Anonim
Zapisałbym się, bo na nogach opiera się 70% mojej walki, boksowanie już mi się znudziło. Krótko mówiąc: Chciałbym być bardziej dynamiczny.
Tylko nie mówcie mi o TKD...
Jak ktoś się dowie coś o szkole w Wawie, to proszę pisać.
Wkleję definicję stylu:
Chuojiao (dźgające stopy) jest jednym z najstarszych praktykowanych w północnych Chinach styli Kungfu. Styl ten jest szczególnie sławny ze swoich urozmaiconych technik posługiwania się nogami w walce. To właśnie z tym systemem związane są najpopularniejsze powiedzenia o preferowanej przez niego metodzie walki:
„Pięści to 30 procent, nogi to 70 procent (walki)"
„Ręce to drzwi chroniące Twe ciało, nogi są młotem niszczącym wroga"
Chuojiao powstało w okresie dynastii Song (960-1279) i stało się szczególnie popularne za czasów dynastii Ming i Qing (1368-1911). W początkach powstania Chuojiao często było określane mianem YuanYang Tui (nogi Kaczki Mandarynki). Styl jest pod tą nazwą wspomniany już w sławnej powieści „Banici z Mokradeł" napisanej na przełomie dynastii Yuan i Ming. W rozdziale 28 „Pijany Wu Song pokonuje oberżystę Jiang Menshen" zawarte są słowa „krok Nefrytowego Pierścienia, nogi Kaczki Mandarynki". Wskazuje to na fakt iż styl ten był bardzo popularny w tamtych czasach.
Uważa się że styl stworzył Deng Liang na bazie 18 podstawowych ataków nogami. Te techniki Deng Liang rozwinął na bazie przeliczeń Chińskiego liczydła stwarzając łańcuch różnorodnych kombinacji kopnięć których liczba doszła do 108 sztuczek. Nauki przeszły na Zhou Tong’a który z kolei uczył Generała Yue Fei za czasów dynastii Song.
Generał Yue Fei był w Chińskiej historii sztuk walki postacią tak sławną że wiele systemów wiąże swoje powstanie z jego osobą. W ten sam sposób Yue Fei szybko zaczął być uznawany za twórcę Chuojiao. Wielu banitów/wojowników opisanych w klasycznej powieści „Banici z Mokradeł" specjalizowało się w tym stylu. Przez to styl często nazywany był „Boks Banitów z Mokradeł".
Shi Dakai będący jednym z liderów wielkiego powstania Tai Ping (1851-1864) za panowania dynastii Qing, znany był ze swoich bojowych i trenerskich umiejętności. Będąc artystą sztuk wojennych, uczył swoich wybranych żołnierzy trików „Nefrytowego Pierścienia" i sztuczek „Kaczki Mandarynki". W rozdziale 20 nieoficjalnej historii „Niebiańskiego Królestwa Tai Ping" zrelacjonowany jest sposób walki żołnierzy Shi Dakai’a przeciwko oddziałom Cesarskim. Ci wyselekcjonowani żołnierze nazywani „bohaterami Shi" wygrali wiele bitew z armią Qing.
Generał „Niebiańskiego Królestwa Tai Ping" Zhao Canyi również był wybitnym praktykiem Chuojiao. Gdy armia Tai Ping przegrała bitwę o miasto Tianjin, Zhao Canyi ukrył się w wiosce Cangyin dystryktu Raoyang w prowincji Hebei. Nauczał tam przekazując swoją wiedzę o Chuojiao rodzinie Duan (Duan Yongqing i Duan Yonghe) zaś Fanzi Quan (koziołkujące pięści) rodzinie Wang (Wang Laozi i Wang Zhanao o przydomku „Wang - żelazne nogi"). Rodziny Duan i Wang szybko zaczęły wymieniać się uzyskanymi naukami. W rezultacie ich następcy zwykle ćwiczyli zarówno Chuojiao jak i Fanzi Quan. O zmierzchu dynastii Qing, Chuojiao było już stylem szeroko rozprzestrzenionym aż do Shenyang w północno-wschodnich Chinach.
Północno-wschodnią grupę styli Chuojiao można podzielić na dwie kategorie: bojową i szkoleniową. Pekińskie Chuojiao nie stosuje takiego podziału. Zwykle odłam Pekiński nazywany jest Chuojiao Fanzi, co jest naturalnym skrótem Chuojiao (dźgające stopy) i Fanzi Quan (koziołkujące pięści).
Oczywistym źródłem Chuojiao są formy bojowe. Bojowe Chuojiao z Shenyang stało się w późniejszym okresie znane jako styl Hao Chuojiao (od nazwiska jego twórcy Hao Mingjiu). Cechą tego stylu są silne i zrelaksowane ruchy o precyzyjnych uderzeniach wplatających ogromną różnorodność subtelnych sztuczek nogami. Ręce i nogi współpracują harmonijnie w celu zwiększenia przewagi i zasięgu ataku. Rdzeniem Chuojiao jest „elastyczna twardość". Styl ten składa się z 9 powiązanych ze sobą form które mogą być ćwiczone albo osobno albo jako jeden ciąg ruchów.
Formy „szkolne" Chuojiao są pochodnymi form bojowych. Legenda mówi że za rządów Cesarza Guangxu (1875-1908) dynastii Qing, wojownik Hu Fengsan z Shenyang usłyszał o sławie Chuojiao mistrzów Duan z prowincji Hebei. Hu przebył pieszo 500 kilometrów w celu nauczenia się Chuojiao od rodziny Duan. Po latach ciężkiego treningu, Hu posiadłszy sekrety Chuojiao, powrócił do rodzinnego miasta. Z czasem Hu rozwinął swoją sztukę w formę „szkolną" znaną od tego czasu pod nazwą Hu Chuojiao. Jego styl charakteryzuje się pięknymi zwartymi pozycjami oraz precyzyjnymi, dokładnymi, różnorodnymi ruchami. Styl ten jest szczególnie szybki w wyprowadzaniu skomplikowanych serii uderzeń rękoma i nogami.
W trakcie długiej historii Chińskich sztuk walki Chuojiao i YuanYang Tui przeplatały się wzajemnie przez jednych uważane za jeden system, przez innych zaś wyraźnie oddzielane od siebie. Obecnie mimo że nie ma wątpliwości iż style są pokrewne (co szczególnie widać po preferowanym przez oba systemy sławnym kopnięciu „kaczki mandarynki") daje się zauważyć istotne różnice pomiędzy tymi systemami. Oba style szczególny nacisk kładą na perfekcyjne stosowanie nóg jako narzędzia ataku i obrony, mają pokrewne kopnięcia i kombinacje, jednak na tym ich podobieństwo się kończy. I tak oto starając się uwydatnić różnice, można pokusić się o krótki opis:
Chuojiao - z jednej strony posługuje się swobodną, szybką „bokserską" pracą stóp, z drugiej zaś generuje siłę w sposób niezwykle podobny do Hsingyi (najbardziej „zewnętrzny" z „wewnętrznych" styli Kungfu). W szybkich seriach uderzeń zaangażowane jest całe ciało. Uderzenia często wyprowadzane są z wąskiej gardy bardzo podobnej do starej „bokserskiej" gardy stosowanej w Europie. W trakcie walki często pięta stopy analogicznej do uderzającej ręki unosi się nad podłoże wspomagając siłę uderzenia poprzez swobodną rotację stopy. Biorąc pod uwagę techniki bokserskie, praktycy tego stylu preferują sprężyste uderzenia w manierze „strzelających dłoni". Bardzo często ponawiane są wielokrotne uderzenia jedną ręką pod różnorodnymi kątami, wykorzystujące elastyczność i mobilność nadgarstka. Styl zachował swoją charakterystykę systemu stworzonego „w ogniu walki". Chuojiao wciąż pozostaje ekstremalnie pragmatyczną sztuką walki w której szczególny nacisk zwraca się na „bokserski" trening w parach oraz z użyciem różnorodnego sprzętu treningowego.
Tylko nie mówcie mi o TKD...
Jak ktoś się dowie coś o szkole w Wawie, to proszę pisać.
Wkleję definicję stylu:
Chuojiao (dźgające stopy) jest jednym z najstarszych praktykowanych w północnych Chinach styli Kungfu. Styl ten jest szczególnie sławny ze swoich urozmaiconych technik posługiwania się nogami w walce. To właśnie z tym systemem związane są najpopularniejsze powiedzenia o preferowanej przez niego metodzie walki:
„Pięści to 30 procent, nogi to 70 procent (walki)"
„Ręce to drzwi chroniące Twe ciało, nogi są młotem niszczącym wroga"
Chuojiao powstało w okresie dynastii Song (960-1279) i stało się szczególnie popularne za czasów dynastii Ming i Qing (1368-1911). W początkach powstania Chuojiao często było określane mianem YuanYang Tui (nogi Kaczki Mandarynki). Styl jest pod tą nazwą wspomniany już w sławnej powieści „Banici z Mokradeł" napisanej na przełomie dynastii Yuan i Ming. W rozdziale 28 „Pijany Wu Song pokonuje oberżystę Jiang Menshen" zawarte są słowa „krok Nefrytowego Pierścienia, nogi Kaczki Mandarynki". Wskazuje to na fakt iż styl ten był bardzo popularny w tamtych czasach.
Uważa się że styl stworzył Deng Liang na bazie 18 podstawowych ataków nogami. Te techniki Deng Liang rozwinął na bazie przeliczeń Chińskiego liczydła stwarzając łańcuch różnorodnych kombinacji kopnięć których liczba doszła do 108 sztuczek. Nauki przeszły na Zhou Tong’a który z kolei uczył Generała Yue Fei za czasów dynastii Song.
Generał Yue Fei był w Chińskiej historii sztuk walki postacią tak sławną że wiele systemów wiąże swoje powstanie z jego osobą. W ten sam sposób Yue Fei szybko zaczął być uznawany za twórcę Chuojiao. Wielu banitów/wojowników opisanych w klasycznej powieści „Banici z Mokradeł" specjalizowało się w tym stylu. Przez to styl często nazywany był „Boks Banitów z Mokradeł".
Shi Dakai będący jednym z liderów wielkiego powstania Tai Ping (1851-1864) za panowania dynastii Qing, znany był ze swoich bojowych i trenerskich umiejętności. Będąc artystą sztuk wojennych, uczył swoich wybranych żołnierzy trików „Nefrytowego Pierścienia" i sztuczek „Kaczki Mandarynki". W rozdziale 20 nieoficjalnej historii „Niebiańskiego Królestwa Tai Ping" zrelacjonowany jest sposób walki żołnierzy Shi Dakai’a przeciwko oddziałom Cesarskim. Ci wyselekcjonowani żołnierze nazywani „bohaterami Shi" wygrali wiele bitew z armią Qing.
Generał „Niebiańskiego Królestwa Tai Ping" Zhao Canyi również był wybitnym praktykiem Chuojiao. Gdy armia Tai Ping przegrała bitwę o miasto Tianjin, Zhao Canyi ukrył się w wiosce Cangyin dystryktu Raoyang w prowincji Hebei. Nauczał tam przekazując swoją wiedzę o Chuojiao rodzinie Duan (Duan Yongqing i Duan Yonghe) zaś Fanzi Quan (koziołkujące pięści) rodzinie Wang (Wang Laozi i Wang Zhanao o przydomku „Wang - żelazne nogi"). Rodziny Duan i Wang szybko zaczęły wymieniać się uzyskanymi naukami. W rezultacie ich następcy zwykle ćwiczyli zarówno Chuojiao jak i Fanzi Quan. O zmierzchu dynastii Qing, Chuojiao było już stylem szeroko rozprzestrzenionym aż do Shenyang w północno-wschodnich Chinach.
Północno-wschodnią grupę styli Chuojiao można podzielić na dwie kategorie: bojową i szkoleniową. Pekińskie Chuojiao nie stosuje takiego podziału. Zwykle odłam Pekiński nazywany jest Chuojiao Fanzi, co jest naturalnym skrótem Chuojiao (dźgające stopy) i Fanzi Quan (koziołkujące pięści).
Oczywistym źródłem Chuojiao są formy bojowe. Bojowe Chuojiao z Shenyang stało się w późniejszym okresie znane jako styl Hao Chuojiao (od nazwiska jego twórcy Hao Mingjiu). Cechą tego stylu są silne i zrelaksowane ruchy o precyzyjnych uderzeniach wplatających ogromną różnorodność subtelnych sztuczek nogami. Ręce i nogi współpracują harmonijnie w celu zwiększenia przewagi i zasięgu ataku. Rdzeniem Chuojiao jest „elastyczna twardość". Styl ten składa się z 9 powiązanych ze sobą form które mogą być ćwiczone albo osobno albo jako jeden ciąg ruchów.
Formy „szkolne" Chuojiao są pochodnymi form bojowych. Legenda mówi że za rządów Cesarza Guangxu (1875-1908) dynastii Qing, wojownik Hu Fengsan z Shenyang usłyszał o sławie Chuojiao mistrzów Duan z prowincji Hebei. Hu przebył pieszo 500 kilometrów w celu nauczenia się Chuojiao od rodziny Duan. Po latach ciężkiego treningu, Hu posiadłszy sekrety Chuojiao, powrócił do rodzinnego miasta. Z czasem Hu rozwinął swoją sztukę w formę „szkolną" znaną od tego czasu pod nazwą Hu Chuojiao. Jego styl charakteryzuje się pięknymi zwartymi pozycjami oraz precyzyjnymi, dokładnymi, różnorodnymi ruchami. Styl ten jest szczególnie szybki w wyprowadzaniu skomplikowanych serii uderzeń rękoma i nogami.
W trakcie długiej historii Chińskich sztuk walki Chuojiao i YuanYang Tui przeplatały się wzajemnie przez jednych uważane za jeden system, przez innych zaś wyraźnie oddzielane od siebie. Obecnie mimo że nie ma wątpliwości iż style są pokrewne (co szczególnie widać po preferowanym przez oba systemy sławnym kopnięciu „kaczki mandarynki") daje się zauważyć istotne różnice pomiędzy tymi systemami. Oba style szczególny nacisk kładą na perfekcyjne stosowanie nóg jako narzędzia ataku i obrony, mają pokrewne kopnięcia i kombinacje, jednak na tym ich podobieństwo się kończy. I tak oto starając się uwydatnić różnice, można pokusić się o krótki opis:
Chuojiao - z jednej strony posługuje się swobodną, szybką „bokserską" pracą stóp, z drugiej zaś generuje siłę w sposób niezwykle podobny do Hsingyi (najbardziej „zewnętrzny" z „wewnętrznych" styli Kungfu). W szybkich seriach uderzeń zaangażowane jest całe ciało. Uderzenia często wyprowadzane są z wąskiej gardy bardzo podobnej do starej „bokserskiej" gardy stosowanej w Europie. W trakcie walki często pięta stopy analogicznej do uderzającej ręki unosi się nad podłoże wspomagając siłę uderzenia poprzez swobodną rotację stopy. Biorąc pod uwagę techniki bokserskie, praktycy tego stylu preferują sprężyste uderzenia w manierze „strzelających dłoni". Bardzo często ponawiane są wielokrotne uderzenia jedną ręką pod różnorodnymi kątami, wykorzystujące elastyczność i mobilność nadgarstka. Styl zachował swoją charakterystykę systemu stworzonego „w ogniu walki". Chuojiao wciąż pozostaje ekstremalnie pragmatyczną sztuką walki w której szczególny nacisk zwraca się na „bokserski" trening w parach oraz z użyciem różnorodnego sprzętu treningowego.
Krzysztof Piekarz
dacheng
