Tradycyjna walka senegalska - zapasy z uderzaniem

na starożytności trochę się znam z racji tego że przez lata interesowałem się tym okresem, i te czasy wbrew pozorom są całkiem dobrze opisane. Z tego co się zachowało wynikają dwie rzeczy - jedna to przygotowanie wojskowe i sposób walki na nim oparty, a druga to współzawodnictwo oparte na wojskowym sposobie walki.

I o ile w armii liczyła się dyscyplina, taktyka, oraz ekonomiczna bezwzględność - przeciętnego żołnierza normalnie się zabijało dopóki nie osiągnęło się przewagi, lub poddania - wtedy zostawali niewolnikami, bardziej znaczące osoby brane były żywcem i raczej się ich nie raniło tak by mogli umrzeć - za nich albo brano duży okup, albo wprowadzano do miasta tryumfalnie i tam publiczne tracono - taka starożytna propaganda sukcesu :)

Jeśli chodzi o współzawodnictwo i zawody oparte na sposobie walki w wojsku, to te sposoby walki były bardziej indywidualne i bardziej rozwinięte. I tu zdecydowanie nie chodziło, by kogoś zabić, czy poważnie okaleczyć - chodziło przede wszystkim o pokazanie własnej przewagi. I jak Dacheng słusznie zauważył, to że nie było lub prawie nie było zasad i wolno było zabijać nie przekładało się to na jakąś dużą śmiertelność walczących - raczej to były wyjątki. Jeśli ktoś był dobry w tym co robił i pokonywał swoich przeciwników, to nie miał powodu by ich zabijać - łatwiej zyskać sławę upokarzając swojego oponenta, niż go zabijać. Do dzisiaj na Colosseum można przeczytać na kamieniach wyznania miłości Rzymianek w stosunku do sławnych gladiatorów.

Z pankrationem było zapewne podobnie - uzyskanie optycznej przewagi, pozbawienie przeciwnika możliwości obrony było wystarczające do rozstrzygnięcia starcia. Zabijanie lub poważne okaleczenie nie było by ani dobrze przyjęte, ani sławy takiej nie przynosiło raczej.

No i jak pisałem - zdecydowanie stójka - nawet zapasy to stójka, a ten który znalazł się na ziemi przegrywał. Styli parterowych raczej też nie było. Jak pisałem style te oparte były o sposoby walki ówczesnych armii - wojska. Kto w szyku się przewrócił ten ginął, zatem trzeba było robić wszystko by stać na nogach.

No i ludzie od pradziejów walczyli i przy tym rozgraniczali pomiędzy wojną i walką na poważnie, a zabawą, czy quasi zawodami sportowymi.


Wcale bym się nie zdziwił jakby pankration w starożytności przypominał to co jest na pierwszym filmiku tego wątku.


Zmieniony przez - Yang32 w dniu 2010-07-25 17:12:37

Laamb czyli senegalskie zapasy

Ten sport w tradycji Sererów jest ściśle związany z porą deszczową i żniwami. U Lebou (kuzynów Wolofów) walczono po dobrych połowach na Atlantyku. Młodzież w duchu sportu udowadniała swoją waleczność i męskość. Turnieje były zorganizowane po pracach na polu, na głównym placu, aby wyłonić sezonowego mistrza wioski, lub okolic. Zasady były proste: rzucić przeciwnika na ziemię.

Walki toczą się w ograniczonym kole i każdy zapaśnik stara się rzucić przeciwnika na ziemię. Przegrywa ten, którego wszystkie cztery kończyny będą równocześnie w kontakcie z ziemia, został przewrócony lub wyrzucony z koła. Trójka arbitrów decyduje o werdykcie. Nawet monitory telewizyjne są wykorzystywane w spornych sytuacjach.

Jedna rzecz się nie zmieniła. Są nią mistyczne przygotowania u boku Marabuta przed walką. Zapasy to także cały folklor: śpiewy, rytmy na bębnach, pokazy tańców samych zawodników lub ich pomocników (czasem są to zespoły i bogate układy choreograficzne). Bakkou to właśnie ten obrzęd, ta atmosfera. Cel jest jasny. Przez taniec wygrać psychologiczną walkę z przeciwnikiem i uzyskać przychylność publiczności. Dwa w jednym.

Od wieków jest ten sam rytuał. Grioci jak zwykle dodają swoje pięć groszy i zachęcają zapaśników do większej mobilizacji. Ten spektakl jest zapewniony na każdej imprezie i trwa dość długo. Czas samej walki natomiast jest otwartą sprawą. Dopóki słońce nie zachodzi, można walczyć. Ale niektóre zmagania przypominają walkę Gołoty z Lewisem. Trwają kilkadziesiąt sekund. Albo kończą się nudnymi, komicznymi, czasem skandalicznymi remisami.

Zapaśnicy są podziwiani. Ci królowie aren zarabiają niebotyczne kwoty.
Żaden sportowiec nie zarobi w Senegalu tyle, co oni za walkę. Dzięki trzem z nich, którzy dominowali w latach 70-tych, Mbaye Gueye (Tygrys), Robert Diouf i Double Less, zapaśnicy zaczęli naprawdę zarabiać dużo. Natomiast w połowie lat 90-tych, generacja „Boul Fale” z młodym czempionem Mohamedem Ndao – alias Tyson (podziwiał tego amerykańskiego boksera) na czele doprowadziła do tego co mamy dzisiaj w senegalskich zapasach.





walkę Tysona z Bombardierem





Źródło: afryka.org


------------------------------------------------------------------

Poszperałem trochę w necie odnośnie tych zapasów

No i jak pisałem - zdecydowanie stójka - nawet zapasy to stójka, a ten który znalazł się na ziemi przegrywał. Styli parterowych raczej też nie było. Jak pisałem style te oparte były o sposoby walki ówczesnych armii - wojska. Kto w szyku się przewrócił ten ginął, zatem trzeba było robić wszystko by stać na nogach.




Poza tym - na chłopski rozum - pankration jako sport olimpijski nie mógł być specjalnie niszczący, bo nie takie były idee. Dyskiem też rzucało się w dal, a nie w przeciwnika . Zaś pankration rozumiany jako element przygotowania wojskowego, gdyby powodował trwałe okaleczenia nie miałby sensu, gdyż "zużywałby" siłę żywą armii. Takie wojsko stanęłoby przed problemem podobnym do turnieju rycerskiego w filmie "Jabberwocky"...

Zmieniony przez - Transi w dniu 2010-07-29 08:11:59

Żadne zawody czy to w starożytności czy średniowieczu nie miały na celu zabijania czy okaleczania, ale celem było wyłanianie zwycięzców, ludzi o szczególnych zdolnościach. To że można było zabijać, nie znaczy że to było pochwalane. Dla przykładu najbardziej znani gladiatorzy pyli pupilkami tłumów - zakochiwały się w nich rzymianki, zapraszani byli na przyjęcia do domów znanych rodów. Na coś takiego nie mógł liczyć brutal i "rzeźnik".
Co do jeszcze sposobów walki na quazi zawodach w starożytności a w wojsku - Zachowały się zapiski np o tym, że podczas walki kiedy osiągnęło się przewagę i przeciwnik leżał na ziemi niekiedy symbolicznie "zabijało" się go - polegało to na tym, że leżącemu na ziemi tępą stroną broni przejeżdżało się po szyi. Nic mu się oczywiście nie stało, ale dowód pokonania był. W niektórych tradycyjnych sposobach walki plemion afrykańskich typu Zulusi coś bardzo podobnego do dzisiaj można zobaczyć.
Te quazi sporty pierwotnie nie miał być rozrywką - miał być przygotowaniem żołnierzy do wojny, i utrzymaniem ich sprawności w czasach pokoju. Kiedy okazało się, że to może być ciekawe zaczęto rozwijać tą dziedzinę. No i sławni zawodnicy byli doskonałym przykładem i zachętą dla tego by chcieć wstępować do wojska. Nie zapominajmy że służba np w rzymskich legionach trwała 25 lat! To było 3/4 życia przeciętnego legionisty ( tego który przeżył).

Co do średniowiecza i turniejów - tu brali udział rycerze - ci którzy walczyli w wojnach - w starożytności "sportowcy" rzadko byli żołnierzami.