w ligowych klubach, ale bardzo się ucieszył, gdy przyjechali po niego właśnie działacze KSZO, gdyż chciał wrócić do rodzinnego miasta, z którego wcześniej wyprowadził się z rodzicami. Wraz z nim sprowadzono do Ostrowca innych piłkarzy : z Krasnika Bogdana Drzazgę, z Lubania Śląskiego Aleksandra Zaranka i Jerzego Ociesę. W bramce występował Urbański ze Zgierza. W 1962 roku KSZO zdobył mistrzostwo okręgu kielecko-radomskiego i rozpoczął boje o II ligę. Pracę w klubie rozpoczął znakomity trener, Aleksander Kupcewicz. Często na
treningi przychodził z dwójka synów, którzy grali nawet w trampkarzach KSZO. Młodszy, Janusz kilkanaście lat później wywalczył srebrny medal MS w Hiszpanii w 1982 roku. Pomimo dobrej drużyny nie udało się wówczas awansować do II ligi. Rozwiązano kontrakt z Kupcewiczem, jego miejsce zajął inny znakomity szkoleniowiec, były reprezentant Polski Edward Brzozowski, ale efektów tej zmiany nie było. Jednak wtedy po raz pierwszy było jakby głośniej o ostrowieckiej jedenastce.
KSZO nieźle radził sobie także na przełomie lat 60 i 70., kiedy dorosła już młodzież, wcześniej wychowująca się u boku przetransferowanych do Ostrowca Ślązaków i Krakusów. Marek Krajewski w meczach o II ligę jeszcze nie grał, ale w następnym sezonie już znalazł miejsce w pierwszej jedenastce hutników. Był bez wątpienia największym talentem i najlepszym piłkarzem lat 70. w regionie. Wygrywał plebiscyty na najlepszego piłkarza okręgu. I tak jak Piątkowski, bracia Tomczykowie, Matysiak nie wykorzystał w pełni swoich możliwości. Jako 19-letni, zdolny piłkarz mógł grac w I-ligowej Gwardii Warszawa. Propozycję złożył mu bowiem, wyjeżdżający z Ostrowca trener Brzozowski. Ostatecznie nasz zawodnik wylądował w wojskowej jedenastce Resovii Rzeszów. Tylko w jednej rundzie pojedynków w III lidze strzelił 18 bramek ! Po wojsku upomnieli się o niego działacze Stali Rzeszów, którzy zaproponowali mu grę u boku Jana Domarskiego, ale dzisiejszy trener naszych juniorów postanowił jednak wrócić do Ostrowca. Już w pierwszym meczu ligowym w barwach KSZO strzelił Wisłoce 3 bramki.
Dobry okres gry KSZO przypada na koniec lat 60. W 1966 roku utworzone zostały w kraju cztery centralne grupy III ligi. Rok później po zdobyciu mistrzostwa okręgu kielecko-radomskiego, hutnicy awansowali i znaleźli się wśród czołowych zespołów. Występowali w grupie śląskiej i grali z tak renomowanymi zespołami jak Raków Częstochowa, Stal Mielec, Górnik Wojkowice, Górnik Wesoła, czy Wisłoka Dębica. Wtedy miała miejsce eksplozja talentów wychowanków. Przy boku przyjezdnych piłkarzy wyrośli m.in bracia Tomczykowie, Zdzisław Piątkowski, Andrzej Matysiak, Zdzisław Syropiatko i Jerzy Kolatorowicz. Zdzisław Gałka strzelił w meczach o II ligę aż 6 bramek. Obok niego jednym z najmocniejszych punktów drużyny był sprowadzony z Garbarni Kraków, Zdzisław Pieprzyk. Był on dla trenerów i kibiców wzorem nowoczesnego piłkarze. Był zawodnikiem uniwersalnym. Wychowany na krakowskich Błoniach prezentował nienaganna technikę. Umiał mocno i dokładnie strzelić z dystansu lub kilkudziesięciometrowym podaniem otworzyć napastnikowi drogę do bramki.
Najbardziej spektakularny był jednak w tym czasie mecz KSZO z reprezentacja młodzieżowa, która do Ostrowca przyjechała w składzie ze zdobywcami brązowego medalu na ME w Portugalii, m.in z Szołtysikiem, Musiałkiem, Cebula i Rewilakiem. KSZO pokonał reprezentację 2:0, a dwie wspaniałe bramki strzelił Zdzisław Pieprzyk. Marek Krajewski w tym meczu wyłączył z gry samego Szołtysika. Sztuka ta nie udawała się później wielu na olimpiadzie w Monachium, z której wróciliśmy ze złotym medalem. Nie do przejścia była defensywa z Kołodziejskim, Piątkowskim, Tomczykiem, Matysiakiem i Bartosem. W 1970 roku Krajewski przeniósł się do Staru Starachowice, który akurat wywalczył awans do II ligi.
Lata 80. to przysłowiowa bryndza. W innych ośrodkach powstawały szkółki piłkarskie, pojawiali się menedżerowie, którzy profesjonalnie prowadzili zespoły. W Ostrowcu nie działo się nic. Brakowało ambicji i działaczy z prawdziwego zdarzenia. Nie wykorzystano możliwości, jakie stwarzała inwestycja Nowego Zakładu, nie rozbudowano bazy sportowej. Jaśniejszym punktem działalności sekcji było wychowanie dwóch piłkarzy - Andrzeja Kobylańskiego i Jarosława Zająca, który zbierał punkty i strzelał bramki w I lidze, Kapitalnie na Spartakiadzie Młodzieży spisali się w 1982 roku juniorzy KSZO zajmując czwarte miejsce w Polsce. W eliminacjach spartakiadowych graliśmy z ŁKS Łódź, Wisłoka i Narwią Ostrołęka. ŁKS, w bramce którego bronił Robakiewicz pokonaliśmy 2:0, Narew 2:1, a z Wisłoka zremisowaliśmy 4:4. W półfinale spartakiady przegraliśmy po dogrywce (w regulaminowym czasie 4:4) i dramatycznych rzutach karnych z Polonia Leszno, a w meczu o III miejsce w Zielonej Górze ulegliśmy Stali Stocznia Szczecin 1:2.
Ekipę juniorów KSZO reprezentowali wówczas m.in Krzysztof Słomka, Jarosław Wrona, Tadeusz Słomka, Robert Farys, Dariusz Karwacki, Artur Ścibor, Edmund Gospodarczyk, Mariusz Rachlewicz, Jarosław Zając, Ireneusz Żelazowski. Trenerem zespołu był Włodzimierz Dryas, a kierownikiem Jan Łojek. Nikt w sekcji nie potrafił jednak, z wyjątkiem Karwackiego, który doprowadził zespół do I ligi i Wrony, przełożyć juniorskie sukcesy na grę w pierwszym zespole. Zmarnowano talenty. O braku profesjonalizmu i piłkarskiego nosa ówczesnych władz klubu niech świadczy chociażby transfer Kobylańskiego do tarnobrzeskiej Siarki. Gdyby wtedy działacze zastrzegli w klauzuli transferowej ewentualne wpływy z dalszych transferów Kobylańskiego, KSZO - po tym jak Andrzej został po udanej olimpiadzie w Barcelonie przetransferowany przez trenera Janusza Gałka do FC Koeln - byłby zamożnym klubem, a tak kasa trafiła do prywatnej kieszeni. Wcześniej klub wychował także Mariana Lachowicza, który bronił w warszawskiej Legii. W Ostrowcu pierwsze kroki stawiało wielu piłkarzy, którzy później odnosili sukcesy w II lidze. Zawsze jednak, mimo uzdolnionej młodzieży brakowało fachowego zarządu w sekcji. Źródło: Gazeta Ostrowiecka.}}
Okres po 1989 roku [edytuj]
Z początkiem ostatniej dekady XX wieku Huta Ostrowiec bardzo mocno zaangażowała się w finansowanie klubu. Zatrudniono ukraińskiego szkoleniowca Witalija Kwarczanego, który sprowadził zza wschodniej granicy takich piłkarzy jak Pawłow, Biełozerski czy Zeberlinsz. Co więcej doskonale wkomponował w drużynę młodych zawodników, którzy rekrutowali się z toczonych pod koniec lat 80. rozgrywek szkolnej ligi, m.in Rafała Lasockiego, Marcina Wróbla, Roberta Cieciurę, Tomasza Dymanowskiego, Grzegorza Sejdzińskiego. Po rundzie jesiennej 1992 roku KSZO był liderem III ligi, jednak runda wiosenna była słabsza w wykonianiu piłkarzy ze Świętokrzyskiej i zespół jeszcze nie awansował do II ligi. Następnie trenerem został Janusz Batugowski, a do drużyny sprowadzono m.in. Tomasza Żelazowskiego, Dariusza Brytana, Marka Grabę czy Sławomira Adamusa. Zaowocowało to już w 1995 roku awansem do II ligi. Natomiast już w drugim sezonie (sezon 1996/1997) gry na zapleczu Ekstraklasy piłkarze KSZO pod wodzą trenera Czesława Palika zajęli 2. miejsce tym samym zapewniając sobie awans do najwyższej klasy rozgrywkowej[2].
KSZO zadebiutował w Ekstraklasie 9 sierpnia 1997 roku meczem u siebie z Lechem Poznań, który z trybun oglądało 13 000 widzów. Klub zasłynął w całej Polsce dzięki wspaniałemu dopingowi kibiców i bardzo wysokiej frekwencji. W tym sezonie mecze w Ostrowcu oglądało średnio 8941 osób, co było najwyższą średnią frekwencją spośród wszystkich klubów pierwszoligowych. Dla porównania mecze ŁKS-u, który wtedy zdobył mistrzostwo Polski oglądało średnio 6265 osób, a Legii 5882[3]. Bardzo dobre spotkania rozgrywali późniejsi reprezentanci Polski Mariusz Jop i Paweł Kaczorowski, a zespół zasilił doświadczony Janusz Jojko. Jednakże KSZO zakończył ten sezon, z dorobkiem 24 punktów, na 17. miejscu i spadł do II ligi[4].
Przez kolejne trzy sezony zespół walczył o powrót do Ekstraklasy plasując się zawsze w czołówce II ligi. A w sezonie 2000/2001 drużyna, którą prowadził trener Krzysztof Tochel, zajęła 2. miejsce i ponownie awansowała do I ligi. W sezonie 2001/2002 KSZO uplasował się na 5. pozycji w grupie spadkowej[5] i w barażach o pozostanie w Ekstraklasie pokonał Górnika Łęczna. Natomiast sezon 2002/2003 ukończył na 15. miejscu i spadł do II ligi[6]. Głównym powodem spadku była odmowa gry w klubie przez większość zawodników tuż przed rozpoczęciem rundy wiosennej.
Reaktywacja [edytuj]
W lutym 2004 właściciel II-ligowego Stasiaka Opoczno – Mirosław Stasiak przeniósł siedzibę klubu do Ostrowca. Do końca sezonu 2003/04 drużyna występowała pod dotychczasową nazwą rozgrywając mecze "domowe" w Ostrowcu. Po zakończeniu rozgrywek pozyskano kolejnego sponsora – hiszpański koncern Celsa, właściciela Huty Ostrowiec i zmieniono nazwę klubu na Stasiak KSZO Celsa Ostrowiec Świętokrzyski.
Degradacja [edytuj]
6 lipca 2006 Wydział Dyscypliny PZPN w związku z aferą korupcyjną wobec menedżera klubu Mariusza Łaskiego zastosował środki zapobiegawcze w postaci zawieszenia[7].
20 września 2006 zatrzymano właściciela i prezesa KSZO Mirosława S. Postawione zostały mu zarzuty korupcji w sporcie oraz wręczania łapówek sędziom piłkarskim w zamian za korzystne wyniki meczów. Został zwolniony za kaucją w wysokości 40 tysięcy złotych[8]. Wg przewodniczącego Wydziału Dyscypliny PZPN Michała Tomczaka w związku z aferą korupcyjną Stasiakowi postawiono 30 zarzutów, z czego 21 dotyczy jego pracy w Ostrowcu[9].
22 lutego 2007 w konsekwencji prowadzonego przez Wydział VI ds. przestępczości zorganizowanej Prokuratury Okręgowej we Wrocławiu śledztwa w sprawie afery korupcyjnej i na podstawie przekazanych 20 lutego[10] z prokuratury materiałów[11], Wydział Dyscypliny PZPN wszczął postępowanie dyscyplinarne wobec sześciu polskich klubów piłkarskich. Oprócz KSZO objęto nim grające w Orange Ekstraklasie zespoły Arki Gdynia i Górnika Łęczna oraz występujące w drugiej lidze Górnika Polkowice, Zawiszę Bydgoszcz S.A. i Podbeskidzie Bielsko-Biała.[12]
Decyzją WD PZPN z 12 kwietnia 2007 roku za "ustawienie" wyników 16 spotkań[13], klub w sezonie 2007/2008 miał zostać zdegradowany "o jedną klasę rozgrywek" oraz musiał zapłacić karę 50 tysięcy złotych a następny sezon rozpocząć z sześcioma punktami ujemnymi[14].
29 maja 2007 zarząd klubu złożył do Komisji Odwoławczej PZPN odwołanie od decyzji Wydziału Dyscypliny PZPN nakładającej na klub kary dyscyplinarne i finansową[15]. Odwołanie zostało rozpatrzone 21 czerwca 2007 przez Związkowy Trybunał Piłkarski (organ wg nowego statutu PZPN zastępujący w kompetencjach rozwiązaną Komisję Odwoławczą), który podjął decyzję o jego odrzuceniu z przyczyn formalnych, gdyż klub sam wystąpił do WD o dobrowolne poddanie się karze. Ponadto zdecydowano o podtrzymaniu wymierzonej przez WD kary dyscyplinarnej i podniesieniu kary finansowej do 70 tys. zł. Od powyższego klub złożył odwołanie do Trybunału Arbitrażowego działającego przy Polskim Komitecie Olimpijskim[16] [17]. 17 października 2007 Trybunał Arbitrażowy rozpatrzył odwołania złożone przez Górnika Łęczna i KSZO Ostrowiec. W efekcie wszystkie kary orzeczone przez WD PZPN zostały utrzymane[18] i degradacja do lll ligi stała się faktem.
Nowi właściciele [edytuj]
4 września 2007 dotychczasowy właściciel klubu Mirosław Stasiak odsprzedał 99% akcji KSZO dyrektorowi i prezesowi klubu Zbigniewowi Grombce za sumę 4.950 złotych[19].
20 lutego 2008 Zbigniew Grombka zbył swoje udziały niemiecko-szwajcarskiej firmie "Vöge" Wolfganga Vöge. Z tą firmą współpracują ściśle Zdzisław Kapka, Tadeusz Dąbrowski oraz Adam Mandziara[20]. Nowym prezesem KSZO został Zdzisław Kapka a dotychczasowy właściciel Zbigniew Grombka powrócił na swój poprzedni fotel dyrektora sportowego klubu. We wrześniu 2008 konsorcjum Vöge wycofało się ze sponsorowania klubu a 27 listopada 2008 Kapka podał się do dymisji[21].
Informacje ogólne [edytuj]
* Pełna nazwa: Klub Sportowy Zakładów Ostrowieckich Ostrowiec Świętokrzyski
* Rok założenia: 1929
* Barwy: pomarańczowo-czarne
* Adres: ul. Świętokrzyska 11 27-400 Ostrowiec Św.
* Stadion:
nazwa - Miejski Stadion Sportowy "KSZO"
pojemność - 8500 (100% zadaszone, 100% krzesełka)
oświetlenie - 1411 lx
wymiary boiska - 105 x 74 m
monitoring - 14 kamer
* Prezes SSA: Zdzisław Kapka
* I Trener: Wiesław Wojno
* II Trener: Tomasz Żelazowski
* Nazwy: Pierwotnie założony w 1929 roku. Od 1945 roku do lat 60. klub występował pod nazwą Stal Ostrowiec. Na początku 2004 r. został rozwiązany. Reaktywowany na bazie Stasiaka Opoczno w lutym 2004 r. (99% udziałów – Mirosław Stasiak, 1% – Ceramika Opoczno). 4 września 2007 roku 99% akcji przejął Zbigniew Grombka.
* Inauguracja sztucznego oświetlenia: 27 lipca 2002 (sparing, KSZO 2-0 MG MZKS Kozienice)
Kadra na sezon 2008/2009 - jesień [edytuj]
kinder53
Krzysztof Piekarz
Black Pete
