cykliki
Sztuczne środki słodzące to otrzymywane syntetycznie związki chemiczne mające słodki smak i będące substytutami cukry jadalnego. Cześć z nich jest odporna na wysoką temperaturę (sacharynian sodu, acesulfam czy cyklaminiam sodu). Słodziki z powodzeniem zastępują cukier, mają ten sam słodki smak, a przy tym- w przeciwieństwie do cukrów prostych - nie rozregulowują pracy trzustki, więc ich spożywanie nie zwiększa ryzyka zachorowania na cukrzycę.Są przy tym niemal pozbawione kalorii, nie tuczą, nie sprzyjają chorobom układu krążenia ani próchnicy. Jednak sztuczne substancje słodzące stosowane w większych ilościach wywołują biegunkę. Słodki smak "oszukuję" ośrodek głodu i sytości w mózgu , ale organizm rządzi się swoimi prawami. Jeśli na co dzień będziemy spożywać produkty zawierające słodzik, nasz mózg wciąż będzie domagał się słodyczy. Prosta zamiana cukru na słodzik to droga donikąd - zamieniamy jeden nałóg na drugi :). Aby pozbyć się uzależnienia, musimy "przeprogramować" swój smak.
Istnieje jeszcze jedna grupa substancji- to słodzik pochodzenia roślinnego. Ich działanie nie zostało do końca sprawdzone. pochodzą one z różnych stref klimatycznych - uprawiane są między innymi w Chinach, Malezji, Wietnamie i Nowej Gwinei. Najbardziej znanymi roślinami zawierającymi związki słodzące są lukrecja gładka ( 50-100 razy słodsza od sacharozy), Dioscoreophyllum cumminsi i Pentadiplandra brazeana (300 razy słodsze) oraz Curculigo latifolia( 900 razy słodsza).
Najwięcej uwagi, szczególnie w Japonii i krajach południowoamerykańskich, poświęca się ostatnio roślinie Stevia rebaudiana, znanej jako Azucacaa ("słodka roślina"), pochodzącej z Brazylii i Paragwaju. Jest to krzew osiągający wysokość ok. 80 cm. Rośnie głównie na obszarze od południowo-zachodnich granic USA, poprzez Meksyk, Andy i górskie regiony Brazylii, aż do północnej Argentyny. W Ameryce znanych jest ponad 80 gatunków z rodzaju Stevia. Surowcem zawierającym związki słodzące (tzw. stewiozydy) są liście, a czyste ekstrakty z nich mają zastosowanie w przemyśle spożywczym w Japonii. Dosładza się nimi konserwy w zalewie octowej, pasztety mięsne i rybne, sos sojowy, pastę fasolową, napoje owocowe, lody oraz gumy do żucia. stewiozydy charakteryzują się dużą stabilnością w odniesieniu do pH i temperatury. Mają delikatny smak, podobna to sacharyzy zdolność słodzącą, nie fermentują i nie żółkną pod wpływem ogrzewania. Czysty stewiozyd jest 300 razy słodszy od sacharozy w stężeniu 0,4%, 150 razy w stężeniu 4% i 100 razy od sacharozy 10%. stewiozydy mają korzystny wpływ na przemianę węglowodanów. Badania w tym zakresie wykonane w Paragwaju wykazały, że wodny ekstrakt z suszonych liści ( bez określenia dawki) zmniejsza poziom glukozy we krwi o około 1/3. Na uwagę zasługuje tez fakt, że stewiozydy nie sprzyjają rozwojowi bakterii. Zastępując nimi popularne cukry (glukozę, fruktozę), możemy ograniczyć rozwój próchnicy zębów. Między innymi dlatego stewiozydy znalazły zastosowanie w różnego rodzaju preparatach doustnych- jak pasty do zębów czy płyny do płukania.
Trochę o tak często polecanym zamiast cukru SŁODZIKU:)
Zmieniony przez - cykliki w dniu 2010-06-06 12:59:03
Istnieje jeszcze jedna grupa substancji- to słodzik pochodzenia roślinnego. Ich działanie nie zostało do końca sprawdzone. pochodzą one z różnych stref klimatycznych - uprawiane są między innymi w Chinach, Malezji, Wietnamie i Nowej Gwinei. Najbardziej znanymi roślinami zawierającymi związki słodzące są lukrecja gładka ( 50-100 razy słodsza od sacharozy), Dioscoreophyllum cumminsi i Pentadiplandra brazeana (300 razy słodsze) oraz Curculigo latifolia( 900 razy słodsza).
Najwięcej uwagi, szczególnie w Japonii i krajach południowoamerykańskich, poświęca się ostatnio roślinie Stevia rebaudiana, znanej jako Azucacaa ("słodka roślina"), pochodzącej z Brazylii i Paragwaju. Jest to krzew osiągający wysokość ok. 80 cm. Rośnie głównie na obszarze od południowo-zachodnich granic USA, poprzez Meksyk, Andy i górskie regiony Brazylii, aż do północnej Argentyny. W Ameryce znanych jest ponad 80 gatunków z rodzaju Stevia. Surowcem zawierającym związki słodzące (tzw. stewiozydy) są liście, a czyste ekstrakty z nich mają zastosowanie w przemyśle spożywczym w Japonii. Dosładza się nimi konserwy w zalewie octowej, pasztety mięsne i rybne, sos sojowy, pastę fasolową, napoje owocowe, lody oraz gumy do żucia. stewiozydy charakteryzują się dużą stabilnością w odniesieniu do pH i temperatury. Mają delikatny smak, podobna to sacharyzy zdolność słodzącą, nie fermentują i nie żółkną pod wpływem ogrzewania. Czysty stewiozyd jest 300 razy słodszy od sacharozy w stężeniu 0,4%, 150 razy w stężeniu 4% i 100 razy od sacharozy 10%. stewiozydy mają korzystny wpływ na przemianę węglowodanów. Badania w tym zakresie wykonane w Paragwaju wykazały, że wodny ekstrakt z suszonych liści ( bez określenia dawki) zmniejsza poziom glukozy we krwi o około 1/3. Na uwagę zasługuje tez fakt, że stewiozydy nie sprzyjają rozwojowi bakterii. Zastępując nimi popularne cukry (glukozę, fruktozę), możemy ograniczyć rozwój próchnicy zębów. Między innymi dlatego stewiozydy znalazły zastosowanie w różnego rodzaju preparatach doustnych- jak pasty do zębów czy płyny do płukania.
Trochę o tak często polecanym zamiast cukru SŁODZIKU:)
Zmieniony przez - cykliki w dniu 2010-06-06 12:59:03
Krzysztof Piekarz
