mareno
Cassius Clay znany jako Muhammad Ali kończy dziś (17.01.2007) 65 lat. Znakomity przed laty pięściarz dziś zmaga się z chorobą Parkinsona, która sprawiła, że Amerykanin stał się cieniem boksera, który "latał jak motyl, a kąsał jak pszczoła".
Smutna to rzeczywistość, ale prawdziwa. Kiedyś "wyszczekany", młody, silny, z lekkością poruszający się po ringu, dziś praktycznie nie odzywający się, z silnie drgającymi rękoma. Za czasów swej świetności wzbudzał aplauz licznie zgromadzonej publiczności na trybunach Medison Square Garden czy przed szklanym ekranem. Dziś mimo upływu lat kibice reagują tak samo. Jeśli tylko ujrzą wolno kroczącego, największego mistrza świata, na widowni rozlega się wrzask i gromkie brawa.
Cassius Clay urodził się 17 stycznia 1942 roku w Louisville. Pierwszym sukcesem ringowym, który otworzył mu drogę do wielkiej kariery był złoty medal na olimpiadzie w Rzymie w 1960 roku. Wówczas w finale pokonał Zbigniewa Pietrzykowskiego. Tego samego roku zadebiutował na zawodowym ringu. Trzy lata później zmienił imię na Muhammed Ali (ukochany Allaha). Decyzja ta związana była z wstąpieniem Cassiusa do muzułmańskiej organizacji Nation of Islam. Rok później Ali zdobył swoje pierwsze mistrzostwo świata kategorii ciężkiej, pokonując w siódmej rundzie ówczesnego mistrza Sonny'ego Listona. Starcie obu pięściarzy uznane zostało później za walkę roku. Tytuł królewskiej kategorii wagowej udało mu się obronić jeszcze dziewięć razy, pokonując po drodze m.in. ponownie Sonny'ego Listona oraz Floyda Pattersona.
Maraton mistrza zatrzymała komisja sportu, która odebrała mu licencję bokserską za odmowę służby wojskowej. Ali głośno sprzeciwiał się udziale wojsk amerykańskich w Wietnamie, za co spotkała go wspomniana kara.
Muhammad wrócił na ring w 1970 roku. W marcu 1971 zanotował pierwszą porażkę w karierze przegrywając z Joe Frazierem w walce o pasy federacji WBC i WBA kat. ciężkiej. W dalszej drodze do mistrzowskiego tytułu Cassius zdobył pas NABF (mistrz Ameryki Północnej), broniąc go kilkukrotnie. Po drodze pokonał m.in. Kena Nortona oraz zrewanżował się Joe Frezierowi, który w międzyczasie stracił pas na rzecz George'a Foremana.
Ten ostatni w 1974 roku stoczył z Alim pojedynek reklamowany jako "The Rumble In The Jungle". Pojedynek obu mocarzy odbył się w Kinszasie w Kongo. Był to pojedynek, który reprezentował dwa odmienne style. Z jednej strony technika Ali'ego, z drugiej potworna siła Foremana. Ostatecznie górę wzięła technika i tym samym Muhammad wrócił na tron wagi ciężkiej, zostając mistrzem federacji WBC i WBA. Wywalczony pas Clay obronił dziesięć razy. Stracił go dopiero w lutym cztery lata później w walce z Leon Spinksem. We wrześniu 1978 roku Ali zrewanżował się, zdobywając po raz trzeci tytuł mistrza świata, tym razem federacji WBA.
W następnym roku Amerykanin zwakował pas, aby móc walczyć o trofeum organizacji WBC. W 1980 roku stanął na przeciw ówczesnego mistrza World Boxing Council Larry'ego Holmesa przegrywając w 10 rundzie przez TKO. Był to, jak się potem okazało, kres kariery "Najwspanialszego". Tego samego roku stoczył swój ostatni ringowy pojedynek. Ali przegrał z Trevorem Berbickiem po dziesięciorundowej potyczce. Ostatnie kilka walk nie były jedynie bojem z pięściarzami, ale także z chorobą Parkinsona, która już wówczas zaczęła przejawiać swe pierwsze symptomy.
Na zawodowym ringu Cassius Clay stoczył 61 pojedynków, z których wygrał 56 (37 przez KO). Sześć z nich uznanych zostało za walki roku. W 1987 roku amerykański magazyn "The Ring" uznał Ali'ego za największego boksera wszech czasów.
Prywatnie Muhammad miał cztery żony oraz dziewięcioro dzieci. Jedno z nich, córka Laila Ali obecnie święci tryumfy na zawodowym ringu. Ostatnia żona opiekuje się mistrzem do dnia dzisiejszego, jak się okazuje, będąc tą jedyną "na dobre i na złe".
Wszyscy kibice pięściarstwa moją możliwość złożenia życzeń urodzinowych za pośrednictwem strony Ali Center.
Sto lat Muhammadzie Ali!
Marek Rugowski
Artykuł pochodzi z serwisu Wiadomosci24.pl.
Smutna to rzeczywistość, ale prawdziwa. Kiedyś "wyszczekany", młody, silny, z lekkością poruszający się po ringu, dziś praktycznie nie odzywający się, z silnie drgającymi rękoma. Za czasów swej świetności wzbudzał aplauz licznie zgromadzonej publiczności na trybunach Medison Square Garden czy przed szklanym ekranem. Dziś mimo upływu lat kibice reagują tak samo. Jeśli tylko ujrzą wolno kroczącego, największego mistrza świata, na widowni rozlega się wrzask i gromkie brawa.
Cassius Clay urodził się 17 stycznia 1942 roku w Louisville. Pierwszym sukcesem ringowym, który otworzył mu drogę do wielkiej kariery był złoty medal na olimpiadzie w Rzymie w 1960 roku. Wówczas w finale pokonał Zbigniewa Pietrzykowskiego. Tego samego roku zadebiutował na zawodowym ringu. Trzy lata później zmienił imię na Muhammed Ali (ukochany Allaha). Decyzja ta związana była z wstąpieniem Cassiusa do muzułmańskiej organizacji Nation of Islam. Rok później Ali zdobył swoje pierwsze mistrzostwo świata kategorii ciężkiej, pokonując w siódmej rundzie ówczesnego mistrza Sonny'ego Listona. Starcie obu pięściarzy uznane zostało później za walkę roku. Tytuł królewskiej kategorii wagowej udało mu się obronić jeszcze dziewięć razy, pokonując po drodze m.in. ponownie Sonny'ego Listona oraz Floyda Pattersona.
Maraton mistrza zatrzymała komisja sportu, która odebrała mu licencję bokserską za odmowę służby wojskowej. Ali głośno sprzeciwiał się udziale wojsk amerykańskich w Wietnamie, za co spotkała go wspomniana kara.
Muhammad wrócił na ring w 1970 roku. W marcu 1971 zanotował pierwszą porażkę w karierze przegrywając z Joe Frazierem w walce o pasy federacji WBC i WBA kat. ciężkiej. W dalszej drodze do mistrzowskiego tytułu Cassius zdobył pas NABF (mistrz Ameryki Północnej), broniąc go kilkukrotnie. Po drodze pokonał m.in. Kena Nortona oraz zrewanżował się Joe Frezierowi, który w międzyczasie stracił pas na rzecz George'a Foremana.
Ten ostatni w 1974 roku stoczył z Alim pojedynek reklamowany jako "The Rumble In The Jungle". Pojedynek obu mocarzy odbył się w Kinszasie w Kongo. Był to pojedynek, który reprezentował dwa odmienne style. Z jednej strony technika Ali'ego, z drugiej potworna siła Foremana. Ostatecznie górę wzięła technika i tym samym Muhammad wrócił na tron wagi ciężkiej, zostając mistrzem federacji WBC i WBA. Wywalczony pas Clay obronił dziesięć razy. Stracił go dopiero w lutym cztery lata później w walce z Leon Spinksem. We wrześniu 1978 roku Ali zrewanżował się, zdobywając po raz trzeci tytuł mistrza świata, tym razem federacji WBA.
W następnym roku Amerykanin zwakował pas, aby móc walczyć o trofeum organizacji WBC. W 1980 roku stanął na przeciw ówczesnego mistrza World Boxing Council Larry'ego Holmesa przegrywając w 10 rundzie przez TKO. Był to, jak się potem okazało, kres kariery "Najwspanialszego". Tego samego roku stoczył swój ostatni ringowy pojedynek. Ali przegrał z Trevorem Berbickiem po dziesięciorundowej potyczce. Ostatnie kilka walk nie były jedynie bojem z pięściarzami, ale także z chorobą Parkinsona, która już wówczas zaczęła przejawiać swe pierwsze symptomy.
Na zawodowym ringu Cassius Clay stoczył 61 pojedynków, z których wygrał 56 (37 przez KO). Sześć z nich uznanych zostało za walki roku. W 1987 roku amerykański magazyn "The Ring" uznał Ali'ego za największego boksera wszech czasów.
Prywatnie Muhammad miał cztery żony oraz dziewięcioro dzieci. Jedno z nich, córka Laila Ali obecnie święci tryumfy na zawodowym ringu. Ostatnia żona opiekuje się mistrzem do dnia dzisiejszego, jak się okazuje, będąc tą jedyną "na dobre i na złe".
Wszyscy kibice pięściarstwa moją możliwość złożenia życzeń urodzinowych za pośrednictwem strony Ali Center.
Sto lat Muhammadzie Ali!
Marek Rugowski
Artykuł pochodzi z serwisu Wiadomosci24.pl.
Krzysztof Piekarz
bokser7393
Podoba mi się twój styl pisania
Thai-Mati
Andrew3
Balboa5
