Piotr Zemł
Witam duzo pisze na forum na temat zabiegów odblokowania stawów i medycyny manualnej. Poniżej opisuke niektóre metody leczenia. Moze kogoś to zainteresuje, albo komus się to przyda.
MEDYCYNA MANUALNA
Stosowanie badania i leczenia manualnego, czyli badania i leczenia kręgosłupa przy pomocy rąk lekarza, było znane już w starożytności. Podobnie jak wiele dziedzin współczesnej medycyny, powyższy sposób leczenia wywodzi się z medycyny ludowej, w której "nastawianie kręgów" czy "nastawianie kości" było powszechnie stosowane. Niestety, nieco odmiennie niż np. zielarstwo, które dało początek współczesnej farmakologii czy działalność cyrulików i balwierzy, będąca początkiem chirurgii, ludowe nastawianie kości" nie od razu stało się jedną z dziedzin medycyny. Dopiero w XIX wieku tą metodą zainteresowali się niemal równolegle dwaj amerykanie, Still i Palmer. Działając przez wiele lat na terenie Stanów Zjednoczonych, rozwinęli badanie i leczenie manualne jako dziedzinę postępowania leczniczego. Stworzyli także podstawy szkolenia specjalistów w tej dziedzinie. Największy rozgłos przyniosło im powołanie systemu szkół medycznych, Still szkół osteopatii, a Palmer, a następnie jego syn, chiropraktyki (chiroterapii). Szkoły te w USA istnieją do dzisiaj i mają status uczelni wyższych, nadających tytuły doktorów osteopatii (D.O.) lub doktorów chiropraktyki (D.C.). Istnieją one równolegle z systemem wyższego szkolnictwa medycznego, a sam sposób leczenia stał się w ostatnich latach uznawany zarówno przez lekarzy akademickich, jak i instytucje ubezpieczeniowe w USA. Doświadczenia obu tych kierunków posłużyły w ostatnich dziesięcioleciach niektórym ośrodkom medycyny w Europie do stworzenia naukowych, akademickich podstaw medycznych tej wiedzy. Na tej bazie w wielu krajach Europy Zachodniej i środkowej, a także w Australii i Azji, powstała i rozwinęła się dziedzina medycyny nazwana medycyną manualną.
Do Polski wiedza na temat leczenia manualnego, podobnie jak miało to miejsce w innych krajach Europy, docierała z różnych, między innymi wymienionych wyżej, źródeł. Stąd spotykana różnorodność metod postępowania, a także poglądy co do istoty samych zaburzeń w kręgosłupie, będących przyczyną bólów i celem zabiegów manualnych. Z tej też przyczyny techniki typowo chiroterapeutyczne są bardziej rozpowszechnione w środowisku pozalekarskim, zaś doświadczenia osteopatów w medycynie akademickiej wśród lekarzy wyszkolonych w terapii manualnej. Wśród wiodących metod można wyróżnić:
Medycyna Ortopedyczna wg Cyriax’a.
Jest to metoda bardzo precyzyjnego diagnozowania i leczenia tkanek miękkich takich jak
dyski międzykręgowe, ścięgna, więzadła i mięśnie.Metodę tą stworzył i rozpropagował brytyjski ortopedadr James Cyriax. Leczenie odbywa się za pomocą technik manipulacyjnych, mobilizacyjnych i masażu poprzecznego. Tym sposobem leczy się lumbago, rwę kulszową, oraz naderwania ścięgien i więzadeł.
Dr James Cyriax twórca koncepcji medycyny ortopedycznej żyjący w latach (1904-1985) całe życie poswięcił na modyfikowanie i doskonalenie metod i technik leczenia manualnego.
Był nauczycielem takich sław w dziedzinie leczenia manualnego jak McKenzie, Maitland czy Kaltenborn. Metoda Cyriax kładzie szczególny nacisk na odpowiednio przeprowadzony wywiad i specjalne badanie kliniczne składające się z odpowiednich testów. Uszkodzenia i zaburzenia struktur miękkich, są posegregowane w tzw. wzorce kliniczne, które odpowiadają zakonkretne zaburzenie lub zespół zaburzeń. Dokładna
lokalizacja uszkodzenia lub zaburzenia oraz rodza patologii tej struktury pozwala na postawienie właściwej diagnozy i zastosowanie odpowiedniej techniki leczenia. Diagnoza typu: „uszkodzenie pourazowe stawu barkowo-obojczykowego część
włókien górnych", lub „ uszkodzenie brzusznej części nad kłykcia bocznego na przyczepie m. extensor carpi radialis brevis" określa dokładność i precyzję preferowaną w tej metodzie. Leczenie odbywa się przy zastosowaniu odpowiednich technik manipulacyjnych lub mobilizacyjnych i właściwego dla tej koncepcji masażu poprzecznego.
Manipulacje kręgosłupa i stawów obwodowych przy uwzględnieniu wskazań i przeciwwskazań są w niektórych przypadkach jedynym i najlepszym sposobem leczenia. Część zaburzeń dyskowych takich jak przepukliny dysku maja szansę na wyleczenie tylko dzięki takiemu leczeniu (np. odcinek piersiowy kręgosłupa-przepuklina pierścieniowa). Masaż poprzeczny z kolei stwarza szanse na skuteczne i trwałe poprawienie funkcji więzadła,
ścięgna lub mięśnia.
Metoda Mckenziego
powstała w trakcie pracy nowozelandzkiego fizjoterapeuty Robina McKenzie w latach pięćdziesiątych. Od rozpoczęcia praktyki w 1953 w Wellington zainteresował się on szczególnie leczeniem bólu odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Swoje badania i praktykę kontynuował w klinikach Cyriaxa, Stoddarda, Maitlanda, Maigne'a oraz Kaltenborna. Rozwijał i doskonalił swój system przez lata eksperymentów klinicznych z tysiącami pacjentów cierpiących na ostre bóle kręgosłupa i pokrewne symptomy.
W początkowych latach praktyki Robin McKenzie odkrył, że pacjenci z pewnymi określonymi symptomami odczuwają natychmiastową ulgę po wykonaniu serii specyficznych ruchów, a w niektórych przypadkach również po przyjęciu pewnych statycznych pozycji ciała.
Istotą metody jest to, że oferuje ona wielu pacjentom system samodzielnego radzenia sobie z bólem. W przypadku niektórych pacjentów ingerencja, czy mobilizacja ze strony terapeuty jest konieczna, lecz jak podkreśla McKenzie, nie powinna być stosowana wobec całej populacji cierpiących na bóle odcinka lędźwiowego gdy tak naprawdę potrzebna jest tylko niektórym z nich.
Ortopedyczna terapia manualna wg Kaltenborna
to metoda postępowania fizjoterapeutycznego opracowana przez dwóch norweskich fizjoterapeutów: Freddyego M. Kaltenborna oraz Olafa Evjentha. Przedstawili oni całościowy system badania i leczenia pacjentów z ortopedycznymi dysfunkcjami narządu ruchu zarejestrowany w urzędzie patentowym jako: OMT Kaltenborn - Evjenth Konzept System ten został oparty na dorobku cenionych ortopedów Jamesa Cyriaxa i Jamesa Mennella oraz osteopaty Alana Stoddarda.
Freddy M. Kaltenborn - twórca metody, czołowa postać w świecie w dziedzinie terapii manualnej - przez wiele lat prowadził nauczanie jako nauczyciel medycyny ortopedycznej, chiroterapii, osteopatii i ortopedycznej terapii manualnej. Jego książki stały się podręcznikami szkoleniowymi w wielu skandynawskich, zachodnioeuropejskich, australijskich oraz nowozelandzkich szkołach fizjoterapii. W języku polskim ukazały się dwa podręczniki: „Manualne mobilizacje stawów kończyn" oraz „Kręgosłup - badanie manualne i mobilizacja". Freddy Kaltenborn precyzyjnie rozpracował sposób badania i leczenia stawów.
Olaf Evjenth - współtwórca metody, również wieloletni nauczyciel ortopedycznej terapii manualnej - udoskonalił sposób badania i leczenia tkanek miękkich (okołostawowych). Jego książki: „Muscle Stretching in Manual Therapy Volume I (The Extremities) oraz Volume II (The Spinal Column) poświęcone są terapii mięśni.
Koncepcja Kaltenborna i Evjentha przeznaczona jest dla dyplomowanych fizjoterapeutów. Nauka w tej dziedzinie odbywa się w ramach szkoleń podyplomowych według ściśle określonego programu przygotowanego przez zarząd metody Kaltenborn - Evjenth International. Szkolenia te wyposażają terapeutów w praktyczne umiejętności badania i leczenia manualnego kończyn, kręgosłupa i stawów skroniowo-żuchwowych. System OMT Kaltenborn - Evjenth Konzept ® trafił do Polski dzięki zaangażowaniu mgr Grzegorza Balika, który w 1992 roku uzyskał zgodę Freddyego Kaltenborna na zorganizowanie pierwszej grupy fizjoterapeutów mającej się szkolić w tej dziedzinie. Szkolenie odbyło się w latach 1993 - 1998, a poprowadził je międzynarodowy instruktor tej metody - Josef Heßlinger (Niemcy). W 1998 roku certyfikaty uzyskało pierwszych 13 osób. Obecnie we Wrocławiu, Konstancinie k. Warszawy i Katowicach szkolone są następne grupy fizjoterapeutów. Kursy ukończone w Polsce są honorowane w innych krajach świata.
Metoda dr Ackermanna
Metoda Ackermanna oparta jest na 50 letnim doświadczeniu w leczeniu manualnym kręgosłupa. W wyniku tej pracy, powstała terapia oparta na bardzo dokładnym badaniu przestrzennego ustawienia układu kostnego, oraz skutecznym postępowaniu chiropraktycznym. Każdy ruch w tej terapii, charakteryzuje się precyzją i dokładnością, dając zamierzony efekt. Fizjoterapeuci stosujący tę metodę, po za znakomitą znajomością anatomii, fizjologii, patofizjologii, posiadają duże wyczucie palpacyjne. Metoda Ackermanna pozwala na działanie w miejscu występowania zaburzenia, w sposób celowany. Dlatego podczas zabiegu zostaje odblokowany tylko i wyłącznie ten kręg, który powodował u Pacjenta ból lub inne dolegliwości. Przy zastosowaniu metody dr Ackermanna, w ciągu jednego, lub kilku zabiegów, można usunąć lub znacznie złagodzić dolegliwości.
Metoda Mulligana
Brian R. Mulligan otrzymał dyplom uprawniający go do wykonywania zawodu fizjoterapeuty w roku 1954, natomiast w 1974 roku - Dyplom
z zakresu terapii manualnej. W 1996 roku, uznając pracę, jaką włożył
w rozwój fizjoterapii przyznano mu honorowe członkostwo Nowozelandzkiego Towarzystwa Fizjoterapeutów. W 1998 roku został dożywotnim członkiem Nowozelandzkiej Szkoły Fizjoterapii.W 1968 roku B. R. Mulligan wraz R.A. McKenzie i J. Cameron założył Nowozelandzkie Stowarzyszenie Terapeutów Manualnych (obecnie: Nowozelandzkie Stowarzyszenie Fizjoterapeutów Manualnych),
a w 1988 roku został jego dożywotnim członkiem.Oprócz prywatnej praktyki w Wellington, od 1970 roku zaangażowany jest w nauczanie terapii manualnej w Nowej Zelandii. Od 1972 roku naucza terapii manualnej za granicą, a jego kursy zawsze cieszyły się dużą popularnością. Aby zaspokoić ogromne zapotrzebowanie ze strony fizjoterapeutów pragnących nauczyć się jego technik i zapewnić wysoki standard nauczania, założył w 1995 roku międzynarodową organizację akredytującą nauczycieli. Nosi ona nazwę: Stowarzyszenie Nauczycieli Koncepcji Mulligana (The Mulligan Concept Teachers Association). Uczestnicy kursów prowadzonych przez akredytowanych nauczycieli mogą być pewni wysokiego poziomu nauczania i wierności przekazu.Brian Mulligan jest autorem licznych artykułów, które zostały opublikowane w New Zealand Journal of Physiotherapy, jak również
w czasopismach zagranicznych.
Współczesna fizjoterapia nadążając za stale i systematycznie rozwijającą się szeroko pojętą medycyną ulega zmianom i doskonali się. Powstają nowe techniki i metody, których celem jest podniesienie efektywności zabiegu, ograniczenie dolegliwości bólowych, przekonanie pacjenta do sposobów leczenia szczególnie zachowawczego, wzbudzenie jego zaufania do terapeuty, itp. Koncepcja Briana Mulligana- cała jego metoda, na którą składa się bardzo duża ilość technik, ich różnorodność opiera się na wielu zasadach. Zrozumienie przez terapeutę całości i odpowiednie zastosowanie konkretnej techniki u pacjenta wymaga podstaw z terapii manualnej, ukończenia specjalistycznego szkolenia rekomendowanego przez MCTA i realizowanego przez jej instruktorów. W dobie, kiedy następuje wyraźna "zmiana pokoleń", a co za tym idzie młodzi terapeuci /lekarze, fizjoterapeuci/ szukają bardziej efektywnych sposobów, metod, technik i środków oddziaływania na pacjenta, bezpieczeństwo zabiegu jest podstawowym kryterium w świetle odpowiedzialności prawnej. System Briana Mulligana z Nowej Zelandii jest specjalistyczną metodą diagnostyczno - terapeutyczną ciągle rozwijającą się wraz z postępem medycyny i rozwojem badań naukowych /istnieje specjalny fundusz na rozwój badań naukowych w tej dziedzinie/. Brian Mulligan opracował, a następnie opublikował zasady stosowania takich technik jak "NAGs", "SNAGs", "odwrotne NAGs"oraz mobilizacje połączone ruchem /tzw. MWMs/. Są to techniki działające bezpośrednio na stawy, a pośrednio na układ nerwowo-mięśniowy. Metoda ta jako oryginalna sama w sobie, ma niektóre wspólne elementy z technikami wg Kaltenborna, Maitlanda oraz Positional Release Techniques. Brian Mulligan jest nowozelandzkim fizjoterapeutą, który w latach 90-tych przedstawił nową koncepcję diagnostyczno-terapeutyczną mobilizacji stawowej połączonej z ruchem. Nowatorskie podejście jego konceptu polega m.in. na połączeniu ruchu biernego wykonywanego przez terapeutę i ruchu czynnego wykonywanego przez pacjenta. Mulligan uważa m.in, że zmiany w obrębie segmentu ruchowego (w tym stawów międzywyrostkowych) mogą powodować ograniczenia ruchu i ból w czasie jego wykonywania. Zaburzenia w mechanice poszczególnych elementów segmentu ruchowego mogą wpływać na siebie wzajemnie, ale ich analiza powinna odbywać się w odniesieniu do całego segmentu ruchowego
MEDYCYNA MANUALNA
Stosowanie badania i leczenia manualnego, czyli badania i leczenia kręgosłupa przy pomocy rąk lekarza, było znane już w starożytności. Podobnie jak wiele dziedzin współczesnej medycyny, powyższy sposób leczenia wywodzi się z medycyny ludowej, w której "nastawianie kręgów" czy "nastawianie kości" było powszechnie stosowane. Niestety, nieco odmiennie niż np. zielarstwo, które dało początek współczesnej farmakologii czy działalność cyrulików i balwierzy, będąca początkiem chirurgii, ludowe nastawianie kości" nie od razu stało się jedną z dziedzin medycyny. Dopiero w XIX wieku tą metodą zainteresowali się niemal równolegle dwaj amerykanie, Still i Palmer. Działając przez wiele lat na terenie Stanów Zjednoczonych, rozwinęli badanie i leczenie manualne jako dziedzinę postępowania leczniczego. Stworzyli także podstawy szkolenia specjalistów w tej dziedzinie. Największy rozgłos przyniosło im powołanie systemu szkół medycznych, Still szkół osteopatii, a Palmer, a następnie jego syn, chiropraktyki (chiroterapii). Szkoły te w USA istnieją do dzisiaj i mają status uczelni wyższych, nadających tytuły doktorów osteopatii (D.O.) lub doktorów chiropraktyki (D.C.). Istnieją one równolegle z systemem wyższego szkolnictwa medycznego, a sam sposób leczenia stał się w ostatnich latach uznawany zarówno przez lekarzy akademickich, jak i instytucje ubezpieczeniowe w USA. Doświadczenia obu tych kierunków posłużyły w ostatnich dziesięcioleciach niektórym ośrodkom medycyny w Europie do stworzenia naukowych, akademickich podstaw medycznych tej wiedzy. Na tej bazie w wielu krajach Europy Zachodniej i środkowej, a także w Australii i Azji, powstała i rozwinęła się dziedzina medycyny nazwana medycyną manualną.
Do Polski wiedza na temat leczenia manualnego, podobnie jak miało to miejsce w innych krajach Europy, docierała z różnych, między innymi wymienionych wyżej, źródeł. Stąd spotykana różnorodność metod postępowania, a także poglądy co do istoty samych zaburzeń w kręgosłupie, będących przyczyną bólów i celem zabiegów manualnych. Z tej też przyczyny techniki typowo chiroterapeutyczne są bardziej rozpowszechnione w środowisku pozalekarskim, zaś doświadczenia osteopatów w medycynie akademickiej wśród lekarzy wyszkolonych w terapii manualnej. Wśród wiodących metod można wyróżnić:
Medycyna Ortopedyczna wg Cyriax’a.
Jest to metoda bardzo precyzyjnego diagnozowania i leczenia tkanek miękkich takich jak
dyski międzykręgowe, ścięgna, więzadła i mięśnie.Metodę tą stworzył i rozpropagował brytyjski ortopedadr James Cyriax. Leczenie odbywa się za pomocą technik manipulacyjnych, mobilizacyjnych i masażu poprzecznego. Tym sposobem leczy się lumbago, rwę kulszową, oraz naderwania ścięgien i więzadeł.
Dr James Cyriax twórca koncepcji medycyny ortopedycznej żyjący w latach (1904-1985) całe życie poswięcił na modyfikowanie i doskonalenie metod i technik leczenia manualnego.
Był nauczycielem takich sław w dziedzinie leczenia manualnego jak McKenzie, Maitland czy Kaltenborn. Metoda Cyriax kładzie szczególny nacisk na odpowiednio przeprowadzony wywiad i specjalne badanie kliniczne składające się z odpowiednich testów. Uszkodzenia i zaburzenia struktur miękkich, są posegregowane w tzw. wzorce kliniczne, które odpowiadają zakonkretne zaburzenie lub zespół zaburzeń. Dokładna
lokalizacja uszkodzenia lub zaburzenia oraz rodza patologii tej struktury pozwala na postawienie właściwej diagnozy i zastosowanie odpowiedniej techniki leczenia. Diagnoza typu: „uszkodzenie pourazowe stawu barkowo-obojczykowego część
włókien górnych", lub „ uszkodzenie brzusznej części nad kłykcia bocznego na przyczepie m. extensor carpi radialis brevis" określa dokładność i precyzję preferowaną w tej metodzie. Leczenie odbywa się przy zastosowaniu odpowiednich technik manipulacyjnych lub mobilizacyjnych i właściwego dla tej koncepcji masażu poprzecznego.
Manipulacje kręgosłupa i stawów obwodowych przy uwzględnieniu wskazań i przeciwwskazań są w niektórych przypadkach jedynym i najlepszym sposobem leczenia. Część zaburzeń dyskowych takich jak przepukliny dysku maja szansę na wyleczenie tylko dzięki takiemu leczeniu (np. odcinek piersiowy kręgosłupa-przepuklina pierścieniowa). Masaż poprzeczny z kolei stwarza szanse na skuteczne i trwałe poprawienie funkcji więzadła,
ścięgna lub mięśnia.
Metoda Mckenziego
powstała w trakcie pracy nowozelandzkiego fizjoterapeuty Robina McKenzie w latach pięćdziesiątych. Od rozpoczęcia praktyki w 1953 w Wellington zainteresował się on szczególnie leczeniem bólu odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Swoje badania i praktykę kontynuował w klinikach Cyriaxa, Stoddarda, Maitlanda, Maigne'a oraz Kaltenborna. Rozwijał i doskonalił swój system przez lata eksperymentów klinicznych z tysiącami pacjentów cierpiących na ostre bóle kręgosłupa i pokrewne symptomy.
W początkowych latach praktyki Robin McKenzie odkrył, że pacjenci z pewnymi określonymi symptomami odczuwają natychmiastową ulgę po wykonaniu serii specyficznych ruchów, a w niektórych przypadkach również po przyjęciu pewnych statycznych pozycji ciała.
Istotą metody jest to, że oferuje ona wielu pacjentom system samodzielnego radzenia sobie z bólem. W przypadku niektórych pacjentów ingerencja, czy mobilizacja ze strony terapeuty jest konieczna, lecz jak podkreśla McKenzie, nie powinna być stosowana wobec całej populacji cierpiących na bóle odcinka lędźwiowego gdy tak naprawdę potrzebna jest tylko niektórym z nich.
Ortopedyczna terapia manualna wg Kaltenborna
to metoda postępowania fizjoterapeutycznego opracowana przez dwóch norweskich fizjoterapeutów: Freddyego M. Kaltenborna oraz Olafa Evjentha. Przedstawili oni całościowy system badania i leczenia pacjentów z ortopedycznymi dysfunkcjami narządu ruchu zarejestrowany w urzędzie patentowym jako: OMT Kaltenborn - Evjenth Konzept System ten został oparty na dorobku cenionych ortopedów Jamesa Cyriaxa i Jamesa Mennella oraz osteopaty Alana Stoddarda.
Freddy M. Kaltenborn - twórca metody, czołowa postać w świecie w dziedzinie terapii manualnej - przez wiele lat prowadził nauczanie jako nauczyciel medycyny ortopedycznej, chiroterapii, osteopatii i ortopedycznej terapii manualnej. Jego książki stały się podręcznikami szkoleniowymi w wielu skandynawskich, zachodnioeuropejskich, australijskich oraz nowozelandzkich szkołach fizjoterapii. W języku polskim ukazały się dwa podręczniki: „Manualne mobilizacje stawów kończyn" oraz „Kręgosłup - badanie manualne i mobilizacja". Freddy Kaltenborn precyzyjnie rozpracował sposób badania i leczenia stawów.
Olaf Evjenth - współtwórca metody, również wieloletni nauczyciel ortopedycznej terapii manualnej - udoskonalił sposób badania i leczenia tkanek miękkich (okołostawowych). Jego książki: „Muscle Stretching in Manual Therapy Volume I (The Extremities) oraz Volume II (The Spinal Column) poświęcone są terapii mięśni.
Koncepcja Kaltenborna i Evjentha przeznaczona jest dla dyplomowanych fizjoterapeutów. Nauka w tej dziedzinie odbywa się w ramach szkoleń podyplomowych według ściśle określonego programu przygotowanego przez zarząd metody Kaltenborn - Evjenth International. Szkolenia te wyposażają terapeutów w praktyczne umiejętności badania i leczenia manualnego kończyn, kręgosłupa i stawów skroniowo-żuchwowych. System OMT Kaltenborn - Evjenth Konzept ® trafił do Polski dzięki zaangażowaniu mgr Grzegorza Balika, który w 1992 roku uzyskał zgodę Freddyego Kaltenborna na zorganizowanie pierwszej grupy fizjoterapeutów mającej się szkolić w tej dziedzinie. Szkolenie odbyło się w latach 1993 - 1998, a poprowadził je międzynarodowy instruktor tej metody - Josef Heßlinger (Niemcy). W 1998 roku certyfikaty uzyskało pierwszych 13 osób. Obecnie we Wrocławiu, Konstancinie k. Warszawy i Katowicach szkolone są następne grupy fizjoterapeutów. Kursy ukończone w Polsce są honorowane w innych krajach świata.
Metoda dr Ackermanna
Metoda Ackermanna oparta jest na 50 letnim doświadczeniu w leczeniu manualnym kręgosłupa. W wyniku tej pracy, powstała terapia oparta na bardzo dokładnym badaniu przestrzennego ustawienia układu kostnego, oraz skutecznym postępowaniu chiropraktycznym. Każdy ruch w tej terapii, charakteryzuje się precyzją i dokładnością, dając zamierzony efekt. Fizjoterapeuci stosujący tę metodę, po za znakomitą znajomością anatomii, fizjologii, patofizjologii, posiadają duże wyczucie palpacyjne. Metoda Ackermanna pozwala na działanie w miejscu występowania zaburzenia, w sposób celowany. Dlatego podczas zabiegu zostaje odblokowany tylko i wyłącznie ten kręg, który powodował u Pacjenta ból lub inne dolegliwości. Przy zastosowaniu metody dr Ackermanna, w ciągu jednego, lub kilku zabiegów, można usunąć lub znacznie złagodzić dolegliwości.
Metoda Mulligana
Brian R. Mulligan otrzymał dyplom uprawniający go do wykonywania zawodu fizjoterapeuty w roku 1954, natomiast w 1974 roku - Dyplom
z zakresu terapii manualnej. W 1996 roku, uznając pracę, jaką włożył
w rozwój fizjoterapii przyznano mu honorowe członkostwo Nowozelandzkiego Towarzystwa Fizjoterapeutów. W 1998 roku został dożywotnim członkiem Nowozelandzkiej Szkoły Fizjoterapii.W 1968 roku B. R. Mulligan wraz R.A. McKenzie i J. Cameron założył Nowozelandzkie Stowarzyszenie Terapeutów Manualnych (obecnie: Nowozelandzkie Stowarzyszenie Fizjoterapeutów Manualnych),
a w 1988 roku został jego dożywotnim członkiem.Oprócz prywatnej praktyki w Wellington, od 1970 roku zaangażowany jest w nauczanie terapii manualnej w Nowej Zelandii. Od 1972 roku naucza terapii manualnej za granicą, a jego kursy zawsze cieszyły się dużą popularnością. Aby zaspokoić ogromne zapotrzebowanie ze strony fizjoterapeutów pragnących nauczyć się jego technik i zapewnić wysoki standard nauczania, założył w 1995 roku międzynarodową organizację akredytującą nauczycieli. Nosi ona nazwę: Stowarzyszenie Nauczycieli Koncepcji Mulligana (The Mulligan Concept Teachers Association). Uczestnicy kursów prowadzonych przez akredytowanych nauczycieli mogą być pewni wysokiego poziomu nauczania i wierności przekazu.Brian Mulligan jest autorem licznych artykułów, które zostały opublikowane w New Zealand Journal of Physiotherapy, jak również
w czasopismach zagranicznych.
Współczesna fizjoterapia nadążając za stale i systematycznie rozwijającą się szeroko pojętą medycyną ulega zmianom i doskonali się. Powstają nowe techniki i metody, których celem jest podniesienie efektywności zabiegu, ograniczenie dolegliwości bólowych, przekonanie pacjenta do sposobów leczenia szczególnie zachowawczego, wzbudzenie jego zaufania do terapeuty, itp. Koncepcja Briana Mulligana- cała jego metoda, na którą składa się bardzo duża ilość technik, ich różnorodność opiera się na wielu zasadach. Zrozumienie przez terapeutę całości i odpowiednie zastosowanie konkretnej techniki u pacjenta wymaga podstaw z terapii manualnej, ukończenia specjalistycznego szkolenia rekomendowanego przez MCTA i realizowanego przez jej instruktorów. W dobie, kiedy następuje wyraźna "zmiana pokoleń", a co za tym idzie młodzi terapeuci /lekarze, fizjoterapeuci/ szukają bardziej efektywnych sposobów, metod, technik i środków oddziaływania na pacjenta, bezpieczeństwo zabiegu jest podstawowym kryterium w świetle odpowiedzialności prawnej. System Briana Mulligana z Nowej Zelandii jest specjalistyczną metodą diagnostyczno - terapeutyczną ciągle rozwijającą się wraz z postępem medycyny i rozwojem badań naukowych /istnieje specjalny fundusz na rozwój badań naukowych w tej dziedzinie/. Brian Mulligan opracował, a następnie opublikował zasady stosowania takich technik jak "NAGs", "SNAGs", "odwrotne NAGs"oraz mobilizacje połączone ruchem /tzw. MWMs/. Są to techniki działające bezpośrednio na stawy, a pośrednio na układ nerwowo-mięśniowy. Metoda ta jako oryginalna sama w sobie, ma niektóre wspólne elementy z technikami wg Kaltenborna, Maitlanda oraz Positional Release Techniques. Brian Mulligan jest nowozelandzkim fizjoterapeutą, który w latach 90-tych przedstawił nową koncepcję diagnostyczno-terapeutyczną mobilizacji stawowej połączonej z ruchem. Nowatorskie podejście jego konceptu polega m.in. na połączeniu ruchu biernego wykonywanego przez terapeutę i ruchu czynnego wykonywanego przez pacjenta. Mulligan uważa m.in, że zmiany w obrębie segmentu ruchowego (w tym stawów międzywyrostkowych) mogą powodować ograniczenia ruchu i ból w czasie jego wykonywania. Zaburzenia w mechanice poszczególnych elementów segmentu ruchowego mogą wpływać na siebie wzajemnie, ale ich analiza powinna odbywać się w odniesieniu do całego segmentu ruchowego
mgr fizjoterapii
terapeuta manualny
Krzysztof Piekarz
donJAZYResko
