CEDR, CEDROWY, CEDROWE - Cedr i jego właściwości leczniecze.

Witam Was.
Miałem okazję znaleźć się na bardzo dalekim wschodzie gdzie drzewo CEDRU AŁTAJSKIEGO uznawane jest za cudowny "wynalazek"
postaram się tu zamieszczać wszystko co wyszperam na temat tego wspaniałego drzewa i produktów pochodnych.

Na świecie istnieje wiele różnych wartościowych roślin, o których warto dyskutować, czytać i stosować. To właśnie z nich pozyskiwane są różnego rodzaju ekstrakty do produkcji leków, czy suplementów, które pomagają nam w różnych sytuacjach. Warto zapoznać się z tymi ciekawymi. Jednym z nich jest cedr ałtajski.

Drzewo to rośnie w okolicach Syberii, osiągając sporą wielkość. Mieszkańcy Syberii, Uralu, czy Północnej Europy poznali już jego zalety zdrowotne, wykorzystująac w lecznictwie. Z orzechów cedrowych przygotowywano tzw. "cedrowe mleko". Pomagało ono w leczeniu gruźlicy, nerwic, chorób nerek, zapalenia płuc.

Istotnym składnikiem drzewa cedrowego jest olejek eteryczny. W jego skład wchodzą:

- borneol,
- cisatlaton,
- kadinen,
- alfa i gamma atlanton,
- seskwiterpeny,
- himachaleny,
- himachol,
- kwas limonenowy,
- longiborenol,
- p-metylacetofenon,
- kwercetyna,
- metylokwercetyna,
- taksofolina.

Kora cedru wykorzystywana jest w leczeniu przewlekłych biegunek, przy chorobie wrzodowej żołądka, jako antidotum na ukąszenia węża. Wykazuje również działanie przeciwgorączkowe i moczopędne. Jest szansa na to, że alkoholowy wyciąg z gałęzi cedru może mieć działanie przeciwnowotworowe. Z kolei olejek przeciwbakteryjne i przeciwgrzybicze.

( NAZWA ŁACIŃSKA - CEDRUS ) Rodzaj Cedrus – cedr z rodziny Pinaceae (szpilkowe). Obejmuje cztery gatunki: Cedr atlantycki (Cedrus atlantica , Cedr Cypryjski (Cedrus breavifolia Henry), Cedr Himalajski ( Cedrus deodara Loud), Cedr libański (Cedrus Libani Loud).

Rośnie bardzo powoli w takich "koszmarnych" okolicach



Zapach okolicy w niczym nie przypominał zapachy naszego lasu....

Opowiem o tym w dalszej części.
a teraz po kolei:

SKŁAD CHEMICZNY

Dotychczasowe badania laboratoryjne skupiają się na poznaniu składu chemicznego olejków eterycznych. Główne składniki olejku z cedru libańskiego stanowią borneol oraz cisatlaton, natomiast w olejku z cedra atlantyckiego dominują kadinen, alfa i gamma atlanton. Olejek eteryczny z igieł cedru atlantyckiego zawiera 53 składniki a wśród nich 70% stanowią seskwiterpeny oraz małe ilości izomerów atlantonu. Olejek z drewna cedru himalajskiego zawiera alfa i beta himachaleny, alkohol seskwiterpenowy-himachol, allohima-chalol oraz atlanton, cedrol, kwas limonenowy, longiborenol, p-metylacetofenon. W gałęziach i korze cedra himalajskiego stwierdzono obecność związków flawonoidowych: kwercetyny, metylokwercetyny oraz taksofoliny. W liściach zidentyfikowano taninę. Wyizolowano z drewna trzy związki o silnym działaniu przeciwutleniającym: matairesinol, nortrachelogeninę, dibenzylobutyrolaktolignan. Z oleju uzyskanego z nasion cedru wyizolowano nastepujące kwasy tłuszczowe: kwas keteleeronowy, taksoleinowy, pinoleinowy, koniferonowy, saciadonowy. W śród nich wyizolowano kwas 14-metyloheksadekanowy, który jest również składnikiem lipidów (związków tłuszczowych) zwierząt i mikroorganizmów.

WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE

Kora cedru himalajskiego ze względu na działanie ściągające jest stosowana w przewlekłych biegunkach, szczególnie a atonii jelit. W postaci sproszkowanej wykazuje korzystne działanie w leczeniu choroby wrzodowej żołądka. Drewno z cedru himalajskiego stosują Hindusi jako antidotum w przypadkach ukąszeń przez żmije. Wykazuje również działanie moczopędne i przeciwgorączkowe i jest zalecanym środkiem w kamicy nerkowej, zapaleniu pęcherza moczowego oraz w chorobach układu oddechowego, ze względu na potwierdzone działanie mukolityczne (rozpuszczające gęstą wydzielinę). Olejki cedrowe wykazują działanie przeciwbakteryjne zarówno wobec form wegetatywnych jak i przetrwalnikowych. Jako ciekawostkę podam, że ekstrakt z szyszek cedru libańskiego jest aktywny wobec szczepów Helicobacter pylori. Olejek otrzymany z drewna wykazuje silne działanie przeciwzapalne, przeciwreumatyczne oraz przeciwbólowe. Badania laboratoryjne donoszą, że alkoholowy wyciąg z gałęzi wykazuje działanie przeciwnowotworowe wobec kultur komórek nowotworowych nabłonka nosogardzieli ( Dar i wsp.). Olejek z drewna cedru himalajskiego ma silne działanie przeciwgrzybicze wobec drożdżaka Candida Albicans, Aspergillus Niger i Curvularia Ovoidea. Stosowany zewnętrznie okazał się skutecznym środkiem przeciwzapalnym i przeciwobrzękowym w leczeniu trądzika. Ma również działanie przeciwalergiczne oraz przeciwastmatyczne. Sam natomiast pyłek z Cedrus Deodara posiada własności alergizujące.

WIADOMOŚCI OGÓLNE

Cedr to jedno z najpiękniejszych i największych drzew Syberii. Piękny jest cedrowy las o każdej porze roku. Pod gęstymi, zwartymi koronami drzew jest w takim lesie dość ciemno, a bujne gałęzie olbrzymów i młodych roślin dodają takiemu mrokowi tajemniczego czaru.
Rosyjski pisarz Dmitrij Mamin-Sybiriak, zachwycając się cedrami, porównywał je do „szlachciców w aksamitnych futrach”.

Na przestrzeni wielu stuleci materialna i duchowa kultura, samo życie Obdorii, jak w dawnych wiekach nazwano ”wschodni kraj za Uralem”, była ściśle związana z cedrem. Kozacy, którzy przybyli za Ural, nazwali cedr „syberyjskim olbrzymem”, a tobolscy chłopi „tajemnym drzewem”. Dla ludności Górnej Szorii był on „drzewem-krową” i „drzewem-matką”, dla wielu z nas był i pozostaje królem tajgi, cudownym drzewem, panem syberyjskich lasów. Bez wątpienia syberyjski cedr to duma narodowa i bogactwo Rosji. Cedrowe lasy dawały ludności miejscowej doskonałe drewno, zwierzynę, futra, jagody, grzyby, orzechy. Karmiły, skrywały i chroniły. Potężne cedry zawsze ofiarowały człowiekowi nieocenione i niedające się z niczym porównać bogactwo – zdrowie, fizyczną i duchową siłę.


Zmieniony przez - alecki w dniu 2012-05-01 17:07:13

Zmieniony przez - alecki w dniu 2012-05-01 17:08:08

CEDR ŻYWICIEL

Mieszkańcy Uralu, Syberii, Europejskiej Północy znali lecznicze właściwości cedru i przez całe wieki wykorzystywali go w leczeniu wielu niedomagań. Z igliwia sporządzali zasobny w witaminy napój, żywicą leczyli rany i wrzody, z orzechów otrzymywali cenny olej roślinny, który oprócz odżywczych, posiada również i lecznicze właściwości. Przygotowane z jąder orzecha cedrowe „chude mleko” wykorzystywano do leczenia gruźlicy, zapalenia płuc, chorób nerek, nerwic. W odróżnieniu do przybyszy ludność miejscowa Syberii nigdy nie chorowała na szkorbut. W lasach cedrowych powietrze nasycone żywiczą wonią, fitoncydami jest praktycznie sterylne i chroni człowieka przed infekcjami. Kto choćby raz odwiedzi cedrową tajgę, będzie długo pamiętał wrażenie czystości, świeżości i zdrowia.

Szczególne zainteresowanie cedrami pojawiło się pod koniec poprzedniego stulecia. To czas, kiedy człowiek zmęczony jest ciągłym napięciem i walką z chorobami, problemami ekologicznymi, wywołanymi przez niego katastrofami przyrodniczymi, życiowymi niepowodzeniami, niekończącym się łańcuchem nierozwiązanych spraw. Wielu ludzi dążąc do fizycznego i duchowego zdrowia rezygnuje z „osiągnięć” technokratycznej cywilizacji. Zwracają się w stronę przyrody i poprzez duchowe poznanie siebie jako osobowości, istoty ludzkiej – odkrywają ten świat, jego harmonię i doskonałość stworzone przez Najwyższego.

Na naszej planecie naliczono około 600 rodzajów roślin iglastych. Najważniejsza i najbardziej reprezentatywna ich rodzina to sosnowate: sosny, świerki, jodły, modrzewie. Do tej rodziny należy i syberyjski cedr, biolodzy nazywają go syberyjską cedrową sosną. Cedr od dawna był obiektem zainteresowania uczonych, kiedyś nawet istniał Instytut Cedru. Zainteresowanie cudownym drzewem nie słabnie i dziś. Właśnie cedry i pozostali przedstawiciele rodziny sosnowatych tworzą ogromne lasy tajgi Starego i Nowego Świata.




Zmieniony przez - alecki w dniu 2012-05-01 17:10:44

RÓŻNORODNOŚĆ CEDRU

Pierwsze informacje o cedrze syberyjskim gubią się w głębinie wieków. W Azji i Europie rośnie kilka ich rodzajów : cedr syberyjski – na Syberii, Uralu i Europejskiej Północy, koreański lub mandżurski - na Dalekim Wschodzie; europejski – na Zakarpaciu i płożący się cedr – na północnym-wschodzie Syberii. Dotarły do Europy, przyjęły się i rosną na Krymie, na Kaukazie, we Francji. Odmiana syberyjska ma bliskiego krewniaka i jest to cedr libański lub cedrus. Jego właśnie nazywa się prawdziwym cedrem. Swojego przedstawiciela mają też w góry Atlas w Północnej Afryce, w Himalajach występuje cedr himalajski. Są to rośliny wiecznie zielone i lubiące ciepło. Cedrowych zagajników zachowało się bardzo mało. Dzisiaj sadzi się je we wielu krajach sztucznie. Gałęzie i grube sęki tych drzew rozciągają się poziomo prawie tuż nad ziemią. Gałęzie cedru libańskiego osiągają długość 20 m. Igliwie jest twarde i uformowane w pąki po 50 igieł, u odmiany syberyjskiej po 5. Syberyjski i libański różnią się i długością igieł, i rozmiarem szyszek oraz tym, że nasiona tego ostatniego są niejadalne, chociaż trójkątny kształt czyni je podobnymi do cedrowych orzeszków. Cedrowe zagajniki były wycinane jeszcze w czasach poprzedzających powstanie Biblii. Egipcjanie chowali w cedrowych sarkofagach faraonów, Fenicjanie budowali z cedrowego drewna statki. Duże zapotrzebowanie na cedr mieli także Asyryjczycy, starożytni Rzymianie, Grecy i inne narody. Flotę z cedru zbudował i król Salomon, za jego panowania zbudowano wspaniałą świątynię w Jerozolimie, do której została przeniesiona arka przymierza.

Aby postawić tę budowlę Salomon zawarł pokój z Hiramem, królem tureckim: „I tak każ wyciąć dla mnie cedry libańskie. Moi niewolnicy będą razem z twoimi niewolnikami, a ja będę ci płacił za twoich niewolników taką cenę, jaką sam wyznaczysz; albowiem wiesz, że u nas nie ma ludzi, którzy by tak umieli ścinać drzewa jak Synajczycy” (Księga Trzecia 5,6). Za tę przysługę „Salomon dał Hiramowi dwadzieścia miast na ziemi Galilejskiej”. Świątynię budowano dziewięć lat, cała była obita wewnątrz deskami cedrowymi. Ołtarz był wykonany z cedru i pokryty złotem. Kiedy do wnętrza wniesiono arkę przymierza, obłok wypełnił dom Boży. „I nie mogli kapłani odprawiać mszy z powodu obłoku...” (8,11). Drewno cedrów jest zwarte, ma przyjemny różowawy kolor, piękną teksturę i delikatny balsamiczny aromat. Lekko poddaje się obróbce: toczeniu, struganiu, polerowaniu. Przedmioty i budowle wykonane z tego drzewa są długowieczne, nie wdaje się w nie robactwo a w meblach nie zagnieżdżają się mole ani inne owady. Na pniu ściętego drzewa doskonale widoczne są słoje. Rdzeń suchego cedru ma zwykle żółto-czerwony lub żółto-brązowy kolor. Z drewna wykonuje się harfy, fortepiany, gitary, ponieważ posiada ono znakomite właściwości akustyczne. O ile cedry są roślinami wyjątkowo lubiącymi ciepło i rosną tylko z subtropikalne strefie Krymu i Kaukazu, o tyle odmiana syberyjska upodobała sobie zamglone góry i równiny od Uralu do Dalekiego Wschodu. To odmiana górska, drzewiasta, jak i jego libański krewniak. Cedr syberyjski przystosowuje się do różnych warunków klimatycznych i gleb. Dobrze toleruje podłoże bagniste, nie wymaga ciepła, lubi wilgotne powietrze. To wiecznie zielone drzewo osiąga wysokość 35-40 m, a średnicę 1,8 m, pień ma prosty, równy. Młode pędy mają żółtawe zabarwienie i pokryte są długimi rudymi włoskami. Kolor kory – od jasnoszarego z różowym odcieniem do szaro-czarnego. Ostro zakończone pączki cedru są pokryte łuskami. Długość pączków waha się od 6 do 10 mm. Igliwie na gałązkach zebrane jest w kępkach po 5 igieł, to one dodają cedrom puszystości. Obumieranie igliwia zachodzi stopniowo, przy czym kępka traci 1-2 igły, podczas gdy pozostałe zostają zielone. Igliwie zmienia się co 3-7 lat, niektóre igły są zielone przez 9-10 lat. Długość igieł wynosi 60-140 mm, szerokość ok. 0,8-1,2 mm. Mają trójgraniasty kształt i lekko zachodzą na siebie. Cedr kwitnie w czerwcu. Na jednym drzewie występują żeńskie szyszeczki i męskie pręciki. Zwykle szyszeczki rosną na grubszych gałęziach i przeważnie w górnej części korony, zaś męskie pręciki wiśniowego koloru w dolnej. W środkowej części korony znajdują się i szyszeczki i pręciki. Cedr zapylany jest przez wiatr. Ilość jego pyłku jest tak wielka, że prawie równa się ilości nasion. Pyłek cedrowy wiatr zanosi do potoków, jezior, gdzie jest on cennym pokarmem dla ryb. Późne wiosenne przymrozki uszkadzają często kwitnące pręciki, co niekorzystnie wpływa na rozsiewanie drzew. Nasionami cedru są jego orzeszki. Właśnie one, a nie orzech, ponieważ te ostatnie powstają w roślinach kwiatowych, a cedr nie posiada kwiatów. Od zawiązania się delikatnego zalążka na szczycie pędu do dojrzewania orzeszków w szyszce powstałej z tego pączka upływa 26 miesięcy. Bardzo ważnym okresem dla cedru jest maj i czerwiec. Jeżeli w tym czasie panuje zimna i deszczowa lub gorąca i sucha pogoda, to odbije się to niekorzystnie na urodzaju. Po pierwsze - wpłynie to negatywnie na zawiązanie zalążków przyszłych szyszek i pręcików; po drugie – zalążki słabo rozwijają się, nieprawidłowo przebiega opylenie i za rok będzie wiele pustych nasion, po trzecie – szyszki zawierają mniejsze często zbyt żywiczne nasiona. Dojrzewające szyszki mają jasnobrunatny kolor, ich kształt nie jest taki sam u wszystkich cedrów: bywają cylindryczne, owalne, podłużne. Długość szyszek cedru waha się od 5 - 13 cm, szerokość – od 4 - 8 cm. Same nasiona, tj. orzeszki, są ciemnobrązowe z twardą skórką, wielkości 7-14 mm, ich szerokość 6-9 mm. W jednej szyszce ilość orzeszków waha się od 30 do 158 sztuk. Cedr koreański ma szyszki o 2 cm dłuższe, a orzeszki dwa razy większe. Igły osiągają u niego długość 20 cm. Innych różnic między obydwiema roślinami praktycznie nie ma, tyle tylko że oleistość orzeszków cedru koreańskiego i ich urodzaj są mniejsze. Rodzić owoce zaczyna po 30-40 latach, jeśli wzrasta w sprzyjających warunkach, np. na skraju lasu, gdzie jest dużo światła. Zwykle drzewa środkowej i południowej tajgi zaczynają rodzić po 70-80 latach, a jeśli w początkowym stadium wzrostu były mocno i długo zagłuszane przez inne drzewa, zaczynają dawać nasiona dopiero po upływie 140-160 lat. Rodzenie owoców u cedrów rosnących w północnej tajdze następuje o 20-25 lat później. Zbiór orzeszków cedrowych wynosi średnio od 150-170 do 220-250 kg na hektar lasu. W miejscach błotnistych jest on dużo mniejszy – 50-70 kg, a na bagnach torfowych jeszcze mniejszy - 10-20 kg na hektar. Na dobrych glebach przy odpowiedniej ilości światła urodzaj orzeszków może wynosić do 400-650 kg na hektar, niekiedy nawet do 1000 kg! Ludność mieszkająca w pobliżu cedrowych zagajników zna i chroni wysokourodzajne „bogate” cedry i długie lata wspomina takie drzewa, które zniknęły podczas pożarów, burz jak żywe istoty.

CEDR UZDROWICIEL

Druidzi staroceltyccy, kapłani, posiadali ogromną wiedzę o naturze drzew, ich związku z człowiekiem i kosmosem. Wiązali los ludzi bezpośrednio z życiem i właściwościami różnych drzew. Znają bioenergetyczne właściwości cedru, kapłani szeroko stosowali je w praktyce leczniczej. Bez wątpienia drzewa są swoistymi zbiornikami energii. W wyniku fotosyntezy w zielonych częściach roślin powstają zasobne w energię węglowodany i powstaje tlen. Proces fotosyntezy jest niemożliwy bez udziału energii słonecznej. Rośliny łowią energię kosmosu, przekształcają ją, zabezpieczając tym samym życie na naszej planecie. Właściwości lecznicze roślin polegają także na przekształcaniu energii. Do liczby drzew uzdrowicieli zalicza się również cedr. Na szczególne własności tej rośliny Bóg zwraca uwagę ludzi w Biblii. Tak w trzeciej księdze uczy kapłanów jak leczyć ludzi. Wśród kilku roślin nieraz wspomniane jest drzewo cedru jako leczące i oczyszczające (również z trądu). Cedr żyje 550 lat, w literaturze pojawiają się wzmianki o 800 letnich drzewach. Lecznicze właściwości cedru były znane ludowej medycynie od dawna. Nie neguje ich i współczesna medycyna ani literatura popularno-naukowa i chrześcijańska. W cedrze dosłownie wszystko posiada siłę leczniczą, od zielonych igiełek do kawałeczków kory. O ile dawniej tylko ludowa medycyna była dostępna większości ludności, tak teraz właśnie do niej świadomie zwracają się wszyscy, rezygnując z chemioterapii czy sztucznych preparatów. Zawarte w roślinach substancje mogą przywrócić organizmowi człowieka zdrowie i równowagę. Oddziałują one na funkcjonowanie żywych komórek i tkanek. Wstępują przy tym w harmonijne związki ze wszystkimi procesami zachodzącymi w organizmie człowieka jako całości oraz w pojedynczej komórce. „W Bożej aptece rosną trawy, leczące wszystkie choroby” – mówią Niemcy. Leczenie roślinami zalecane jest kobietom w ciąży, dzieciom, ludziom starszym, którzy często się przeziębiają, cierpią na choroby układu krążenia czy wątroby. Cedr również jest w Bożej aptece jako najprawdziwszy potężny uzdrowiciel, nieznający sobie równych. Szczególnie duża jest siła syberyjskich cedrów. Właściwości lecznicze cedru rosną w miarę zbliżania się do miejsc jego występowania na północy. Igliwie cedru posiada dużo witaminy C (kwasu askorbinowego), prowitaminy A (beta-karotenu) i innych witamin. Maksymalną ilość kwasu askorbinowego w igliwiu można znaleźć zimą. Jeżeli pokryte igliwiem gałązki schowamy do śniegu, to w ciągu 2-3 miesięcy zawartość w nich witaminy C nie zmniejszy się. W ogrzewanym pomieszczeniu (lub latem) jest ona mniejsza do 42% w stosunku do stanu początkowego. W średniowieczu Europa zetknęła się z chorobą powalającą jak ,,kara boża” wojowników. Lud nazywał ją chorobą obozową. Później choroba ta stała się zmorą dla żeglarzy i podróżników. Był to szkorbut (co dosłownie oznacza – „wrzody w ustach”). Chorującym na szkorbut zaczynały sinieć uszy, nos, wargi, palce. Puchły i krwawiły dziąsła, zęby zaczynały się ruszać i wypadały. Do charakterystycznych oznak szkorbutu należą też punktowe krwiaki na kolanach, biodrach, policzkach, które z jasnoczerwonych przechodzą w granatowoczarne. W miejscach zetknięcia się ciała z ubraniem lub w miejscach stłuczeń powstają wewnątrzmięśniowe i podskórne krwiaki takiegoż charakteru. Pojawia się krwawienie w stawach, narządach wewnętrznych, opłucnej. Zakłócone jest funkcjonowanie przewodu pokarmowego, pojawiają się obstrukcje lub krwawe biegunki. Rozwija się niedokrwistość, Gwałtownemu osłabieniu ulega funkcjonowanie systemu immunologicznego. Na szkorbut zmarł rosyjski kapitan Witus Bering odkrywca cieśniny między Azją i Ameryką, badacz polarny Bill Barents, podróżnik polarny Gieorgij Siedow. Z powodu szkorbutu z 265 towarzyszy Magellana do domu wróciło zaledwie 65. Ale epidemie tej choroby szerzyły się i na lądzie, w tym także w europejskiej części Rosji (w latach 1849-1958 z powodu szkorbutu w Rosji zmarło kilkadziesiąt tysięcy ludzi). Rdzenna ludność Syberii szkorbutu nie znała. Rosyjski badacz, członek Petersburskiej Akademii Nauk Piotr Simon Palls (1741-1811) we „Florze Rosji” pisał: „Zbierane młode końcówki gałązek sosnowych i cedrowych cieszą się wśród syberyjskich rzemieślników i żeglarzy opinią najlepszego środka balsamicznego i przeciwdziałającego szkorbutowi”. Uczony wspominał, że końcówki gałązek cedru i sosny w dużych ilościach wywożono z Syberii do zagranicznych aptek. W 1786 r. w swoich dziennikach z podróży P. S. Pallas pisał o korze młodych sosen i cedrów jako środku zwalczającym szkorbut. Miejscowa ludność zbierała i wykorzystywała świeżą korę. Zebrana wiosną służyła także jako lek przeczyszczający, moczopędny i zwalczający glisty (... i u dzieci zwalcza robaki...”). Na początku XVII w. car Aleksiej Michajłowicz wydał rozkaz, aby we wszystkich miejscach Rosji „znawcy” zbierali rośliny o właściwościach leczniczych, robili z nich lekarstwa, opisywali sposoby przygotowania, zastosowania i oddziaływania tych środków na organizm człowieka w przypadku poszczególnych chorób. O tym, że flora syberyjska różniła się znacznie od roślinności europejskiej wiedziano już wtedy. Znane jest pismo z 1675 r. wysłane z Moskwy do wojewody jenisjejskiego Michiła Prikłonskiego z żądaniem zbierania przez ludność Syberii traw „do lekarstw i wódek”. Ludność miejscowa przystała na to polecenie zbierając rośliny lecznicze. Sporządzano z nich nalewki alkoholowe i przekazywano w formie pisemnej wiedzę o właściwościach leczniczych wielu ziół. Zachowane materiały archiwalne świadczą o tym, że medycyna ludowa wykorzystywała różnorakie zioła, opierając się na doświadczeniu i obserwacjach. W ten sposób do oficjalnej medycyny wszedł cedr. Przeciw szkorbutowi przygotowywano lek z młodych zielonych szyszek, które trzeba było zgnieść, rozetrzeć ze zmieloną rzodkiewką, dodać miód i wodę. Po kilku godzinach należało zlać sok, który zalecano pić z mlekiem lub serwatką. Spirytusowa nalewka z pyłków cedru to wyśmienity środek w chorobach układu oddechowego, gruźlicy. Z młodych zielonych szyszek wyciskano sok, który nazywano balsamem, mieszano go z tłuszczem i stosowano jako bardzo skuteczny lek w przypadku „ran i innych starych uszkodzeń”. Zielone szyszki zgniatano, moczono w serwatce i pito „serwatkowy dekokt” przy podagrze. Środek ten, według informacji Pallasa, uważano za „bardzo skuteczny w usuwaniu nawet od dawna nieleczonych chorób wenerycznych” przy założeniu, że pije się go codziennie po kilka butelek i obmywa nim organy płciowe. Zielone szyszki uważane były za dobre lekarstwo przy chorobach dróg oddechowych, dolegliwościach gastrycznych, wrzodach żołądka. Lek przyrządzano w następujący sposób: zgniecionymi szyszkami zapełniano w 1/3 butelkę i dopełniano wódką. Zostawiano w cieple na 7 dni. Pito po jednej łyżce stołowej 3 razy dziennie w ciągu 1-2 miesięcy. Wszystkie składniki cedru – igliwie, żywica, drewno wydzielają lotne związki o właściwościach bakteriobójczych. W ciągu doby hektar lasu wydziela ponad 30 kg gazowych substancji organicznych. Według badaczy, ilość fitoncydów jest tak duża, że wystarczyłaby do pokonania wszystkich chorobotwórczych mikrobów w wielkim mieście. Wokół każdej gałązki, każdej igiełki, powietrze nasycone jest tymi związkami. Bardzo dobrze, jeżeli mamy w domu, w wazonie z wodą, 2-3 gałązki cedru. Przy wzajemnym oddziaływaniu fitoncydów i ozonu, elektrony w cząsteczkach ozonu zostają pobudzone, a ich energia rośnie 3,2 razy w porównaniu do zwykłej cząsteczki tlenu. Fitoncydy cedru zwiększają ilość lekkich jonów ujemnych w powietrzu. Jagody i rośliny znajdujące się w cedrowych zagajnikach mają więcej witamin i prowitamin niż ich odpowiedniki w innych lasach. Można to wytłumaczyć tym, że fitoncydy aktywnie wspomagają powstawanie w roślinach i owocach witamin i innych biologicznie aktywnych substancji. Korzystne oddziaływanie mają również na organizm człowieka, przede wszystkim na system nerwowy. Ludziom, uskarżającym się na histerię, różnego rodzaju nerwice, bezsenność zaleca się dłużej stać obok cedru. Wskazane, by spali na łóżku wykonanym z drzewa cedrowego, a zamiast zwykłej poduszki z pierza powinni używać poduszeczki ze świeżymi cedrowymi igiełkami. Radę tę można skierować i do tych, którzy mają problemy z układem krążenia, czy układem oddechowym. Z cedrowego igliwia otrzymuje się olej eteryczny, chlorofil, koncentraty witaminowe; mąkę bogatą w fitoncydy, witaminę C, E, karoten, mikroelementy (miedź, kobalt, żelazo, magnez, fosfor). W kilogramie mąki z igliwia, otrzymanej z pokrytych igłami cedrowych pędów, znajduje się 70 mg karotenu, do 35 mg witaminy E, a także witaminy B, K. Mąkę taką otrzymuje się z obrobionego igliwia, z którego oddzielono już olej i witaminy. Najpierw oddziela się połowę zawartej w igliwiu witaminy C, przy czym jej stężenie wynosi do 500 mg na litr wody. Igliwie nagrzewa się parą, aby oddzielić olej eteryczny. Z 500 kg cedrowych igieł otrzymuje się 2,5 kg oleju, który wchodzi w skład niektórych preparatów stosowanych przy chorobach nerek, wątroby itp. Igliwie cedru w postaci wywaru, nalewki stosuje się zamiennie z wywarem sosny, które bogate jest w substancje garbnikowe, alkaloidy, terpeny. Nalewki i wywary z igliwia mają działanie moczopędne. Rosyjska medycyna ludowa wykorzystuje je w leczeniu astmy oskrzelowej. Nalewkami, wyciągami i wywarami z cedrowego igliwia leczy się schorzenia dróg oddechowych spowodowane infekcjami: zapalenie oskrzeli, zapalenie tchawicy, zapalenie płuc. Mają one działanie wykrztuśne, ułatwiają rozpuszczanie gęstej wydzieliny i ułatwiają oczyszczanie dróg oddechowych. Wywar cedrowy jest bardzo skuteczny przy płukaniu gardła w anginach, w przypadku zapalenia jamy ustnej, kataru. Płukanie jamy ustnej ekstraktem z igliwia wzmacnia dziąsła i zęby, chroni zęby przed próchnicą. Wywar, wyciąg z cedrowego igliwia poleca się do inhalacji, kompresów. Napój z dodatkiem miodu podaje się dzieciom chorym na krzywicę. Jest też wskazany w zapaleniu ropnym skóry. W obu przypadkach dobrze jest dzieci kąpać w wodzie z dodatkiem igliwia. Wywary i ekstrakty zalecane są ludziom cierpiącym na choroby układu krążenia, gdyż igliwie cedru oczyszcza naczynia krwionośne, podnosi ich elastyczność, oczyszcza organizm z substancji toksycznych. Wywar z igliwia wykorzystywano niekiedy jako środek przeciwkrwotoczny u kobiet. Nalewka cedrowa na spirytusie lub wódce jest też skutecznym środkiem w odkażającym. W celu sporządzenia nalewki 100 g igliwia zalewa się 200 ml spirytusu i zostawia się w ciemnym miejscu na 7 dni. Korę młodych cedrów wykorzystywano przy wyjmowaniu strzał. Wywarem z igliwia obmywa się rany, czyraki, ropiejące uszkodzenia skóry. Spirytusową nalewką naciera się stawy przy reumatyzmie, podagrze ( dnie moczanowej ), zapaleniu stawów. Napoje z igliwia podaje się ludziom, którzy przeszli ciężkie choroby, operacje. Są one też skuteczne w niektórych zatruciach, np. dymem, alkoholem, spalinami. W przypadku bólu głowy, migreny, przykłada się ręcznik nasączony mocnym wywarem. Można też pić ekstrakt. Przy stałym przyjmowaniu wyciągu z igliwia poprawiają się siły obronne organizmu, wzmacnia się system nerwowy, immunologiczny i krążenia. Następuję poprawa ogólnego samopoczucia i zdrowienie organizmu. Wywar, wyciąg z igliwia i kory młodych drzew są środkami bogatymi w witaminy przeciwdziałającymi szkorbutowi. Polecane są kąpiele w igliwiu jako ogólnie wzmacniające i lecznicze. Działają uspokajająco, łagodzą zmęczenie, napięcie nerwowe. Kąpiele takie polecane są osobom cierpiącym na reumatyzm i podagrę. Igliwie cedru utleniając się w powietrzu, olej eteryczny zawarty w igliwiu wydziela do atmosfery ozon – trójatomowy tlen. Ma on w umiarkowanych ilościach właściwości uzdrawiające dla człowieka. Zagajniki cedrowe różnią się od pozostałych lasów niezwykłą czystością i leczniczymi właściwościami powietrza. Chorym na gruźlicę i inne przewlekłe choroby płuc poleca się takie powietrze jako najlepsze lekarstwo. Przy zapaleniu korzonków nerwowych do chorego miejsca dobrze jest przyłożyć podgrzane rozdrobnione igliwie lub podgrzane opiłki drzewa cedrowego. Z igliwia wytwarza się pastę zawierającą chlorofil i karoten, do użytku zewnętrznego przy oparzeniach i chorobach skórnych.
Dzisiaj w warunkach przemysłowych z tony igliwia wytwarza się np. 5000 dobowych porcji witaminy C, ok. 5 kg olejku eterycznego, 10 kg ekstraktu do kąpieli, ponad 200 g najcieńszych nici celulozowych, które niewiele ustępują pod względem jakości włóknom bawełnianym. Jako środek leczniczy igliwie wykorzystywane było kilka tysięcy lat przed naszą erą. Gliniane tabliczki sumeryjskie, znalezione podczas archeologicznych wykopalisk na miejscu dawnego Sumeru, potwierdzają, że 5000 lat p. n. e. ekstrakty i wywary z igliwia wykorzystywane były w charakterze kompresów, gorących okładów. Ale nie mniej ceniona była w czasach starożytnych żywica cedru. Druidzi czaszą życia nazywali czaszę cedrowej żywicy. Żywica ta posiada silne właściwości bakteriobójcze i gojące. Cedrowy balsam, oczyszczoną żywicę, współczesna medycyna wykorzystuje przy leczeniu ran. Balsam najpierw rozcieńcza się, mieszając z neutralnymi olejami lub wazeliną, a następnie robi się opatrunek. Cedrową żywicą leczy się przewlekłe owrzodzenia skóry, czyraki i oparzenia. Podczas wojny w XIX w. balsam ten często stosowano w syberyjskich szpitalach jako środek bakteriobójczy i wspomagający gojenie ran. Nasączone takim balsamem tampony wstrzymywały zaczynającą się gangrenę, chroniły rany przed ropieniem, infekcjami. Medycyna ludowa w swojej wielowiekowej praktyce zawsze stosowała żywicę cedrową, którą zalewano rany. Nawet najstarsze uszkodzenia tkanek z gangreną włącznie były nią leczone. Dawano ją na rany jako środek zmiękczający, leczący. Przy złamaniach żywicą smarowano miejsce urazu i kość szybciej zrastała się. W odróżnieniu od żywicy innych drzew iglastych ta uzyskana z cedru długo nie krystalizuje się i nie traci bakteriobójczych właściwości. Niekiedy na Syberii leczono ból zęba, przykładając ją do zęba lub dziąsła. Czasami stosowano dość dziwne sposoby leczenia zębów. I tak w jednym z klasztorów okręgu Archangielskiego rośnie ogromny cedr. Jego kora jest mocno zniszczona. Mówi się, że wierzący, cierpiący na ból zębów, obgryzali pień drzewa. Istniało przekonanie, że dotknąwszy zębami wypływającej z cedru żywicy, człowiek pozbywa się chorób zębów i dziąseł oraz bólu. Żywicę również spożywa się przy chorobie wrzodowej żołądka, dwunastnicy, przy gruźlicy i zapaleniu płuc. W literaturze spotyka się wzmianki o tym, że rosyjscy znachorzy stosowali ją w leczeniu nowotworów. Cedrowa żywica posiada wysoką jakość, zawiera np. 30% terpentyny i 70% kalafonii. Otrzymywana z niej terpentyna (olejki eteryczne, terpentynowe) zawiera 80% pinenów, które są materiałem podstawowym w syntezie kamfory – znakomitego środka stymulującego pracę układu oddechowego i krążenia. Kamforę stosuje się w leczeniu chorób układu nerwowego, schizofrenii, wchodzi w skład wielu nowoczesnych preparatów leczniczych. Terpentyna ma szerokie zastosowanie, szczególnie w medycynie ludowej. Używa się jej jako maści przy reumatyzmie, podagrze, nerwobólach wynikających z przeziębienia chorobach układu oddechowego, w leczeniu ran itp. Terpentynowe kąpiele są zalecane w celu usunięcia złogów ze stawów; przy zapaleniach oskrzeli proponuje się inhalacje z dodatkiem terpentyny. Twarde, zdeformowane paznokcie stóp leczy się, stosując kąpiele terpentynowe, przy czym poleca się wykonywać na przemian kąpiele gorące i zimne. Po zakończeniu tejże procedury na noc zakłada się kompres nasączony wywarem igliwia. Przy chorobach dróg oddechowych dobrze jest wdychać parę żywicy cedrowej powoli spalanej na węglach. Dawniej żywicę zbierano, kiedy wypływała z naturalnie powstałych uszkodzeń pnia lub gałęzi. Właśnie taka uważana była za jedynie leczniczą, a znachor nie kaleczył drzewa. Cedr posiada ogromną zdolność leczenia swoich „ran”. Badania naukowców wykazują, że podczas żywicowania „rana” zarasta drewnem już w pierwszym roku po wycieku. Z czasem „rany” zarastają całkowicie i drzewa te nie odróżniają się niczym od drzew niepoddanych żywicowaniu. Pierwsze wyroby z żywicy cedru wytwarzano już 1932 r. w Górnym Ałtaju. W 1947 r. w okręgu Tomskim powstaje pierwszy zakład przemysłowy, a już rok później zakładano gospodarstwa leśne, zajmujące się pozyskiwaniem żywicy. Z hektara cedrowego lasu rocznie można otrzymać od 40 do 60 kg żywicy. Zgodnie z wieloletnimi obserwacjami uczonych żywicowanie nie szkodzi cedrom. Przeciwnie, przyśpiesza ono wzrost igliwia i ich ilość na pędach. W wyniku żywicowania cedr gromadzi w koronie substancje odżywcze, które zabezpieczają normalne owocowanie. Jednak naukowcy wiążą z żywicowaniem i negatywne zjawisko – liczba pełnoziarnistych nasion zmniejsza się. Żywica znajduje zastosowanie i w przemyśle. Z niej otrzymuje się olej imersyjny niezbędny w specjalistycznej technice mikroskopowej, która pomaga określić wyznaczniki załamania najmniejszych cząstek substancji. Balsam cedrowy wykorzystywany jest w przemyśle optycznym. Wytwarza się z niego kwas abietynowy, glicerynowe estry, plastyfikatory. Bezcenne są również orzeszki cedrowe.

ŚRUTA Z NASION ORZECHA CEDROWEGO (MĄKA CEDROWA)

Sypka masa bez domieszek. Możliwe jest występowanie grudek, rozpadających się przy oddziaływaniu mechanicznym. Zawartość wody w masie – nie więcej niż 9,2%. Zawartość tłuszczu – 1,2%. Ilość surowych protein – nie mniej niż 35%. Smak – właściwy smakowi nasion orzecha cedrowego, przypomina smak mleka w proszku. Zawiera wysoką ilość łatwo przyswajalnych białek (ponad 40%), albuminy, globuliny, prolaminy, wyważony zestaw aminokwasów (ponad 40% aminokwasów egzogennych), dużo łatwo przyswajalnych węglowodanów (do 5% błonnika). Porównując skład chemiczny makuchów i śruty można zauważyć, że do otrzymania wysokobiałkowych produktów należy jako surowca użyć śruty orzecha cedrowego, w którym zawartość białek jest wyższa niż w makuchach. Białka nasion orzecha cedrowego zawierają histydynę, metioninę, cystynę i tryptofan. Przyswajalność białek orzecha cedrowego wynosi 95% i jest porównywalna z przyswajalnością białek kurzego jaja. Białko nasion orzecha cedrowego posiada wysokie stężenie aminokwasów: argininy i lizyny, co pozwala założyć występowanie w nich właściwości obniżających zawartość cholesterolu i wykorzystanie w charakterze środka leczniczego i profilaktycznego w przypadkach chorób układu krążenia. Należy również wspomnieć o obecności w mące cedrowej witamin grupy B i C. Węglowodany zawarte w mące cedrowej to polisacharydy (skrobia, błonnik, pentozany, dekstryny) i rozpuszczalne w wodzie cukry (glukoza, fruktoza, sacharoza i rafinoza). Odnotowano dużą zawartość glukozy oraz niewielką zawartość fruktozy i sacharozy. Istnieją też dane o wysokiej zawartości sacharozy.

Mąka cedrowa zawiera sporą ilość substancji mineralnych, w skład których wchodzą określone makro- i mikroelementy. I tak w 40 g mąki cedrowej znajduje się magnez, mangan, miedź, cynk i kobalt w ilości zaspokajającej dzienne zapotrzebowanie człowieka na te pierwiastki.

Szczególnie interesujący jest fakt, że cedrowy orzech może być naturalnym źródłem jodu. Dzienne zapotrzebowanie na jod wynosi 0,1-0,2 mg, natomiast w mące cedrowej zawartość jodu równa jest 1,2 mg/kg. Istniejące dane dotyczące makro- i mikroelementów pozwalają na nazwanie mąki cedrowej unikalnym naturalnym źródłem substancji mineralnych, spełniających ważną rolę w wielu biochemicznych procesach w organizmie człowieka.
Mąka cedrowa przy znacznym rozdrobnieniu może być wykorzystana jako dodatek w produkcji artykułów bazujących na mleku, kiedy używane jest mleko odtłuszczone i maślanka. Mąka cedrowa jest również wspaniałym surowcem w procesie hodowli bifidobacterium.
Tak więc jest cennym produktem o unikalnych właściwościach, który może zostać wykorzystany jako surowiec w produkcji artykułów mlecznych.

ORZESZKI I OLEJ

Wśród darów cedrowego lasu prawdziwym skarbem są orzeszki cedrowe. Ich wartości odżywcze i smakowe są ogromne, a produkty otrzymywane z orzeszków, biorąc pod uwagę m. in. kaloryczność i przyswajalność, przewyższają analogiczne artykuły pochodzenia zwierzęcego. Obliczono, że jeżeli by zebrać i przetworzyć roczny plon orzechów cedru, można by zaspokoić światowe zapotrzebowanie na olej roślinny. Ludność miejscowa od wieków wykorzystuje orzeszki cedrowe jako produkt spożywczy. Cedrowa tajga, według słów popa Awwakuma, to „zesłane przez Boga” cedrowe zagajniki, które w urodzajnych latach dają ogromną liczbę orzeszków - do półtora miliona ton! Z ilości tej można otrzymać 220 tysięcy ton białka spożywczego wysokiej jakości i łatwo przyswajalnego; 150 tysięcy ton skrobi, 500 tysięcy ton oleju cedrowego. Porównując to ze słonecznikiem, można obliczyć, że aby otrzymać podobną ilość oleju, trzeba by obsiać ponad milion hektarów najbardziej urodzajnych ziem. Jeżeli chodzi o wartości odżywcze, to olej cedrowy przewyższa olej słonecznikowy, masło śmietankowe i nie ustępuje oliwie prowansalskiej. Na Londyńskiej Giełdzie, która uważana jest za wzorzec światowych cen, według słów W. Merge, kilogram oleju z orzecha cedrowego wart jest do 500 dolarów. Olej z orzechów cedrowych wytwarzano na Uralu, na Syberii od bardzo dawna. W XIX w. olej ten można było kupić każdym syberyjskim jarmarku. Wytwarzano go w warunkach domowych sposobem chałupniczym. Orzeszki były suszone, sortowane oddzielane od skorupy. Bardzo często dokonywano tego ręcznie. Jądra orzechów tłuczono w drewnianych moździerzach do otrzymania kaszopodobnej masy, którą przekładano do miedzianej kadzi obudowanej cegłami. Na górze kadzi był spływ dla oleju, a wewnątrz znajdowało się mieszadło z czterema łopatkami, którym poruszano również ręcznie. Kiedy masa w kadzi nagrzewała się, dodawano do niej gorącą wodę i znów mieszano. Olej podnosił się i poprzez spływ wylewało się do specjalnego naczynia. Olej cedrowy można też otrzymywać drogą zimnego tłoczenia. Taki olej jest bardziej ceniony i ze względu na kaloryczność i lecznicze właściwości. Olej cedrowy ma przyjemny smak, jasnożółty lub złocistobursztynowy kolor i wspaniały orzechowy aromat. Jądra orzeszków poddawane są również gorącemu tłoczeniu, w wyniku czego otrzymuje się wysokiej jakości olej techniczny, niewiele ustępujący olejowi tungowemu. Jest on wykorzystywany w medycynie, perfumerii, produkcji lakierów, farb itp.
Technologia wytwarzania oleju leczniczego jest ogólnie znana, ale niektórym szczegółom warto się przyjrzeć: „Nie wolno przy zbiorze szyszek uderzać w cedr kołatką lub kłodami, jak robią dzisiejsi zbieracze. Właściwości lecznicze oleju znacznie się wtedy obniżają. Należy wykorzystywać tylko te szyszki, które cedr sam oddaje. Podczas wiatru spadają, Otrzymany po łuskaniu szyszek orzech trzeba wykorzystać do wytwarzania oleju nie później jak po upływie trzech miesięcy, później ich jakość będzie znacznie obniżać się. Jądro orzecha nie może zetknąć się z metalem. Leczy on wszystkie choroby, a stawianie diagnozy nie jest potrzebne. Olej można wykorzystywać jako produkt spożywczy, dodając do sałatek. Można pić łyżkę oleju dziennie, najlepiej przy wschodzie słońca. Zaleca się też go pić w ciągu dnia, nigdy nocą. Zanim zacznie się leczenie, aby poznać prawdziwe zalety zdrowotne oleju cedrowego, należy oczyścić organizm, odstawić palenie, alkohol i przynajmniej przez trzy dni pościć. Oto jak opisuje swoje wrażenia przy spożywaniu czystego leczniczego oleju cedrowego autor „Dzwoniących cedrów Rosji”: „Otworzył buteleczkę i wylał na moją dłoń olej cedrowy. Zlizałem go językiem i poczułem przyjemne ciepło w ustach. I poczułem cedrowy zapach. Trudno byłoby go z czymkolwiek pomylić”. Z orzeszków cedru mieszkańcy Syberii wytwarzali „chude mleko” i „śmietanę roślinną”. Z podsuszonych orzeszków wyłuskiwali jądra, po czym jeszcze je podsuszali i czyścili, trąc w rękach. Suche jądra tłukli w drewnianych moździerzach, lekko polewając gorącą wodą. Otrzymaną masę przelewali do kadzi lub glinianych garnków i w rosyjskim piecu doprowadzali do wrzenia – śmietana była gotowa. Przed użyciem do śmietany dodawano przegotowaną wodę, otrzymując chude mleko. Śmietana z orzeszków zawiera dwa razy więcej tłuszczu niż krowia, 2,5 razy więcej niż mięso i 1,2 razy niż jajo kurze. Kaloryczność cedrowej śmietany jest wyższa niż w przypadku w/w produktów. Cedrowe mleko i śmietana były od dawna wykorzystywane w ludowej medycynie. Uczony P. S. Pallas pisał w 1786 r., że śmietana roślinna „znajduje się w aptekach, robi się z niej mleko, które zalecane jest przy „piersiowych” chorobach i ze skutkiem spożywane jest przez chorych na suchoty”. Jądro orzeszka cedrowego waży około 43% ogólnej masy orzecha i zawiera ono 64% tłuszczu oraz 19 % substancji azotawych. Węglowodany stanowią 15%. Lecznicze i odżywcze właściwości orzeszków wytłumaczyć można jakościową zawartością tłuszczów, białek i innych substancji. Tłuszcz orzeszków cedrowych różni się od innych tłuszczów wysoką zawartością kwasów nienasyconych. Białka stanowią prawie 90% masy i charakteryzują się dużą zawartością aminokwasów, wśród których przeważa arginina – do 20 %. Ten aminokwas jest niezwykle ważny dla rozwoju rosnącego organizmu, dlatego w diecie dzieci, młodzieży i kobiet ciężarnych orzeszki cedrowe są niezbędne. Białka orzeszków są łatwo przyswajalne. Są cennym źródłem rozpuszczalnych w tłuszczu witamin E, D. Witaminy z grupy E, tokoferole, są niezwykle ważne dla zabezpieczenia pełnowartościowej płodności. Z greckiego „tokoferol” oznacza „niosę potomstwo”. W przypadku niedoboru w organizmie witaminy E zostaje naruszona równowaga tłuszczowa. Witamina E odpowiada za wytwarzanie mleka u matek karmiących, a przy jej niedoborze laktacja zanika. Skłonności ludzi do miażdżycy tłumaczyć można również niedoborem witaminy E. W cedrowych orzeszkach znajduje się komplet witaminy B, które normalizują pracę systemu nerwowego, korzystnie wpływają na wzrost i rozwój organizmu człowieka, poprawiają skład krwi. Młode wilki podczas zmiany zębów mlecznych chętnie podjadają orzeszki cedrowe. Jedzą je zarówno drapieżniki, jak i zwierzęta roślinożerne. Orzeszki są doskonałym środkiem przeciwdziałającym niedoborom witaminy B, będącym przyczyną poważnych rozstrojów w organizmie człowieka. Stanowią one cenne źródło związków mineralnych i mikroelementów. Wartość odżywczą potwierdza ich skład chemiczny. Zawartością fosforu przewyższają wszystkie inne orzechy, a także nasiona roślin oleistych. Tylko soja, jako najbogatsze źródło lecytyny, może równać się z cedrowymi orzeszkami. Orzech cedru to ważne źródło jodu, co jest istotne dla ludności Syberii i Północy. Przed użyciem, do cedrowej śmietany dodawano przegotowaną wodę i otrzymywano chude cedrowe, mleko. Stwierdzono, że 100 g orzeszków cedrowych orzeszków zawiera dzienne zapotrzebowanie organizmu dorosłego człowieka na aminokwasy i takie ważne mikroelementy, jak miedź, kobalt, mangan, cynk. Przyswajalność orzeszków jest bardzo duża, a korzyść płynąca z ich spożywania ogromna.

ZASTOSOWANIE ORZESZKÓW CEDROWYCH W MEDYCYNIE

Ludność Syberii od dawna uważa orzeszki za skuteczny środek do usuwania substancji toksycznych z organizmu. Przytoczmy jedną z recept na lekarstwo z cedru: należy wziąć 30 g orzeszków cedrowych, oczyścić z łupin i zalać 0,5 l wódki. Odstawić na 40 dni. Nalewkę trzeba spożywać początkowo po 5 kropel dziennie. Z każdym zwiększać dawkę o 5 kropli. Gdy dawka wyniesie 25 kropel, lek dozuje się w gramach. Pije się najpierw 5, później 10, 15, 20, 25 g w ciągu dnia. Kuracja trwa miesiąc.

Do przygotowania kąpieli dawniej wykorzystywano łupiny i wytłoczyny orzeszków, do których dodawaną otręby. Kąpiel wspaniale wpływała na skórę, zwłaszcza zgrubiałą. Takie kąpiele są zalecane przy egzemach, skazach, ropieniach i innych schorzeniach dermatologicznych. Kąpiel w dodatkiem wywaru z łupin i wytłoczyn orzeszków cedrowych ma działanie uspokajające. Jest skuteczna przy nadmiernym pobudzeniu i przemęczeniu.

Dobroczynny wpływ na przewód pokarmowy ma nalewka ze skorupek orzecha cedrowego. Podnosi aktywność, dodaje siły i przywraca prawidłowe funkcjonowanie układu pokarmowego.

Przy hemoroidach znachorzy zalecali stosowanie wyciągu z łupin orzecha cedrowego.
Zaburzenia słuchu leczy się nalewką z łupin orzeszków na wódce.




Zmieniony przez - alecki w dniu 2012-05-01 17:31:59