Body Mass Index (ang. wskaźnik masy ciała, w skrócie BMI; inaczej wskaźnik Queteleta II) – współczynnik powstały przez podzielenie masy ciała podanej w kilogramach przez kwadrat wysokości podanej w metrach[1].
BMI=\frac{waga \ [kg]}{wzrost^2 \ [m^2]}
Dla osób dorosłych wartość BMI wskazuje na[2]:
* < 15 – wygłodzenie
* 15,0–17,4 – wychudzenie (spowodowane zwykle przez ciężką chorobę lub anoreksję[potrzebne źródło])
* 17,5–18,4 – niedowagę
* 18,5–24,9 – wartość prawidłową
* 25,0–29,9 – nadwagę
* 30,0–34,9 I stopień otyłości
* 35,0–39,9 II stopień otyłości
* >= 40,0 III stopień otyłości (otyłość skrajna)
Oznaczanie wskaźnika masy ciała ma znaczenie w ocenie zagrożenia chorobami związanymi z nadwagą i otyłością, np. cukrzycą, chorobą niedokrwienną serca, miażdżycą. Im mniejsza wartość BMI, tym ryzyko wystąpienia takich chorób jest mniejsze.
BMI jest bardzo prosty w użyciu, jest jednak dosyć niedokładnym wskaźnikiem nadwagi czy też ryzyka chorób z nią związanych.
Kulturyści mogą mieć BMI wskazujące na skrajną otyłość posiadając jednocześnie bardzo mało tkanki tłuszczowej.
O wiele dokładniejszym (lecz trudniejszym do zmierzenia bez specjalistycznej aparatury) wskaźnikiem jest procentowa zawartość tłuszczu w organizmie.