F1 - Galeria sław: Nigel Mansell

...

Początkujący

Szacuny 21 Napisanych postów 5684 Na forum 14 lat Przeczytanych tematów 48576

Nigel Ernest James Mansell OBE (ur. 8 sierpnia 1953 w Upton-upon-Severn) - angielski kierowca wyścigowy, który został mistrzem Formuły 1 oraz mistrzem CART. Jest pierwszym zawodnikiem, który wygrał serię CART w swoim debiutanckim sezonie. Mansell jest najlepszym brytyjskim kierowcą Formuły 1 z 31 zwycięstwami na koncie. Jest na czwartym miejscu pod względem zwycięstw po Schumacherze, Proście i Sennie.

W roku 1980 Mansell był kierowcą testowym Lotusa. Chapman, pod wrażeniem jego umiejętności i bardzo szybkich okrążeń na torze Silverstone postanowił dać mu szanse na start w trzech wyścigach w Formule 1, za kierownicą Lotusa 81B. Podczas jego debiutu w wyścigu o Grand Prix Austrii, na krótko przed startem nastąpił wyciek paliwa do kokpitu jego bolidu, który spowodował poparzenia I i II stopnia jego pośladków. Usterki samochodowe zmusiły Mansella do wycofania się z tego oraz następnego wyścigu. Jednakże podczas jego trzeciego występu w wyścigu o Grand Prix Włoch na torze Imola wypadek spowodował, że Mansell po raz pierwszy nie zakwalifikował się do wyścigu. Pod koniec sezonu Mario Andretti ogłosił, że odchodzi do zespołu Alfa Romeo. Pomimo, że Mansell nie cieszył się sympatią jednego ze sponsorów zespołu i pojawiało się wiele spekulacji na temat przyjścia do zespołu Jean-Pierre Jariera, Chapman poinformował, że miejsce Andrettiego w sezonie 1981 zajmie Mansell.

Cztery pełne sezony spędzone w Lotusie były walką, ponieważ samochody były zawodne. Z 58 wyścigów ukończył 24. Pięć razy stanął na najniższym stopniu podium podczas czterech lat startów w Lotusie wliczając w to piąty wyścig z roku 1981, który był zarówno jego siódmym występem w karierze. Jego kolega z zespołu Elio de Angelis nieoczekiwanie wygrał Grand Prix Austrii w sezonie 1982, ale był zdecydowanie szybszy od mniej doświadczonego Mansella.
Lotus 91 w którym Mansell ścigał się w sezonie 1982

W trakcie sezonu 1982 Mansell zaplanował wystartować w wyścigu 24h Le Mans. Mansell zarabiał wówczas 50,000 funtów rocznie, a ze start w Le Mans dostałby 10,000 funtów. Chapman zapłacił Mansellowi 10,000 funtów, aby nie startował w wyścigu z powodu ryzyka. Chapman przedłużył także kontrakt z Mansellem do sezonu 1984.

W rezultacie takich manewrów Mansell znalazł się bardzo blisko Chapmana i był bardzo załamany po jego śmierci w 1982r. W swojej autobiografii Mansell mówi, że gdy umarł Chapman: "Świat wywrócił się do góry nogami. Moja cząstka umarła z nim. Straciłem członka rodziny." Po śmierci Chapmana szefem zespołu został Peter Warr, który był nieprzychylny Mansellowi. O pozostaniu Mansella w zespole zadecydował główny sponsor Lotusa, firma John Player Special.

Sezon 1984 Mansell zakończył w czołowej dziesiątce z dorobkiem 13 punktów oraz zdobył w nim po raz pierwszy w swojej karierze pole position. Podczas deszczowego Grand Prix Monako zaskoczył wszystkich wyprzedzając Alaina Prosta i prowadząc w wyścigu przez kilka okrążeń, aż do usterki bolidu. W połowie sezonu Lotus obwieścił, iż w przyszłym roku w barwach zespołu będzie startować Ayrton Senna. Nigel Mansell otrzymał oferty pracy od Arrowsa i Williamsa. W następnym roku postanowił startować w zespole Williams.

Mansell został zapamiętany przez sytuację podczas Grand Prix USA. Po 2 godzinach jazdy w temperaturze powietrza około 40 °C startujący z pole position Mansell na ostatnim okrążeniu doznał awarii skrzyni biegów w jego bolidzie. Mansell przepchał swój samochód przez linię mety zajmując szóstą lokatę (za 1 punkt), by chwilę później zasłabnąć z przemęczenia.

Ostatni wyścig dla Mansella w zespole Lotusa był nieudany. Choć Mansell prosił, aby do jego hamulców dodać poduszki, to Warr postanowił ich nie zamontować. 18 okrążeń przed końcem wyścigu Mansell znajdował się na drugiej pozycji, ale z powodu problemów z hamulcami musiał się wycofać z dalszej jazdy.

W sezonie 1985 Mansell jeździł u boku Fina Keke Rosberga, o którym ma bardzo pozytywną opinię, mówiąc: "Keke był prawdopodobnie jednym z najlepszych kolegów z zespołu jakiego poznałem w całej mojej karierze".

Mansell dojechał na drugim miejscu w wyścigu o Grand Prix Belgii na torze Spa-Francorchamps oraz wygrał swój pierwszy w karierze wyścig o Grand Prix Europy na torze Brands Hatch. Następnie wygrał swój drugi wyścig o GP RPA stając się w ten sposób gwiazdą Formuły 1.

W 1989 został sprowadzony do Ferrari. Był ostatnim zawodnikiem, którego osobiście zatrudnił Enzo Ferrari. Podczas debiutu w barwach Ferrari podczas Grand Prix Brazylii odniósł zwycięstwo. Kolejne pięć wyścigów zakończyło się niesklasyfikowaniem — czterokrotnie z powodu awarii i raz na skutek dyskwalifikacji. Podczas Grand Prix Kanady został zdyskwalifikowany za próbę wyprzedzania w pit lane. Podczas kolejnych pięciu Grand Prix zajmował miejsca na podium. Podczas Grand Prix Portugalii został zdyskwalifikowany na próbę zawrócenia w pit lane. Od Grand Prix Włoch do końca sezonu nie ukończył żadnego wyścigu. Sezon zakończył na czwartym miejscu z dorobkiem 38 punktów. W sezonie 1990 pięciokrotnie stawał na podium. Siedmiokrotnie nie ukończył wyścigów. jedyne zwycięstwo odniósł podczas Grand Prix Portugalii. Sezon zakończył na 5 miejscu z dorobkiem 37 punktów.

W latach 1991 1992 startował w barwach zespołu Williams razem z Riccardo Patrese zdobywając dla zespołu w sumie 125 pkt.

Pomimo zostania mistrzem świata, Mansell opuścił zespół Williamsa (który podpisał już wcześniej kontrakt z Alainem Prostem) i Formułę 1. W sezonie 1993 wystartował w barwach zespołu Newman/Haas Racing w amerykańskiej serii IndyCar. Zajął miejsce po Michaelu Andrettim który w tym samym czasie przeniósł się do Formuły 1 do zespołu McLaren, a jego partnerem w zespole został Mario Andretti.

W swoim pierwszym starcie, na ulicznym torze w Surfers Paradise w Australii, Mansell wygrał kwalifikacje a następnie sam wyścig. Nigdy dotąd ta sztuka nie udała się nowicjuszowi. Pierwszy jego start na torze owalnym przypadł na Indianapolis. Także tu radził sobie bardzo dobrze, zajmując w wyścigu 3 miejsce i prowadząc przez jego sporą część. Mansell przez cały sezon notował dobre wyniki, wygrał 5 wyścigów, a w sumie 10 razy stawał na podium, co zaowocowało zdobyciem mistrzostwa. Stał się dzięki temu jedynym kierowcą w historii, który rok po roku zdobywał mistrzostwo Formuły 1 i serii IndyCar.

Sezon 1994 nie był już tak udany. Mansell 3 razy stawał na podium, ale nie wygrał żadnego wyścigu. Zajął w klasyfikacji końcowej ósme miejsce i po sezonie opuścił serię IndyCar. W sumie w ciągu dwóch sezonów wystartował w 31 wyścigach, wygrał 5 z nich, a 10 razy startował z pole position.

W sezonie 1994 wystąpił w 4 wyścigach Formuły 1 w barwach zespołu Rothmans Williams Renault. Wyścigami, w których brał udział to Grand Prix Francji, Grand Prix Europy, Grand Prix Japonii wygrywając wyścig o Grand Prix Australii. W całym sezonie zdobył 13 punktów. W tym samym sezonie startował także w amerykańskiej serii Indycar.

W sezonie 1995 wystąpił w zespole Marlboro McLaren Mercedes w wyścigach o Grand Prix San Marino i o Grand Prix Hiszpanii. Grand Prix Hiszpanii był ostatnim w karierze wyścig Mansella.

Świetny manewr wyprzedzania w wykonaniu Nigela-Meksyk 1990